Vikan - 15.07.1965, Qupperneq 37

Angelique lokaöi augunum. Hún baröist ekki á móti honum, því hún
vissi af fyrri reynslu, hvaö slík barátta myndi kosta. Án þess aö hrifast,
lét hún yfir sig ganga þau auðmýkjandi og ruddalegu faömlög, sem hann
neyddi upp á hana, sem einskonar refsingu.
Það eina, sem hún þurftl aö gera, hugsaði hún, var aö haga sér eins
og hinar ilia giftu konur — og þær voru svo sannarlega ófáar — sem
undirgangast eiginkonuskyldur sínar meö því aö hugsa um elskhuga
sina eöa biðja bænirnar sínar, meðan þær þola atlot gamalla ístru-
belgja, sem gráöugir feöur hafa gert að tengdasonum sínum.
ÞaÖ var ekki hægt að segja um Philippe, aö hann væri gamall ístru-
belgur. ÞaÖ var aðeins Angelique sjálf, sem haföi óskað eftir því aö
eignast hann fyrir eiginmann. Hún mátti sjá eftir því núna, en þaö
var um seinan. Hún varð að læra að þóknast þeim herra, sem hún hafði
valið sér sjálf.
Hvilíkur hrotti var hann! I hans 'augum var konan aðeins tæki til
fýsnasvölunar. En hann var liðugur og sterkur, og í örmum hans var
erfitt fyrir hana að láta hugann reika til einhvers annars eða fara með
bænirnar sínar. Hann réðist til atlögu við hana eins og langþreyttur
hermaöur, þegar fýsnin ber hann ofurliði. Æsing orrustunnar og dráp-
girnin höföu fyrir löngu fægt af honum allar fínni hliðar.
En þegar hann sleppti henni, snerti hann hana þannig, að hún hélt eftir
á, að það hlyti að hafa veriö ímyndun. Hann lagði hendurnar um háls
hennar, einmitt þar sem ruddalegir fingur þjónsins höfðu skilið eftir
ljót merki, og strauk mjúklega yfir meiðslin, eins og hann væri að sýna
henni atlot.
Svo stóð hann hnarreistur fyrir framan hana og virti hana hnussandi
fyrir sér.
— Jæja, frú mín góð, það er svo að sjá, sem þér hafið vitkazt ofur-
lítið, eins og ég spáði. Bráðum munið þér smyrja hendur mínar, þangað
til óska ég yður gleðilegrar dvalar innan þessara þykku veggja. Þér getið
grátið, stunið og bölvað eins mikið og yður þóknast. Enginn mun heyra
til yðar. Nunnurnar hafa fyrirmæli um að færa yður mat, en gæta þess,
að þér setjið ekki fót út fyrir þennan klefa, og þær hafa orð fyrir að
vera fyrirmyndar fangaverðir. Þér eruð síður en svo eini ófúsi gesturinn
í þessu klaustri. Skemmtið yður síðan vel, Madame. E'f til vill munuð
þér heyra í veiðihornum konungsins í kvöld. Ég skal biðja þá að blása
sérstaklega yður til heiðurs.
Hann hló kvikindislega um leið og hann fór. Hvílíkt hatur fólst í
hlátri hans. Hann þekkti aðeins hefndarhlátur.
Angelique lá grafkyrr undir grófu, þungu teppinu. Hún var þreytt og
eirðarlaus. Áreynsla næturinnar, geðshræring rifrildisins, kröfur eigin-
manns hennar, allt þetta hafði tæmt orkulindir hennar. Líkami hennar
féll í einskonar dvala. Allt í einu fann hún til ákafrar ógleði. Á auga-
bragði fann hún súrt uppsölubragð i munni sér, og svitinn brautzt út
á enninu. Hún barðist nokkra stund móti þessum sjúkdómseinkennum,
en féll síðan aftur á fletið, vonlausari en nokkru sinni fyrr.
