Vikan - 03.06.1965, Qupperneq 49

Hitabeltisnótt
Framhald af bls. 45.
þar sem hann hafði svifið um
síðustu andartökin. Hann rétti úr
sér og hlustaði. Jú, eitthvað
hreyfðist inni í svefnherbergi
hans.
— Hafðu mig afsakaðan, sagði
hann við Jeff. Hann varð að
ræskja sig og endurtaka vegna
þess að háls hans og varir voru
þurrar eftir geðshræringuna. —
Hafðu mig aðeins afsakaðan.
Hann skildi lampann eftir á
borðinu, tók vasaljós úr vasan-
um og fór í gegn um dyrnar, sem
hann skildi eftir opnar. Svefn-
herbergið hans, sem hann hafði
ekki séð í sex mánuði, angaði af
ilmvatni. Hann beindi vasaljós-
inu að rúminu og greip andann
á lofti; Moskítónetið var snyrti-
lega breitt fyrir rekkjuna og eitt-
hvað iðaði fyrir innan það — eitt-
hvað hvítt •— handleggur — mik-
ið, ljóst hár, grannur háls. Hann
beit af öllu afli um munnstykk-
ið á pípunni sinni.
— Vertu ekki hræddur, það er
bara ég, sagði Pat...
Reiði og undrunarhljóðin í
Anders kölluðu á Jeff framan úr
stofunni upp að hlið hans. Hún
hlaut að hafa álitið hann í hættu,
því hún geislaði af hugrekki og
viljaþreki, þegar hún tók sér
stöðu við hlið hans. Andartaki
seinna uppgötvaði hún hvað olli
upphrópunum hans og stóð eins
og lömuð. Hinn ljúfsári heimur
hrapaði allt í kringum hana. Hún
starði á veruna írúmi AnderstÚf-
ið, lýst hárið, syfjuleg augun, kjól-
inn, sem hafði nuddazt í kodda
hrukkum að líkama Pat, varalit-
inn, sem hafði nuddast í kodda
Anders. Pat varð hinsvegar ekki
síður undrandi að rekast á Hana
á þessum stað, í svefnherbergi
Andersóns á þessum tíma. löngu
eftir miðnætti. Þannig liðu
nokkrar sekúndur að ungu kon-
urnar horfðu hvor á aðra eins
og dáleiddar, hvor um sig ófær
um að gefa frá sér nokkur hljóð.
Svo snerist Jeff á hæl með hálf-
kæfðu hljóði, ekka eða blótsyrði
og fór út úr herberginu. Anders
gaf sér rétt aðeins tíma til að
hvæsa að Pat áður en hann fór
á eftir Jeff: —- Hver andskot-
ann ertu að gera hér? Ertu snar-
brjáluð? Hypjaðu þig út, undir
eins! Svo þaut hann á eftir Jeff
sem var að taka upp hvítu hanzk-
ana sína og töskuna, þar sem
hún hafði sleppt hvorutveggja á
gólfið. Kerosenlampinn var far-
inn að ósa.
— Væri þér sama þótt þú kall-
aðir á Turut með bílinn? Ég vil
komast niður í skip, sagði Jeff
ogð reyndi að hafa stjórn á sér.
Hnefar hennar voru krepptir.
Hún nötraði af fyrirlitningu og
reiði. Anders tók um handlegg
hennar og hún hristi hann af sér,
viti sínu fjær, blind af reiði og
sársauka.
•—- En, Jeff, þú verður að trúa
mér, þetta er misskilningur
hlægileg, bjánaleg mistök, sagði
Anders vandræðalega.
•— Greinileg m.istök. Mistök af
minni hálfu að trufla þig. Mistök
af minni hálfu að fara hingað
úteftir með þér. Hlægileg, fárán-
leg mistök af mér að vera svona
skilningssljó, Mér þykir það leitt.
Ef þú hefðir gefið mér minnstu
vísbendingu um vinsamleg sam-
skipti ykkar ungfrú Houston,
hefði ég getað komið í veg fyrir
þessi óþægindi, sagði Jeff, Hún
var aðeins nítján ára. Hún var
reynzlulaus en reyndi af fremsta
megni að haga sér eins og reynd
kona myndi koma fram undir
sömu kringumstæðum. En þján-
ingin braust fram hið innra með
henni eins og gröftur úr sári og
móti vilja sínum bunaði hún út
úr sér: — Þú hefðir ekki þurft
að ljúga að mér. Þú hefðir ekki
þurft að látast eins og þú gerð-
ir. Þú hefðir ekki þurft að gera
mig að fífli. Hversvegna gerð-
irðu það? Hversvegna? Ég veit
hversvegna — vegna þess að ég
er dóttir föður míns, er það ekki
rétt? Þú ert framagjarn, þú sagð-
ir mér það sjálfur. Ég er hrædd
um, að þú sért einum of frama-
gjarn. Þú ætlaðir að nota mig
til að flýta fyrir frama þínum.
Þú valdir ekki beztu leiðina og
ekki þá heiðarlegustu heldur.
Farðu, ég hata þig — drottinn
minn hvað ég hata þig!
Anders var náfölur. Hann
rykkti henni aftur á bak, þegar
hún gekk til dyra, og þótt merki-
legt mætti virðast var henni
næstum léttir að sársaukanum,
sem þaut í gegnum hana við
þetta hrottalega átak.
— Hlustaðu á mig, sagði hann
rámur. — Jeff, hlustaðu á mig:
Trúirðu mér ef ég legg við dreng-
skap minn, að ég hafði ekki
minnstu hugmynd um — um —
um nærveru ungfrú Houston
hér? Ég legg við drengskap minn,
að ég hef ekki minnstu hugmynd
um hvernig í ósköpunum hún
hefur komizt hingað. Ég hef ekki
gefið þér minnstu ástæðu til að
vantreysta orðum mínum enn
sem komið er. Þú verður að
minnsta kosti að gefa mér tæki-
færi til að gera hreint fyrir mín-
um dyrum — það er allt, sem
ég krefst af þér nú.
Hugur Jeff var eins og hring-
iða tilfinninga og hugsana. Þetta
var Anders og hún elskaði hann,
og hann leit ekki út fyrir að vera
lygari, og hún vildi getað trúað
honum. En hann var sonur föður
síns og eftirmynd hans. Og fað-
ir hans hafði svikið og logið og
hún hafði verið vöruð við því að
treysta Andy. Hann virtist vand-
ræðalegur og óöruggur, þegar
hún bað hann að bjóða henni
inn 1 húsið hans. Hann hafði gert
lítið úr ástarævintýri þeirra og
neitað að giftast henni. Hann
hafði dansað við ungfrú Houston
og jafnvel fyrir augunum á Jeff
látið það viðgangast, að þessi
ungfrú Houston faðmaði hann og
kyssti. Þessi ungfrú Houston,
sem nú lá í rúminu hans. Og
samt stóð hann þarna fyrir fram-
an hana, hávaxinn og grannur,
og eins heiðarlegur, alvarleg-
ur og saklaus og kristall, Hún
sleit sig lausa og sneri til dyra.
■— Ég vil ekki heyra méira. Ég
vil ekki tala við þig meira, sagði
hún veiklulega. Leyfðu mér
að fara! Kallaðu á Turut.
VIKAN 22. tbl.