Vikan - 14.01.1965, Blaðsíða 14

Slys á hraðbrautinni
Fjórtán ára gamall hafði hann
verið verkamaður, verkstjóri
tuttugu og fimm ára. Fertugur
var hann orðinn meðeigandi i
Western Machinery, sem seldi
byggingarvörur. Jimmy hafði
allf.af fundizt, að ef hann næði
þvi að verða hálfdrættingur á
við föður sinn, gæti hann verið
ánægður.
„Þetta er Riggio lögreglu-
maður,“ sagði Jimmy.
„Komið inn fyrir,“ sagði pabbi
hans.
Hann vísaði þeim inn í dag-
stofuna og slökkti á sjónvarpinu.
Riggio settist í sófann. Cricket
virtist ekki þora að sleppa hönd-
unum af Jimmy. Hún fékk hann
til að setjast í stól og settist sjálf
á bríkina hjá honum.
„Meiddist einhver?" spurði
pabbi hans.
„Kona,“ sagði Riggio. „Hún
ók hinum bílnum.“
Jimmy reyndi að kyngja kekk-
inum í hálsinum — reyndi, en
mistókst það. „Það var Mrs.
Murphy, pabbi.“
Tuttugu ára starf við bygging-
ariðnaðinn hafði gert andlit
Rogers Franklin hörkulegt. Hann
hnyklaði brúnir. Það hræddi
Jimmy ekki, en honum leið illa.
Pabbi hans leit svona út, aðeins
þegar honum hafði sárnað eitt-
hvað ákaflega.
„Er hún mikið slösuð?“ spurði
pabbi hans.
Riggio leit snöggt á Jimmy og
horfði svo aðvörunaraugum á
föður hans. „Það er of snemmt
að segja nokkuð um það. Hún
skarst i andliti — kinnarnar,
varir og enni. Heilaliristingur,
en ég held ekki höfuðkúpubrot.
Sjúkrabíllinn fór með hana á
Mercy sjúkrahúsið.
„Ég kem rétt strax aftur,“
sagði pabbi hans lágt.
Hann notaði símann frammi
í forstofunni og hlustaði meira
en hann talaði. Hann var fölur,
þegar hann kom inn í stofuna
aftur.
„Hún er enn á skurðarborð-
inu,“ sagði hann. Hann leit á
Jimmy. „Það væri kannski rétt
að þú segðir frá málavöxtun-
um.“
Jimmy sagði þeim hvað kom-
ið hafði fyrir og reyndi að gera
sér það sjálfum Ijóst um leið.
Það gekk illa, þvi að þegar hann
hugsaði um atburðina, varð hann
skelfingu lostinn og barðist við
ógleði — áreksturinn, áreynsl-
an við að hafa stjórn á bílnum,
síðari skellurinn, eyðilagður
bíll konunnar og blóðið á andliti
hennar — allt rifjaðist þetta
upp fyrir honum, og þegar hann
hafði lokið við frásögnina, var
hann skjálfandi og kófsveittur.
„Jæja,“ sagði pabbi hans.
Hann leit til Cricket. „Þvoðu
honum, viltu það? Færðu hann
i skyrtu og reyndu að láta hann
borða eitthvað — hann hefur
auðvitað enga lyst. Það mætti
reyna dálitla mjólk.“
Cricket snerti handlegg hans.
„Komdu með mér, sonur.“
„Pabbi,“ sagði Jimmy, „viltu
hringja aftur á spítalann?"
„Eftir dálitla stund,“ sagði
pabbi hans.
Hann beið þar til Cricket og
Jimmy voru komin út og gátu
ekki heyrt það sem sagt var. Þá
sneri hann sér að Riggio og and-
lit hans var áhyggjufullt.
„Er þetta eins slæmt og það
virðist?“
Riggio lögreglumaður andaði
djúpt. „Ég reyni að tala við for-
eldrana eftir að slys hefur kom-
ið fyrir, þér skiljið? Þegar ungl-
ingarnir hafa framið glæp — of
hraðan akstur og ógætilegan,
vara ég foreldrana við, svo þau
viti hvar þau standa. Fjöldi
unglinga þyrfti duglega fleng-
ingu.“ Svo leit hann upp og
horfði beint í augu föðursins.
