Vikan - 14.01.1965, Blaðsíða 34

breyta algerlega - um lifnaðar-
hætti, þennan tíma.
Valentin andaði djúpt og fann
hvernig hressandi sjávarloftið
fyllti lungun. Þá fann hann að
einhver staðnæmdist við hlið
hans, og þegar hann leit við,
mætti hann augnaráði frá stór-
um augum, —■ tveim, gamalkunn-
um, furðulega djúpum augum ...
— Nei, er þetta ekki Valentin
læknir? En skrítið að við skul-
um hittast hér.
—- Frú Fairfax! Hugsa sér, það
er svei mér einkennilegt að við
skulum hittast hér.
— Það er reglulega skemmti-
legt. Og nú fæ ég tækifæri til
að þakka yður fyrir læknisráðið,
sem þér gáfuð mér.
— Læknisráð?
— Já, þér sögðuð mér að þetta
væri allt ímyndun, og þegar ég
kom heim, fann ég að þetta var
alveg hárrétt. Síðan hefi ég ekki
séð neitt fram í tímann.
Valentin læknir kyngdi. —
Get... getur það verið?
— Já, og þó, núna þegar ég
horfi á yður, finnst mér eins og
ég viti hvað á eftir að henda
yður. En það er auðvitað hrein
della. Mér finnst eins og ég sjái
yður eftir mánuð. Þér og ég ...
En læknir, hvað eruð þér að
gera ...?
Öskufljótur henti læknirinn frá
sér frakkanum og stökk ... Sjór-
inn var ískaldur, og hann fór á
bólakaf. Másandi og hóstandi
skaut honum aftur upp á yfir-
borðið, og hann leit upp.
Það síðasta sem hann sá af
„Elisiu“ og Miðjarðarhafsferð-
inni, var vonsvikið andlitið á frú
Fairfax.
Helena Rubinstein
Framhald af bls. 23.
Eg fór beint af sýningunni heim
ó snyrtistofuna, og reif niður hvítu
tjöldin. Daginn eftir lét ég setja
önnur í þeirra stað, litrík og skraut-
leg. Síðan hafa sterkir litir og skær-
ir verið nokkurskonar vörumerki fyr-
ir Rubinstein-snyrtivörurnar.
Ég hitti Edward á hverjum degi.
Hann var fyrsti maðurinn sem hing-
að til gat lótið mig gleyma við-
skiptalífinu. Næstu vikur var hann
svo iðinn við að biðla til mín, að
ég gleymdi næstum því öllu öðru.
Það var þessi letilegi töfrandi glæsi-
leiki hans sem hreif mig núna, eins
og óður ( Melbourne. Ég elskaði
hann ennþó.
Hann bauð mér oft að borða ó
Café Royal, sem var mótsstaður
allra helztu listamanna og hefðar-
fólks borgarinnar. Þar só ég Som-
erset Maugham í fyrsta sinn, í
ólastanlegum kvöldklæðnaði með
einglyrnið sitt; þarna var líka Max
Beerbohm, leiklistargagnrýnandinn
sem var hrollvekja allra leikritahöf-
unda þeirra tíma og hið skeggjaða
bókmenntatröll Georg Bernhard
Shaw, sem vakti ó sér mikla at-
hygli, meðal annars með því að
ganga í handprjónuðum fötum fró
Jaeger.
Það var á Café Royal að Edward
bað mín í annað sinn. í þetta skipti
sagði ég já, og við giftum okkur
um sama leiti og ég opnaði hina
langþráðu snyrtistofu mína í Lond-
on.
Við fórum til Nizza í brúðkaups-
ferð og ætluðum að skemmta okkur
og njóta lífsins, en það fór á ann-
an veg. Einn morguninn kom ég nið-
ur í anddyri hótelsins, til að hitta
Edward, þá stóð hann og talaði
við fallega stúlku, sem við höfðum
hitt kvöldið áður. Þau hlógu og
skemmtu sér bersýnilega vel. Allt
í einu greip mig óstjórnleg, yfir-
þyrmandi afbrýðissemi, svo að ég
æddi út úr hótelinu, beint út í
næstu skartgripaverzlun og keypti
mér perluhálsband fyrir offjár. Svo
náði ég í leigubíl og lét hann aka
með mig á brautarstöðina, þar sem
ég tók fyrstu lest til Parísar.
Ég hafði ekki einu sinni nátt-
kjól meðferðis; hefi líklega búizt
við að Edward kæmi á eftir mér,
með allan okkar farangur í bíln-
um, en hann kom með næstu lest
og lét bílstjórann um það, að tína
saman dótið okkar.
