Vikan - 14.01.1965, Blaðsíða 40

-
diviniö
°EOCOLOGNt

OIVBNIA
DEOCOLOGNE
S IVI ART
FÆST í SNYRTIVÖRUVERZLUNUM OG VÍÐAR.
var fótgangandi. Ég gæti trúað,
að hann ætti heima innan milu
fjarlægðar frá slysstaðnum.“
„Það getur verið.“ Pabbi hans
hrukkaði ennið eins og hann
gerði, þegar hann hugsaði mikið.
„Það er eitt, sem þú verður að
gera þér ljóst, drengur minn.
Þegar þú finnur hann, getur ver-
ið að hann valdi þér miklum
vonbrigðum. Það getur verið
að hann hafi ekkert séð, eða
þá að hann segi, að sökin hafi
verið þin.‘
„Þá veit ég það,“ sagði Jimmy.
Næsta dag byrjaði Jimmy
aftur á leitinni strax eftir að
skólanum lauk. Hann barði að
fimmtiu eða sextíu dyrum og
spurði sömu spurningarinnar i
hvert sinn. Flestir, sem hann tal-
aði við, höfðu áhuga og margir
vildu gjarnan lijálpa lionum.
Tveir voru vissir um, að þeir
könnuðust við manninn, sem
hann lýsti fyrir þeim, en í bæði
skiptin höfðu þeir rangt fyrir
sér. Annar mannanna, sem þeir
bentu á, var í hjólastól, en hinn
hafði verið í Alaska í meira en
mánuð.
Hann var að þessu allan eftir-
miðdaginn. Þegar hann var á
leið að bilnum sínum, kom lang-
ur sportbíll eftir götunni. Ben
Murphy var við stýrið. Hann
stanzaði rétt hjá Jimmy.
„Komdu hér,“ sagði hann.
„Ég þarf að tala við þig.“
„Já, herra,“ sagði Jimmy.
„Ég var of grimmur við þig
þarna um daginn,“ sagði Mur-
phy. Hann brosti ekki, en það
var heldur ekki reiðisvipur á
andliti hans. „Konan mín fór
niður i bæinn til þess að kaupa
sér hatt — það næsta sem ég
frétti, er að hún sé komin á
sjúkrahúsið. Ég var miður min
af áhyggjum, auðvitað. Síðan hef
ég haft tíma til að hugsa málið.
Ég hef þekkt og líkað vel við
pabba þinn lengi, við höfum
átt mörg viðskipti saman. Mig
langar ekki til að særa hann
eða þig.“
Jimmy sagði: „Þakka yður
fyrir, Mr. Murphy.“
„Það þarf að borga marga
reikninga — sjúkrahúsinu, lækn-
unum, bilaverkstæðinu. Trygg-
ingin þín nægir víst ekki til
þess.“ Augu Murphy tóku engan
þátt i brosinu, sem lék um var-
ir hans. „Þetta er svona á milli
vina, drengur minn. Við skul-
um hafa það þannig.“
„Ég skil ekki hvað þér eigið
við.“
„Þú ert áhyggjufullur,' sagði
Murphy. „Það væri ekki nema
mannlegt. Þetta getur orðið ó-
þægilegt — kæra og þú missir
ökuskírteinið og þvílíkt.“ Hann
brosti aftur. „Ég sé bílinn þinn
hér í hvert skipti og ég fer fram-
hjá. Þú ert að leita að einhverju
liér — einhverju til að létta af
þér sökinni, er það ekki?“
„Vitninu,“ sagði Jimmy.
„Það er þýðingarlaust,“ sagði
Murphy. „Sláðu þvi alveg frá
þér. Þú sleppur vel. Farðu bara
heim og hvildu þig. Tryggingar-
félagið borgar reikningana og
allt verður i lagi.“ Hann setti
bilinn í gang. „Reyndu svo að
vera gætinn, drengur. Það er
ekki víst að næsti náungi verði
vinur föður þíns.“
Jimmy sagði: „Mr. Murphy,
ég• • • • “
Sportbillinn var þegar kominn
af stað og mölin hrökk undan
hjólunum. Bakljósin glóðu eld-
rauð og brátt var hann horfinn
bak við horn. Jimmy starði á eft-
ir honum.
„Ágætt!“ sagði hann. „Láta
bara tryggingarfélagið borga og
þá er allt í lagi! Og hvernig fer
þetta með mig?“ Jimmy beit á
jaxlinn. Það var sama hvað Mr.
Murphy sagði, hann ætlaði ekki
að gefast upp strax. Maðurinn
í vinnubuxunum hlaut að eiga
heima hér einhvers staðar ná-
lægt. Hann hafði verið gangandi.
Hann... .
„Nei, biddu bara við!“ sagði
Jimmy allt í einu við sjálfan
sig.
Hann gekk aftur að bílnum,
honum hafði dottið nýtt í hug.
Húsið næst við slysstaðinn var
nýtt og mjög stórt. Ung og lag-
leg kona kom til dyra. Hún hlust-
aði alvarleg á lýsingu Jimmy á
vitninu.
„Nei,“ sagði hún svo. „Hann
á ekki heima hér.“
„Ég hélt kannski að hann hefði
unnið fyrir yður,“ sagði Jimmy.
„Ef til vill hefði hann slegið
grasblettinn eða klippt runn-
ana. Að liann væri einn af þess-
um mönnum, sem snapa vinnu
hér og þar. Stundum skilja þeir
heimilisfangið sitt eftir hjá við-
skiptavinum.“
„Mér þykir það leitt,“ sagði
konan.
Jimmy reyndi næsta hús og
þarnæsta. Hann hitti ljóshærðan,
feitan mann, sem hafði séð vitn-
ið. „Hann bað mig að hringja
á sjúkrabifreið,“ sagði liann við
Jimmy. „En hann var ókunnug-
ur. Ég lief aldrei séð hann síð-
an.“
Jimy fann fólk, sem hafði
heyrt í árekstrinum, kom-
ið á slysstaðinn, en enginn
mundi eftir grönnum og grá-
hærðum manni í vinnubuxum
og vesti.
„Einhver hlýtur að þekkja ná-
ungann, sagði Jimmy.
Hann hélt þessu áfram þar til
fór að skyggja. Þá fór hann
heim og fann pabba sinn og Cri-
cket, þar sem þau voru að tala
saman í lágum hljóðum í eld-
húsinu. Þau þögnuðu, þegar
hann kom inn, litu á hann og
biðu, Hann þurfti ekki að segja
þeim, að honum liefði gengið
illa — þau sáu það á svip hans.
Cricket fór allt í einu að sýsla
VIKAN 2. tbl.