Vikan - 14.01.1965, Blaðsíða 36

smásaga
læknir
fyrir
bord
Maðurinn, Osbert Valent
enga skýringu. Hann sag
Valentin Iæknir hafði venjulega gott lag á taugaveikluðu kven-
fólki, en hann andaði léttar þegar síðasti sjúklingurinn hvarf út
um dyrnar, og hann vonaði af öllu hjarta, að hann þyrfti aldrei
að sjá hana framar.
Það stóð í öllum morgunblöðunum, — smáklausa, neðst á
fremstu síðu, frétt sem hlaut að fá fjölda fólks til að glenna upp
skjáinn.
MAÐUR STEKKUR FYRIR BORÐ.
Þegar „ELIS1A“ sigldi úr höfn í Dover, síðdcgis í gær, til að '
leggja af stað í skemmtisiglingu um Miðjarðarhafið, skeði það
að maður nokkur stökk allt í einu fyrir borð, — alklæddur, -—•
og synti í Iand. Maðurinn, Osbert Valentin, velþekktur tauga- ,
sérfræðingur frá London, gaf enga skýringu. Hann sagði að hann
hefði einfaldlega skipt um skoðun, og hætt við að fara þessa ferð.
Þetta var hulinn leyndardómur, það voru aðeins þrjár verur,
sem vissu hvemig í þessu lá, — og hér kemur sagan.
Valentin læknir kæfði geispa, og skellti aftur minnisbók-
inni. Horaði maðurinn, sem sat andspænis honum, hafði talað
um ofsjónir sínar í heilan klukkutíma. Það eina sem vantaði
var ljósrauður fíll, og hann mundi trúlega skjóta upp kollin-
um næst þegar þeir ræddust við. — Ég er hræddur um að
við verðum að hætta í þetta sinn, herra Dearth, og svo sjáumst
við aftur næsta þriðjudag. Hr. Dearth kvaddi, hálfnauðugur,
og Valentin læknir fékk sér glas af vatni; honum héfði nú ekki
veitt af einhverju sterkara, því að þetta hafði verið langur og
erfiður dagur. Hann teygði úr sér og andaði djúpt, það var
ráð sem hann var vanur að gefa sjúklingum sínum við tauga-
þenslu.
1 sömu andrá kom aðstoðarstúlkan inn.
— Frú Fairfax situr á biðstofunni, læknir.
— O, — fari það til fjandans, þessum nýja sjúklingi hafði hann
steingleymt.
Frú Fairfax kom inn, og hann heilsaði henni með elskulegu brosi.
Hún var miðaldra, ósköp venjuleg útlits, dökkhærð og fölleit. En
þegar hann horfði betur á hana, varð hann heillaður af augum
hennar, þau voru stór, dökk og furðu djúp, það var eins og þau
sæju eitthvað, sem hann kom ekki auga á. Bros hennar var vin-
gjamlegt og hún virtist vera í fullkomnu jafnvægi, og leit alls
ekki út fyrir að þjást af neinni taugatruflun.
— Ég vona að yður finnist ekki að ég eyði tíma yðar til
einskis, læknir, sagði hún. — Það er í raun og veru ekkert að
mér. Ég vonaði bara að þér gætuð gefið mér góð ráð.
— Með mestu ánægju. Viljið þér ekki fá yður sæti?
Hún horfði á hann stundarkorn, og aftur varð hann heillaður
af augum hennar, það var eitthvað næstum dáleiðandi við augna-
ráðið.
— Ég vona að þér sýnið mér umburðarlyndi.
Valentin læknir brosti góðlátlega. — Góða frú Fairfax, það
gerum við taugasérfræðingarnir alltaf-
— En ef það snertir nú eitthvað yfirnáttúrlegt, afturgöngur
til dæmis, það álíta sérfræðingar líklega sjúkdómseinkenni, og
meðhöndla það sem skynvillu? Ég á við að þá halda þeir að
sjúklingurinn sjái afturgöngur, en ekki að afturgöngurnar séu til?
— Ó, drottinn minn, þetta verður þolraun ,hugsaði læknirinn og ;
greip pennann ...
— Þetta byrjaði fyrir nokkrum árum, þá lét ég tilleiðast til
að spá í spil, á basar, sem haldinn var heima í bænum mínum, ,
hélt frú Fairfax áfram. Það var prestsfrúin sem fékk mig til
þess. Ég hafði oft áður spáð í spil, fyrir vini mína, skiljið þér?
Frú Pemberley fannst það vera sniðug hugmynd, að ég klæddi
mig eins og sígaunakerlingu og hefði smátjald á basarnum. Hún
lagði svo fast að mér, að ég lét undan að Iokum. — Það er ekki
svo erfitt að spá í spil, ef maður fær æfingu í því. Ég fann það
út að maður getur sagt hérumbil öllum það sama; hver verður
til dæmis ekki reiður einstaka sinnum? Og þessutan getur mað-
ur lesið heilmikið úr andlitum manna. Það er ekkert hættulegt að
spá um bréf, ferðalög, Ijóshærða eða dökkhærða gesti, það upp-
lifa allir, fyrr eða síðar.
gg VXKAN z. tbl.