Vikan - 15.07.1965, Side 20

Afimmtu hæð á Fimmtugustu og annarri götu eldar hún morg-
unverðinn sinn á hverjum morgni klukkan sjö. Greta Garbo
hefur í meira en tíu ár búið á Fimmtugustu og annarri götu
fjögur hundruð og fimmtíu, í risastórri íbúð á fimmtu hæð,
beint á móti Austurá. Þar býr hún ein og lyftudrengirnir
hafa ströng fyrirmæli um að hleypa engum upp til hennar, nema
konunni sem tekur til hjá henni. Sú er þýzk-svissnesk og kemur til
Gretu fimm sinnum í viku og dvelur þá hjá henni til klukkan níu á
morgnana til fjögur síðdegis, tekur til og matbýr hádegisverð.
íbúðin er í stórglæsilegu leiguhúsi, en aðaldyrnar eru undra þröng-
ar og lyftan ekki nema ein, og hennar er vandlega gætt. Þetta vekur
Gretu Garbo öryggiskennd; hún veit að enginn getur komið henni
á óvart.
Sex herbergi eru í íbúðinni, en fjögur þeirra eru annaðhvort tóm
eða yfirfull af húsgögnum, sem þar eru geymd í bráðina.... Það er
aðeins búið í svefnherberginu og dagstofunni. Dagstofan er mjög
rúmgóð og veggirnir þaktir málverkum, sem hafa kostað skildinginn
og húsmóðirin hefur valið vegna skærra litanna... Renoir, Soutine,
Delaunay blasa þar hvarvetna við augum. Á einum veggnum eru
kyrralífsmyndir, og á þeim eru rósavendir ríkjandi. Þar eru líka
pastelmyndir eftir Fantin-Latour og nútímamálverk. Lampaskerm-
arnir eru rósalitaðir og blómavasarnir alltaf fullir af rósum.
Á hverjum morgni klukkan sjö fer Greta Garbo á fætur, snyrtir
sig og býr til morgunverð. Hún borðar hann í eldhúsinu áður en
vinnukonan kemur, því hún vill alveg ákveðið vera í friði. Þegar
vinnukonan kemur klukkan níu, fer hún út.
Þá taka við göngur, endalaust labb um götur New York. Frá hálf-
tíu til hálfeitt reikar Greta um þann tröllaukna frumskóg, sem New
York er orðin að, og það hvernig sem viðrar. í þessum gönguferðum
ber hún svarta húfu, stór svört gleraugu, svartar síðbuxur og peysu
og pels ef kalt er.
Oft gengur hún um fremur fáfarnar götur, Fyrsta og Annað stræti,
þar sem hún heldur að enginn taki eftir henni. Þegar vegfarendur
bera kennsl á hana, nema staðar og horfa á hana, lætur hún sem hún
sjái þá ekki. Ef einhver ávarpar hana, leggur hún á flótta.
Kona ein, sem hún hitti eitt sinn í vöruhússlyftu, horfði nærgætn-
islega á hana um hríð og spurði svo: „Eruð þér virkilega sú sem ég
held að þér séuð“? „Nei“, svaraði Greta og fór úr lyftunni á næstu
hæð, þótt hún hefði ekkert þangað að sækja, aðeins til þess að losna
úr lyftunni.
Oft gengur hún líka í áttina til Madisonstrætis og Central park,
sérstaklega að loknum hádegisverði, sem hún snæðir alltaf heima
hjá sér klukkan eitt. Síðan fer hún aftur út á göngu. í Madisonstræti
gengur hún um sýningarsalina, þar sem listaverkin hanga frammi.
Lítist henni vel á eitthvert málverkið, lætur hún senda sér það heim,
eða ber það með sér undir handleggnum, sé það lítið. Hún vill ganga
úr skugga um hvort hægt sé að búa í samfélagi við málverkið. Að
viku liðinni festir hún kaup á því, ef henni líkar verulega vel við
það. Listaverkasalarnir þekkja hana, þeim þykir vænt um hana og
þeir virða ósk hennar um að lifa í einsemd. Enginn reynir að hafa