Þessi sjúkdómseinkenni undirstrikuðu það, sem hún hafði reynt að
hugsa ekki um, síðastliðinn mánuð. Nú varð hún að horfast i augu við
staðreyndirnar. Hin hræðilega brúðkaupsnótt í du Plessis-Belliére, sem
hún gat ekki hugsað um öðruvísi en roðna af skömm, hafði borið ávöxt.
Hún var með barni Philippe, barni manns, sem hataði hana og hafði
svarið að hefna sín á henni, þar til hún missti vitið.
Eitt andartak varð Angelique svo örmagna, að það hvarflaði að henni
að hætta orrustunni og gefast upp. Ef hún aðeins gæti sofnað! Þá gæti
hún öðlazt hugrekki að nýju. En það var enginn tími til að sofa. Það var
þegar komið langt fram á morgun. Hún myndi falla i ónáð hjá konung-
inum og verða að eilífu rekin frá Versölum. Jafnvel frá Paris.
Hún stökk á fætur, þaut til dyra og barði með krepptum hnefa á
þykka eikarhurðina, Þar til hún varð sár á hnúunum.
— Opnið dyrnar! hrópaði hún. — Hleypið mér út!
Nú var klefinn baðaður í sól. Á þessu andartaki myndu veiðiflokkar
konungsins vera að safnast saman i Cour d’Honneur. Vagnar gestanna
myndu fara i röðum í gegnum Porte Saint-Honoré á leið sinni frá
París til móts við veiðiflokkanna. Aðeins Angelique ein myndi ekki mæta
tii hins mikla stefnumóts.
— Eg verð að komast þangað! Ég verð að komast þangað! Ef ég fæ
konunginn á móti mér er ég búin að vera. Aðeins konungurinn getur
haldið í hemilinn á Philippe. Ég verð að komast til veiðarinnar, hvað
sem það kostar! Framhald í næsta blaOi.
öll réttindi áskilin, Opera Mundi, París.
ÞAÐ ER ÞJÖNUSTA VIÐ
NEYTENDUR, AÐ BENDA ÞEIM
Á GÆÐAVÖRU MEÐ
AUGLÝSINGU. ÞESSVEGNA ER
V I K U N N I ÁNÆGJA AÐ
AUGLÝSA GÆÐAVÖRUR FYRIR
VIÐSKIPTAVINI SÍNA.
Heimilisblaðið Vikan
auglýsingadeild
f leit að eiginmanni
Framhald af bls. 13.
hans, sem hafði farizt í bílslysi
í San Remo á Rívíerunni. Við
sjötta sngilinn fékk ég að vita
að hann ætti dóttur í Ameríku,
sem stúderaði efnafræði. Fjórum
sniglum síðar var það upplýst að
hann var ennþá giftur fjórðu
konunni sinni, var bara skilinn
að borði og sæng, en ætlaði að
fá skilnað. Með þessari skýringu
sendi hann mér innilegt augna-
ráð.
Kona eins og þér.
— Nú haldið þér eflaust að ég
sé gamall asni, sem ekki hefi
laert af reynslunni, hélt hann á-
fram. — En sjáið þér nú til, ég
er nú loksins búinn að hlaupa
af mér hornin. Það sem svona
gamlan heimsflakkara eins og
mig vantar er heimili og fallega,
virðulega konu eins og yður...
Ég þagði.
Næstu mínúturnar fékk ég
stutt yfirlit yfir líf hans og við
skipti. Svo stóðum við upp og
yfirfáfum borðsalinn. Dyravörð-
urinn náði í leigubíl og inn í
hann fórum við öll þrjú og hund-
urinn. Þá kom örlagastundin.
ekki ætluð mér, heldur litlu
stúlkunni.
— Jæja, Nenna, eigum við að
kaupa þessa mömmu ... ? Eigum
við að halda jólin í Valparaiso . ?
