Vikan - 14.01.1965, Blaðsíða 17

:
fÍIIIIIl

.
xlff:-

. jjj gptttt • tt -
t'ý. ■. ÍÁ
f ,
y. : ••••■: fí'
•: fflflx'
-
I. :• ••'•• ff':
I

'•• : ý :f f-
:

Núv."..
| } f r\
„Við förum út og rænum þeim,"
sagði Hoffi.
„Fínt, vinurinn!" sagði Baddi.
„Þegiðu!" sagði Rúna.
„HVAÐ?" sagði Keli.
„Við organíserum plottið eins og
sannir listamenn. Tökum þó að óvör-
um. Löbbum inn og pökkum drasl-
inu saman. Hendum því út í bíl —
og hverfum. Tveggja mínútna verk,
ef vel gengur. Það kostar góðan
undirbúning og peninga. Eg hef
undirbúninginn. Keli peningana.
Enginn vandi. Munði þið eftir lest-
arróninu mikla í Englandi ó dögun-
um? Barnaleikur!"
„Þú ert alveg ó síðasta snúning,
Hoffi," sagði Baddi.
„Rólegur, rólegur," sagði Keli.
„Hver veit! Við skulum athuga mól-
ið að gamni okkar."
„Ég vil ekki sjó handritin," sagði
Baddi. „Baunarnir mega eiga þau
fyrir mér. Ur því við móttum ekki
hafa þau ,þegar við þurftum á
þeim að halda í skósóla og tyggi-
gúmmí, þá geta þeir átt skinnin,
skinnin."
Rúna hló. „Þú ert alveg met.
Veiztu ekki að það er skrifað á
öll þessi skinn, drengur?"
„Skrifað stendur: Þú skalt ekki
stela," sagði Baddi.
„Nei, hlustið þið nú á," sagði
Hoffi. „Blaðasnápurinn hefur les-
ið boðorðin. Hann er móralskur.
Honum er ekki alls varnað."
Keli horfði fast á Hoffa. „Lof
mér að heyra meira um þetta,
Hoffi. Segðu mér hvernig þú ætlar
að fara að þessu."
Hoffi horfði vantrúaður á hann.
„Ég er ekki að gera að gamni mínu,
Keli."
„Ég veit það. Ekki ég heldur.
Lof mér að heyra."
Hoffi leit til Badda og Rúnu.
Rúna kinkaði kolli. Baddi sagði:
„Skjóttu. Ég skal þegja."
Hoffi tók uppdrátt upp úr vasa
sínum og lagði hann á borðið. Keli
og Baddi færðu sig til hans og
hlustuðu á útskýringar hans. Rúna
tók af sér skóna og lagðist upp í
sófann með glas í höndunum. Jói
kom inn með brauðristina, sem spil-
aði Sjómanna veitinga hóm og
sagði: „Hvað gengur að gæjunum?"
„Þeir ætla að stela handritun-
um," sagði Rúna.
„Djöfull er það klárt, maður,"
sagði Jói.
„Ég fínansera fyrirtækið," sagði
Keli og barði í borðið. „Nóg af
helvítis peningum. Við dembum
okkur í þetta með látum. Upp á líf
og dauða. Ég borga."
„Fínt, vinurinn!" sagði Baddi.
„Við drekkum út á það," sagði
Jói.
Rúna átti að byrja.
Hún fór með uppdráttinn, sem
Hoffi gerði, til að leiðrétta hann í
smáatriðum. Hún fékk líka bréf
til Thran Karasen lýsiskaupmanns,
vinar Kela. í því stóð að Keli von-
aðist til að hans bezti vinur mundi
taka vel á móti dömunni. Hún
mundi bera fram erindið. Hún hefði
fullt umboð til að koma fram fyrir
hans hönd. Það sem hún segði,
mundi Keli standa við. Vonaðist
til að Thran vinur sinn sæi málið
í réttu Ijóis. Bless, Keli.
Keli lofaði Rúnu fríum ferðum og
alla reikninga borgaða, ef henni
tækist vel. Hún vandaði sig því
eins og hún gat.
Kvenfólk vandar sig með því að
fara á hárgreiðslustofu og í snyrt-
ingu. Það fer líka í þrönga kjóla
og setur á sig sparibrjóstahaldar-
ann, með svamppúða. Skynsamt
kvenfólk velur líka réttan tíma til
að tala við karlmenn. Rúna var
ekki sérlega skynsöm, en hún var
klók. Og það gerir oft sama gagn.
Hún kom á skrifstofuna til Thran
rétt fyrir lokunartíma og krosslagði
fæturna svo sást aðeins upp fyrir
hné. Hún opnaði augun upp á gátt
og setti aðdáunarblik i þau. Hún
opnaði Ifka munninn og setti sex í
brosið. Svo opnaði hún töskuna og
tók upp bréfið. Hún kallaði Thran
Þráinn og bað hann að fyrirgefa
að hafa ekki komið fyrr, því hún
væri alein í borginni og rataði ekk-
ert.
Thran sagði að það væri synd
og las bréfið. Svo spurði hann
hvað hann gæti gert til að þókn-
ast henni og hans gamla, kæra
vini. Hún sagði að hann gæti fyrst
boðið henni upp á hressingu á ein-
VIKAN 2. tbl. YJ