Vikan - 14.01.1965, Blaðsíða 25

yggi! Ekki fleiri atómleyndarmál
frá Könunum. Nash þagnaði og gaf
Bond tíma til að hugsa um þetta.
Með votti af stolti bætti hann við:
— Ég skal segja þér það, gamli
minn, að þarna verður mesta æsi-
saga aldarinnarl
— Já, hugsaði Bond. Já. Já. Hann
hefur rétt fyrir sér í því. Frönsku
blöðin myndu gefa þessu byr undir
báða vængi. Ekkert gæti stöðvað
það. Þau yrðu ekki feimin að birta
myndirnar eða annað slíkt. Það var
ekki til það blað { heiminum, sem
ekki myndi taka þetta upp. Og
Spektorinn! Myndu menn M eða
Deuxiéme hafa vit til að láta sér
detta í hug, að það gæti verið
sprengja í honum? Hve margir af
beztu dulmálssérfræðingum Vestur-
landa myndu springa upp með hon-
um? Hann varð einhvernveginn að
koma sér úr þessari klípu. En
hvernig?
Kjalhúsið á Stríð og Frið Nash
gapti á móti honum. Látum okkur
nú sjá. Dynurinn myndi aukast að
mun, þegar lestin færi inn í jarð-
göngin. Svo kæmi einn lágur smell-
ur og svo kúlan.
Bond starði inn í fjólubláan
geislann. Mældi í huga sér dýpt
skuggans ( horninu hjá honum, und-
ir efri kojunni, setti nákvæmlega
á sig hvernig skjalataskan hans
stóð á gólfinu og gat sér þess til,
hvað Nash myndi gera, þegar hann
hefði skotið.
Bond sagði: — Þú tókst þó nokkra
áhættu, þegar þú mættir mér í
Dijon. Hvernig vissir þú einkunnar-
orð mánaðarins?
Nash sagði þolinmóður: — Þú
virðist ekki alveg með á nótunum,
gamli minn. SMERSH er góð stofn-
un, raunverulega góð. Það er ekki
önnur betri til. Við vitum um ein-
kennis orð ykkar í hverjum mánuði.
Ef nokkur f ykkar hópi tæki eftir
þessum hlutum, tíðni þeirra, og
hvernig þeir gerast, eins og minn
hópur gerir, myndi ykkur verða
Ijóst, að í hverjum janúarmánuði
missið þið einhvern af ykkar minni-
háttar mönnum, einhversstaðar,
kannske í Tokyo, kannske í Tim-
buktu. SMERSH tekur alltaf einn í
hvert sinn. Og svo er pressaður út
úr honum einkennisorðakvótinn fyr-
ir eitt ár f einu. Og allt annað,
sem hann veit, auðvitað En það eru
einkennisorðin, sem við viljum ná í,
og svo eru þau send ti! aðalstöðv-
anna. Það getur ekki einfaldara
verið, gamli minn.
Bond þrýsti nöglunum inn í lófa
sfna.
— Og þegar ég hitti þig í Trieste,
gamli minn — ég kom ekki í lestina
þar, ég kom með henni eins og
þú — bara að framan. Fór út þeg-
ar við stönzuðum og gekk niður
eftir pallinum. Sjáðu til, gamli
minn. Við biðum eftir ykkur f Belg-
rad. Við vissum, að þú myndir
hringja í foringjann — eða sendi-
ráðið eða einhvern. Við erum bún-
ir að hlusta svo vikum skiptir á
símann hjá þessum Júgóslava. Það
var verst, að við skyldum ekki skilja
dulmálið, sem hann talaði þegar
hann talaði við istanbul. Það hefði
getað komið f veg fyrir flugelda-
sýninguna þar, eða að minnsta kosti
bjargað mönnum okkar. En aðal-
skotmarkið varst þú, gamli minn,
og þar fór alveg eins og það átti
að fara. Þú varst í dauðafæri frá
þeirri stundu, sem þú fórst úr flug-
vélinni í Tyrklandi. Það var aðeins
spurning um það, hvenær ætti að
hleypa af. Nash leit aftur í svip
á úrið sitt. Hann leit upp. Það var
fjólublár blær á glitrandi tönnum
hans. — Nú fer að koma að þvl,
gamli minn. Það eru aðeins fimmt-
án mínútur eftir.