— Ég vil ekki fara til Valpar-
aiso, það er enginn snjór þar.
Ég vil fara til St. Moritz...
Loksins komum við að húsinu
sem ég bý í. Herra von Giittler
fylgdi mér að dyrunum.
— Mér líz ljómandi vel á yð-
ur, sagði hann. — Við verðum
að hittast aftur. Kannske ættum
við að fara í ferðalag og sjá tii
hvort okkur kemur ekki vel sam-
an. Þögn... Svo bætti hann við
— Fyrir utan bankainnstæðu hafa
allar konurnar mínar fengið
minkapels að skilnaði...
Hverskonar maður var þetta . ?
— Herra von Guttler, við kom-
um sitt úr hvorri áttinni, líka
hvað snertir skilning okkar á ást
og hjúskap. En nú verð ég að
flýta mér inn, sagði ég, eins
virðulega og mér var unnt.
Þegar ég kom inn í íbúðina
mína féll ég saman í sófanum.
Þetta ferðalag mitt í ríki auð-
æfanna verkaði á mig eins og
raflost.
Var þetta þá svona erfitt að
ná sér í eiginmann? Kannske er
hægt að snúa spurningunni við.
Það er auðvelt að ná í menn, sem
eru til í allt, nema hjónaband.
Útkoman á þessum tilraunum
mínum var þá þannig: Fjórir
menn í gegnum hjúskaparmiðlun,
allir ómögulegir, og einn eftir
auglýsingu, sem vildi kaupa mig.
Allt nema ást.
Það liðu nokkrir dagar þangað
til að ég var búin að jafna mig
svo að ég gæti svarað einhverju
af hinum bréfunum. Það var
snyrtileg rithönd og stíll sem
fékk mig til að svara einu bréf-
inu. Bréfritarinn hét Werner
Berg. Hann skrifaði: „Ég hefi
verið ekkjumaður í tvö ár og er
nú að leita að eiginkonu. Gjörið
þér svo vel að finna mig, ef þér
hafið raunverulega áhuga á að
giftast... “ Hann skrifaði líka að
ég gæti hitt sig á tilteknu götu-
horni, klukkan 16. Kennimerkið
átti að vera bók í rauðu bandi.
Laugardaginn fór ég þangað.
Werner Berg var á fimmtugs
aldri og virtist hlédrægur.
— Ég er bankastarfsmaður og
vinn innan dyra allan daginn,
sagði hann. — Er yður sama þó
við löbbum um ...
Hann gaf mér nákvæma skýrslu
á fjárhag sínum. Hann var ekki
ríkur, en vel ellitryggður. Svo
vildi hann fá að vita hve mikl-
ar tekjur ég hefði.
Ég sagði honum satt og rétt
frá mínum ástæðum. Við og við
stanzaði hann og horfði á mig
með aðdáun. Hjónaband okkar
virtist alveg ákveðið frá hans
hálfu.
— Ég hef þriggja herbergja
íbúð, það er nóg fyrir okkur.
Hann tók rúllu af ávaxtabrjóst-
sykri og bauð mér. Þegar við
komum að útjaðri borgarinnar
mættum við gamalli konu sem
kallaði til hans. — Herra Berg,
það er langt síðan ég hef séð
yður...
Hann heilsaði henni og kynnti
mig. — Ef ég er heppinn, verð-
ur þetta seinni konan mín. Við
kvöddum hana svo og héldum
leiðar okkar.
Þessi hrifning hans á mér gerði
mér óhægt um vik. Gat ég ein-
faldlega yfirgefið hann. Bara
stungið af? Nei það gat ég ekki
og ég undirbjó í huganum kveðju-
ræðuna.
Herra Berg hafði líka undirbú-
ið sig.
— Ég hefi hugsað mér að
bjóða yður að borða heima hjá
mér í kvöld. Þér skuluð ekki vera
VIKAN 28. tW. gy