„Sonur yðar er ekki þannig.
Hann er góður drengur.“
„Ég veit það vel,“ sagði faðir-
inn. „En bæði ég og móðir hans
erum yður þakklát fyrir að segja
það.“
„Sjúkrahúsið hefur sagt yður
frá andliti konunnar. Það er
hugsanlegt að hún verði stór-
skemmd i andliti." Riggio þagn-
aði um stund. Svo hélt hann
áfram: „Mér fannst ekki tíma-
bært að segja drengnum það.
Hann verður einhverntíma að
fá vitneskju um það, en það má
ekki leggja of mikið á hann í
einu.“
„Ég er yður aftur mjög þakk-
látur,“ sagði faðirinn.
„Áreksturinn.... “ Riggio tók
fram vasabók. „Veðrið heiðskirt,
vegirnir þurrir. Konan ók ekki
hratt. Drengurinn fór fram úr
henni á fjörutiu og fimm, um
það bil. Engar truflanir voru
sjáanlegar, enginn bill á móti.
Bílarnir rákust saman á hægri
akrein — hjólförin, glerbrotin
og moldin á gangstéttinni sýna
það greinilega. Konan var með-
vitundarlaus þegar farið var
með hana á sjúkrahúsið. Það var
því ekki hægt að taka skýrslu
af henni. Drengurinn heldur í
rauninni að hann hafi gert allt
rétt. Staðreyndirnar sýna hins
vegar annað.“
Faðirinn sagði: „Hann hefur
farið of hratt yfir?“
„Hann er seytján ára,“ sagði
Riggio. „Hann á rétt á að aka,
að læra. En hve langan tima
tekur að læra? Og hver borgar
þau mistök, sem krökkum verð-
ur á meðan þau eru að læra?“
„Þetta er erfið spurning,"
sagði faðirinn. „Ég er ekki til-
búinn að svara henni núna —
ekki þannig að það komi i
skýrslunni."
„Ég skil það — unglingarnir
fá ekki mikla tryggingu.“
„Og ég er ekki auðugur mað-
ur,“ sagði faðirinn.
Hann gekk til dyra með Riggio
lögreglumanni, þakkaði honum
enn einu sinni og hleypti hon-
um út. Svo hringdi hann á
sjúkrahúsið. Mrs. Murphy var úr
hættu og hafði verið gefið svefn-
lyf, sem hún svaf. Nei, hún hafði
ekki höfuðkúpubrotnað. Já, and-
lit hennar hafði skaddazt. Nefið
hafði brotnað, sömuleiðis kinn-
beinin og hún hafði skorizt illa.
Faðirin setti tólið á og var nú
mjög alvarlegu. Hann gekk inn
í eldhúsð og mætti þar tveim
áhyggjufullum manneskjum.
„Hún er úr lífshættu, en and-
lit hennar fór illa.“
„Ég vissi þaðl“ sagði Jimmy.
„Ég sá hana.“ Hann sló með
krepptum hnefa í lófa sér. „Hún
var svo falleg.“
Cricket hvislaði: „Aumingja
konan.“
„Einhver þarf að hringja til
Charlie Stern,“ sagði pabbi hans.
Tryggingarfélagið fer illa út úr
þessu. Það er betra að láta þá
vita.“
„Þetta er mín trygging," sagði
Jimmy. „Ég skal tala við hann.“
Faðir hans og Cricket biðu í
eldhúsinu. Þau hlustuðu á hann
tala og andlit þeirra voru þreytu-
leg og áhyggjufull. Þau bjugg-
ust við lionum vonsviknum, þeg-
ar hann kom aftur inn, en
kringluleitt andlit hans var
hörkulegt og augnaráð hans var
reiðilegt.
„Hann trúði mér ekki heldur!“
sagði hann.
„Trúði hverju?“ spurði pabbi
hans.
„Að ég hefði ekki beygt of
hratt. Ég sagði honum hvernig
áreksturinn varð. Hann sagði
það ekki beint út — hann sagði:
„Reyndu ekki að koma sökinni
á aðra — en hann hefði eins
getað sagt það hreinskilnis-
lega.“
„Jimmy....“
„Ég hef lent i tveim öðrum
árekstrum," sagði Jimmy. „í
VIKAN 2. tbl.