Bond hugsaði: Við vissum, að
SMERSH var góð stofnun, en við
vissum ekki að hún væri svona
góð. Upplýsingarnar, sem Nash
hafið gefið honum, voru mjög nauð-
synlegar. Einhvernveginn varð hann
að koma þeim til skila. Hann
VARÐ. Hugur Bonds þaut yfir smá-
atriðin, í örvæntingarfullri, þunnri
og ófullnægjandi áætlun hans.
Hann sagði: — SMERSH virðist
hafa hugsað þetta vandlega. Það
hlýtur að hafa lagt heilmikið á sig.
Það er aðeins eitt. . . Hann þagnaði
til að gefa orðum sfnum áherzlu.
— Hvað er það, gamli minn?
Nash var vel á verði.
Lestin tók að hægja á sér. Domo-
dossola. ítölsku landamærin. Hvað
um tollvörðinn? En svo mundi hann
það. Það voru engin formsatriði
fyrir þá klefa, sem voru ætlaðir
farþegum alla leið, fyrr en þeir
komu til Frakklands, við landamær-
in hjá Vallorbes. Heldur ekki fyrir
svefnvagnana. Hraðlestin fór beint
í gegnum Sviss. Það voru aðeins
þeir, sem ætluðu úr við Brigue eða
Lausanne, sem urðu að fara f gegn-
um tollinn á viðkomandi 'stöðum.
— Já, láttu það koma, gamli
minn. Nash virtist spenntur.
— Ekki nema ég megi fá mér
sígarettu.
— Allt í lagi, fáðu þér sígarettu.
En ef það er einhver hreyfing, sem
mér ekki líkar, ertu dauður um
leið.
Bond renndi hægri hendinni i rass-
vasann. Hann tók upp stóra, þykka
stálsígarettuveskið sitt og opnaði
það. Tók úr því sígarettu. Tók kveikj-
arann upp úr buxnavasanum.
Kveikti í sígarettunni og setti kveikj-
arann aftur f vasann. Lét sígarettu-
veskið liggja kyrrt í kjöltu sinnl
við hliðina á bókinni. Hann lagði
vinstri hendina kæruleysisilega yfir
bókina og sígarettuveskið, eins og
til að forðast að það rynni í gólf-
ið. Hann tottaði sfgarettuna. Ef að-
ein að þetta hefði verið einhver
klækjasfgaretta — til dæmis með
magnesímublossa eða einhverju,
sem hann hefði getað fleygt fram-
an f manninn! Ef aðeins að brezka
leyniþjónustan samþykkti svoleiðis
sprengjuleikföng! En hann hafði að
minnsta kosti fengið að taka upp
sígarettuna og hafði ekki verið skot-
inn á meðan. Það var svolftið til
að byrja með.
— Sjáðu nú til. Bond sveiflaði
sígarettunni sinni víðan hring, til
þess að trufla athygli Nash. Vinstri
höndin smeygði flötu sígarettuvesk-
inu inn á milli blaðsfðnanna í bók-
inni. — Sjáðu til, þetta lítur út fyrir
að vera allt f lagi, en hvað um
þig? Hvað gerir þú, þegar við kom-
umst út úr Simplongöngunum?
Lestarþjónninn veit, að þú ert með
okkur. Þeir verða komnir á hælana
á þér eins og skot.
— Nú, það? Gömlu leiðindin voru
aftur komin f rödd Nash. — Þú
virðist ekki enn hafa skilið, að
Rússar hugsa þessa hluti til enda.
Ég fer úr í Dijon og tek bíl til
Parfsar. Þar týnist ég. Smá orð-
sveipur um þriðja manninn skemm-
ir sfður en svo söguna. Og það
kemur Ifka seinna f Ijós, þegar þeir
draga seinni kúluna út úr þér og
finna ekki seinni byssuna. En þeir
ná mér ekki. Og í raun og veru
á ég stefnumót um hádegið á morg-
un — f herbergi nr. 204 á Ritzhóteli,
þar sem ég á að gefa Rósu skýrslu
mína. Hún vill fá nákvæma lýsingu
á þessu starfi. Svo breytist ég í bfl-
stjórann hennar við ökum til Berlín-
ar. Og meðan ég man, gamli minn.
