Vikan - 15.07.1965, Qupperneq 33

við að skera hann út... og með-
an hann strauk fingurgómunum
um hliðar bátsins og kinnung
hans, varð honum enn hugsað til
baka. Hann sá sjálfan sig enn
einu sinni sitja á litlu bryggj-
unni innan um græn,- gul- og
hvítmálaða báta og fiskinet, sem
hengu til þerris. Og við hlið hans
sat faðir hans, þrekinn maður í
blárri peysu, veðurbarinn með
fjörleg augu undir derhúfunni,
sem ýtt var niður á ennið. Hann
hafði stóran hníf í hendinni og
með honum skar hann þolinmóð-
ur í sjórekinn trébút. Sólin var
hátt á himninum og bárurnar
gældu góðlátlega við steinana í
i fjörunni. í kring voru vinaleg lít-
il grá hús, háir klettar og sker,
hálfþakin af þangi og þara.
Þetta var heimabær hans, litla
kæra þorpið, sem var svo langt
í burtu og hann hafði verið svo
hræddur við að glata, þegar
hann hóf þessa löngu ferð sína.
En nú hafði þessi litli bátur farið
alla þessa löngu leið til hans,
hann sá fyrir sér sterklegar brún-
ar hendur, sem hann þekkti svo
vel og oft höfðu klappað á axlir
hans til að hugga hann . . . Lítill
bátur hafði siglt í höfn, hér á
litlum svefnbekk á svefnsal
drengja í heimvistarskóla.
Drengurinn lyfti bátnum og
hélt honum fast við andlit sitt.
Hann fann óforganganlega lykt
rekaviðarins, lykt af þara og
salti.
Því næst tók hann brosandi
saman sokkana og buxurnar,
skyrtuna, peysuna og jakkann ...
já, og gljáandi skóna ... tók það
með sér til að sýna kennaranum
það allt saman. — Sjáið, sagði
hann alvarlegur á svip .. . ég var
að fá pakka. En hann sýndi ekki
bátinn. Hann geymdi hann í vas-
anum, í heitum og sveittum lóf-
anum. Hann var sá tengiliður,
sem hann þarfnaðist: ef hann að-
eins kom við hann, snerti hann,
þá lifði hann og andaði í sínum
eiginlega heimi.
★
Angelique og kóngurinn
Framhald af bls. 18.
Eihversstaðar heyrðist silfurbjalla klingja, önnur svaraði. Angelique
kom auga á litinn trékross, sem hékk uppi á hvitkölkuðum veggnum.
Klaustur! Ég er í klaustri!
1 sama bili heyrði bún fjarlæga tóna í orgeli, og sálmasöng.
— Hvað á þetta að býða? Góði guð, hvað mér er illt í hálsinum!
Stundarkorn lá hún grafkyrr og hugsanir hennar voru samhengislausar.
Hún vonaðist til að geta sannfært sjálfa sig um. að þetta væri aðeins
slæmur draumur, og áður en langt um liði, myndi honum ljúka og hún
vakna.
Hún settist aftur upp, þegar hún heyrði fótatak frammi I ganginum.
Þetta var karlmannsfótatak. Ef til vill var þetta sá sem hafði rænt
henni.
Ah! hún ætlaði ekki að leyfa honum að fara framhjá án þess að
hann gæfi fyrst einhverja skýringu. Hún hafði séð fjöldann allan af
glæpamönnum og óttaðist þá ekki. Þvert á móti, hún ætlaði að vara
hann við, því Trjábotn, konungur undirheimanna, væri vinur hennar.
Hver sem þetta var, nam hann staðar fyrir utan dyrnar. Lykli var
snúið í skránni og maður kom inn. Eitt andartak var Angelique eins
og lömuð, þegar hún sá hver það var, sem stóð fyrir framan hana.
— Philippe!
Sizt af öllu átti hún von á að sjá eiginmann sinn. 1 heila tvo mánuði
hafði hún verið í París og Philippe hafði ekki heimsótt hana eða á
annan hátt gefið til kynna, að hann minntist þess að hann ætti konu.
— Philippe! Philippe! endurtók hún. — Ó, hvað það er gaman að
sjá yður! Eruð þér nú kominn að bjarga mér?
Óvenjulegt allsleysi i augum hans frysti tilfinningarnar, sem hún hafði
ætlað að heilsa honum með.
Maðurinn stóð grafkyrr frammi við dyrnar, ótrúiega fallegur i hvítu
leðurstígvélunum og dúfugráa skinnjakkanum með silfurbryddingunum.
Lokkarnir í gallalausri hárkollu hans féllu niður yfir Feneyjaflibbann.
Hvítar fjaðrir gnæfðu yfir gráan flauelshattinn.
— Hvernig liður yður, Madame? spurði hann. — Vel?
( Það var eins og hann væri að heilsa henni í setustofunni.
— Ég... • Ó, ég veit ekki hvað kom fyrir, Philippe, stamaði Angelique.
— Einhver réðist á mig í svefnherberginu. Ég var borin burt og flutt
hingað. Hver getur hafa gert það?
i — Mér er sönn ánægja að segja yður það. Það var La Violette, þjónn-
inn minn.
Angelique varð of undrandi til að geta sagt nokkuð.
— Það var samkvæmt skipunum mínum, bætti hann við léttmáll.
Allt í einu varð Angelique sannleikurinn ljós. Hún stökk á fætur.
Án þess að taka eftir þvi, að hún var ennþá í náttsloppnum, hljóp hún
berfætt yfir ískalt steingólfið að glugganum og greip um járngrind-
urnar. Sólin var að koma upp. Það leit út fyrir fagran sumardag. Kon-
ungurinn og hirðin myndu veiða dádýrin sín i skóginum við Fausse
Repos en Madame du Plessis-Belliére myndi ekki vera meðal viðstaddra.
Utan við sig af reiði sneri hún sér að Philippe. — Þér gerðuð þetta
til að koma í veg fyrir, að ég gæti verið við hinar konunglegu veiðar.
— Madame, þér eruð mjög gáfuð.
— Vitið þér ekki, að hans hágöfgi mun aldrei fyrirgefa mér þessa
ósvífni? Hann gefur mér fyrirmæli um að hverfa aftur út i sveit.
— Það er nákvæmlega það sem ég vona að hann geri.
— Ó, hvílikur.. • • hvílíkur djöfull þér eruð!
— Einmitt? Nú jæja, þetta er ekki í fyrsta skipti sem kona hefur
nefnt mig Þvi na.fni.
Philippe hló. Reiði konu hans virtist aðeins valda honum ánægju.
___Ekki þó eins mikill djöfull og kannske mætti virðast, sagði hann.
— Ég hef flutt yður hingað til þessa klausturs til þess að þér getið fundið
Gosdrykkir
dósurn]
flcskurn
,/yvaxtasj
'ursoáfi
vindlar,
>]m
neftóbak
[sPytur
;em, rakblöð.
tannburstar.
laust
Te
gnsjum
Kaff
venjulegt o
Kakó
nstant

Kex matgar tegundit
Ávextir
Súpur í pökkum,
ódýrar og ljúffengar
Ostar
N iðursuðuvör ur
sardfnur, gaffalbitar
smjörsíld,
kjöt,
kjötbúðingur, svið,
fiskbúðingur og
fiskboJIur.
Sígarettur,
I Snyrtivörur:
rakkr

MATVORUBÚÐIR
VIKAN 28. tM.