Þegar Edward kom hafði ég iðr-
azt fljótfærni minnar og skammað-
ist mín mikið, en það var of seint,
hveitibrauðsdagarnir voru liðnir. Ég
varð að flýta mér til London til að
opna snyrtistofuna í Graftonstræti.
í þetta skipti var nafnskiltið mál-
að af fagmanni. Þar stóð: „HELENA
RUBINSTEIN'', og fyrir neðan
„Saloon de Beauté Valaze," til heið-
urs móður minni og kreminu henn-
ar. Ég vissi að það eina sem ég
gat nú gert var að bíða eftir að
kunningjar mínir sendu til mín við-
skiptavinina,- og ég passaði alltaf
vel að vera sjálf viðstödd til að
taka á móti þeim og gefa þeim
holl ráð.
Á þessum tímum var andlitsfarði
aðeins notaður á leiksviðunum. Ég
gerði það að sérgrein minni að
rannsaka húðina og haga aðgerð-
um eftir því, um um fram allt vildi
ég fullvissa konurnar um það sem
ég sjálf var hárviss um, að fögur
og vel hirt húð veitir konum bæði
sjálfstraust og öryggi. Samt sem
áður vann ég í kyrrþey í „eldhús-
inu" mínu við að búa til andlits-
farða og aðrar nýjungar. Mig lang-
aði líka til að blanda vörurnar sér-
stökum ilmi, þannig að þær væru
auðþekktar af daufri en eftirminni-
legri lykt.
Aftur var það, eins og í Mel-
bourne, forvitni, sem færði mér
fyrstu viðskiptavinina. Aðalsfrúr,
sem áður höfðu komið í heimsókn
til forsætisráðherrans, Lord Salis-
bury, voru forvitnar að sjá hvað
ég hafði gert við húsið hans. En
þær vildu ekki að vinkonurnar vissu
um það, svo þær komu I lokuðum
vögnum, með þykkar blæjur fyrir
andlitinu, og létu setja sig af í
mesta laumi á næsta götuhorni.
Ég tók tíu gullguineur fyrir venju-
lega andlitssnyrtingu, en tvö hundr-
uð pund fyrir ársmiða. Ári síðar
hafði ég yfir þúsund pantanir á
ársmiðum, svo að ég þurfti ekki að
hafa áhyggjur af húsaleigunni.
Ein af fyrstu viðskiptavinum m(n-
um var hertogafrú, sem í mörg ár
var búin að þjást af óskaplega ból-
óttri og óhreinni húð. Þetta hafði
haft þau áhrif á hana að hún var
orðin hálfgerð mannafæla. Hún
kom eins og hvirfilvindur inn til
mín og hafði varla vald yfir rödd-
inni, þegar hún grátbað mig um að /
hjálpa sér. Það tók mig talsverð-
an tíma að róa hana, og þegar ég
hafði hjálpað henni til að taka af
sér blæjuna krossbrá mér, þegar ég
sá hve hræðilega skaðskemmt and-
lit hennar var, hulið þykku lagi
af kalkhvítu púðri. Til allrar ham-
ingju hafði ég í Vín kynnzt alveg
nýrri, en dálítið áhættusamri að-
ferð til lækninga á svona húð, það
var nokkurskonar húðfletting. Ég
fékk hana til að láta dr. Emmu List,
sem þá var hjá mér, reyna. í sex
mánuði kom hún vikulega til okkar,
og um leið og húð hennar mýktist
og lagaðist, breyttist viðhorf hennar
til lífsins. Hún var ekki lengur ó-
þægileg, reið og særð. Allur eðli-
legur yndisþokki hennar og hlýleiki
fékk nú að njóta sín, og hún var
ósegjanlega þakklát. Svo fór hún
til Indlands með manni sínum, og
þá sendi hún til mín margar ind-
verskar prinsessur og auðkonur, sem
þrátt fyrir fegurð sína og yndis-
þokka, voru yfirleitt með óhreina
og Ijóta húð og gengu með and- '
litsblæjur til að hylja það. Þessar
konur sendu mér oft, sem þakklætis-
vott, austurlenzka skrautgripi, stóra
og litríka eðalsteina og líklega er
það orsök þess að ég hefi æ síðan
haft smekk fyrir og safnað dýrmæt-
um og glæsilegum skrautgripum.
Orðstír minn óx nú með hverj-
um degi og sömuleiðis fjöldi við-
skiptavina. Meðal þeirra voru marg-
ar konur úr brezka háaðlinum, og
einna eftirminnilegust er mér Mar-
got greifafrú af Oxford og Asquith.