Flata röddin varð örlftið tilbreyt-
ingarríkari; það kom f hana eins-
konar græðgi: — Ég gæti látið mér
detta í hug, að Fún hefði Lenin-
orðuna handa mér í töskunni sinni.
Það er vfst fallegasta orða, eftir
því sem þeir segja.
Lestin tók að hreyfast. Taugarnar
stirðnuðu ( Bond. Eftir fáeínar mfn-
útur myndi það koma. En sá dauð-
dagi, — ef hann myndi deyja. Fyr-
ir sfna eigin heimsku — blinda,
banvæna heimsku. Og banvæna fyr-
ir Tatiönu líka. Drottinn almáttug-
ur! Hvenær sem var, hefði hann
getað gert eitthvað til að komast
hjá þessu. Ekki hafði tækifærin
skort. En ævintýraþrá og forvitni
og fjórir ástardagar höfðu dregið
hann með sér, niður Ijúfan straum-
inn, alveg eins og skipulagt hafði
verið. Það var það verzta við þetta
allt saman. Sigurinn fyrir SMERSH,
eina óvininn, sem hann hafði svar-
ið að verjast alltaf, hvenær sem
hann rækist á hann. Við gerúm
þetta, og þá gerir hann þetta. —
Félagar, það er auðvelt að snúa
á flón á borð við Bond, horfið bara
á, þegar hann gleypir beituna. Sjá-
ið þið til. Við segjum ykkur, að
hann sé fffl. Allir Bretar eru fffl.
Og Tatiana, agnið, þetta sæta, góða
agn. Bond hugsaði um fyrstu nótt-
ina þeirra. Um svörtu sokkana og
flauelsbandið. Og allan tfmann
höfðu menn SMERSH verið á verði.
Horft á allt, sem fram fór, eins
og skipulagt hafði verið að það
myndi fara fram, svo hægt væri
að meykja þvf á hann, að meykja
þvf á M, sem hafði sent hann til
Istanbul, og meykja þvf á leyni-
þjónustuna, sem lifði á goðsögn-
um um sjálfa sig. Drottinn minn, en
sú súpa! Ef aðeins ... Ef aðeins
þessa litla, þunna áætlun hans gæti
staðizt!
Lengra, framar, varð hávaðinn f
lestinni þyngri og dýpri, þegar hún
fór inn f göngin.
Nokkrar sekúndur f viðbót. Og
nokkrir metrar.
Kringlótt gatið milli kjalarins og
hvftra blaðsíðnanna virtist vfkka
og stækka. Eftir eina sekúndu
myndu göngin loka tunglsljósið úti
og blá dauðatungan skytist fram
úr bókinni í áttina til hans.
— Sofðu rótt, Bretahundur!
Hávaðinn var dynjandi.
Blossinn kom fram úr kjalopi bók-
arinnar.
Kúlan stefndi beint á hjarta Bonds
og fór sfna tvo metra á broti úr
sekúndu.
Bond hentist fram á við út á
gólfið og lá með alla anga út-
breidda undir fjólubláu náttljósinu.
27. KAFLI.
FIMM LÍTRAR AF BLÓÐI.
Það hafði allt verið komið undir
nákvæmni mannsins. Nash hafði
sagt, að Bond myndi fá eina kúlu
í gegnum hjartað. Bond hafði sett
allt undir, að Nash væri eins góð
skytta og hann sagðist vera, og
það hafði staðizt.
Bond lá eins og dauður. Áður
en kúlan kom, hafði hann farið yfir
það í huga sér, hvernig líkin, sem
hann hafði séð, höfðu legið —
hvernig líkamir þeirra höfðu litið
út f dauðanum. Nú lá hann, gersam-
lega líflaus eins og brotin brúða,
með alla anga frá sér teygða.
Með sjálfum sér rannsakaði hann,
hvað gerzt hafði. Þar sem kúlan
þaut í gegnum bókina, var( eins
og hann hefið brennt rifbeinin. Kúl-
an hlaut að hafa farið f gegnum
sígarettuveskið og síðan f gegnum
Framhald á bls. 47.
▼OKAH I. tfcl. 25