Þegar ég hitti hana fyrst sagði hún,
að ég gæti ekkert fyrir sig gert,
andlitið á sér væri eins og tveggja
síðu skopteikning. Ég var þá ný-
byrjuð á að framleiða andlitspúður
með holdlit og kinnalit. Ég fékk
lady Asquith til að reyna þetta og
undirstirka hin sérstaklegu sterku
persónueinkenni sín. Árangurinn
var svo góður að hún var mjög
ánægð. Þakklæti sitt sýndi hún með
því að bjóða mér oft heim til sfn
og kynna mig fyrir hinum mikla
skara af frægu flóki, sem daglega
kom á heimili hennar.
Þetta samkvæmisltf í London var
svo ótrúlegt að það líktist einna
mest draumi. Edward þótti alltaf
gaman að vera innan um fólk, og
það var sama hve mikið hann hafði
haft að gera á daginn, á kvöldin
var hann alltaf reiðubúinn til að
skemmta sér og að skemmta öðrum.
Um þetta leyti hitti ég Arthur Rub-
instein, sem þá var orðinn þekkt-
ur píanóleikari, þótt hann væri að-
eins tvítugur. Ég fékk hann til að
spila fyrir gesti okkar eitt kvöldið
og síðan höfum við verið beztu vin-
ir. Við erum alltaf að reyna að
finna einhvern skyldleika milli okk-
ar, vegna þess að við berum sama
nafnið, en það hefir ekki tekizt
ennþá.
Við vorum nú komin fyrir alvöru
út í hringiðu skemmtanalífsins, og
þurftum oft að bjóða fólki heim
til okkar. Ég hafði andstyggð á
þessum stóru matarboðum, þar sem
fjöldi manns, sem kannske ekkert
þekktist, sat rígbundinn við löng
matborð, hlaðin allskonar blóma-
skreytingum, svo háum, að það var
lítill vegur að sjá þá sem and-
spænis sátu, hvað þá að tala við
þá. Við Edward fengum okkur
kringlótt matborð, sem aðeins rúm-
aði tólf manns, ef við þurftum að
hafa fleiri gesti, setti ég bara upp
fleiri smáborð og bjó þau á
skemmtilegan hátt, oft sitt með
hverjum lit.
Ég vil helzt alltaf hafa einfald-
an matseðil, og þarna ! byrjun not-
aði ég mikið pólskar matarupp-
skriftir. Á köldum vetrarkvöldum
var notalegt að fá þessa glóandi
heitu og mikið krydduðu rétti, sem
ég hafði vanizt heima í Krakow.
Til allrar hamingju var ég ákaf-
lega svefnlétt, svo að ég gat unnið
bæði snemma á morgnana og seint
á kvödlin. „Eldhúsið" mitt var í
kjallaranum, svo að ég gat læðzt
þangað og unnið í fleiri klukku-
tíma, án þess að trufla Edward.
Mikill fjöldi bréfa streymdi til
mín frá meginlandinu, þar sem ein-
staklingar og fyrirtæki óskuðu eftir
upplýsingum og vörum. Þetta veitti
mér kærkomið tækifæri til að fara
til Parfsar með Edward.
Samhliða viðskiptaerindum gat
ég líka fengið mér nóg af nýjum
fötum. Uppáhaldsklæðskerinn minn
hét Paul Poiret, mjög skapbráður
hugsjónamaður. Ég man eftir að
mér fannst fyrsti kjóllinn, sem hann
saumaði fyrir mig, alveg ómögu-
legur og ég sagði honum, að svona
flík færi ég aldrei (. Poiret varð
alveg æfur, og um leið og ég fór
úr kjólnum, greip hann fllkina tveim
höndum og reif f ræmur. Einhverra
hluta vegna urðu ræmurnar á ská.
Þegar hann virti þetta fyrir sér,
rann honum reiðin og hann virtist
fá nýja hugmynd. Eftir þetta voru
flestar flíkur frá honum skásniðnar.
Þegar ég kom heim til London
aftur, hlaðin glæsilegum tízkuvarn-
ingi, var ég líka haldin óslökkv-
andi löngun til að setja á stofn fyrir-
tæki f París. Þetta var sama ástrfð-
an sem greip mig í Melbourne,
áður en ég flutti til London. Ég
þurfti að skrifa eftir systur f við-
bót og það var Manka sem kom.
Um þetta leyti komst é§ að því
að ég var barnshafandi. Við Ed-
ward vorum himinlifandi. Okkur
langaði til að eignast mörg börn,
og ég hefi alltaf verið leið yfir
því að ég eignaðist aðeins tvo syni.
Framhald ( nsssta blaði.
A
VIKAN 2. tbl.