Vikan - 19.08.1965, Qupperneq 49
Prjónaföt á 1 — 2 ára
Framhald af bls. 46.
í öllum
kaupfélagsbúdum
ÞURRKAÐIR
ÁVEXTIR
frá Californiu
í pökkum og lausri vigt
Sveskjur
Rusinur
Blandadir
Epli
Aprikósur
Ferskjur
Kúrenur
báðum megin með garðaprióni
alia leið upp. Aukið út 1 I. báðum
megin fyrir innan 2 garðaprjónuðu
lykkjurnar með 2ja sm. millibili, 4
sinnum. Þegar stk. frá uppfitjun
mselir um 16—19 sm., er tekinn úr
1 I. báðum megin fyrir innan 2 *l.
lykkjunnar. Endurtakið þessar úr-
tökur í hverri umf. þar til 70—78
I. eru á prjóninum. Ath. að láta úr-
teknu lykkjurnar vísa eins, t. d.
með því að í byrjun prjóns er tekin
1 I. óprj., næsta I. prj. og óprj. I.
síðan steypt yfir þá prjónuðu og í
enda prjóns 2 I. prj. saman. Fell-
ið af 2 sl. lykkjurnar báðum megin,
og látið 28—30 I., sem eftir eru, á
öryggisnælu.
Framstykki: Prjónið eins og bak-
stykki þar til 40—42 I. eru á prjón-
inum, fellið þá af fremur laust.
HÆGRI ERMI. Fitjið upp 44—48
I. á prj. nr. 2V2, og prj. stuðlaprj.,
6 sm. Takið þá upp prj. nr. 3, prj.
sléttprjón og aukið út í 1. umf. ó
I. með jöfnu millibili. 2 l. til end-
anna eru prj. með garðaprjóni alla
leið upp. Aukið út 1 I. báðum
megin fyrir innan garðaprjónuðu
lykkjurnar með 2ja sm. millibili,
þar til 60—64 I. eru á prjóninum.
Þegar ermin mælist um 20—22 sm.
eða er hæfilega löng, eru auknar
út 2 I. í hvorri hlið, 3 og 6 I. frá
jaðri. Prjónið síðan 6 I. í hvorri
hlið (fyrir innan garðaprj. I.) með
munstri II alla leið upp. Samhliða
munstrinu er tekin úr 1 I. báðum
megin fyrir innan 8 I. frá jaðri í 4.
hv. umf. þar til 52—56 I. eru á
prjóninum. Takið þá úr 1 I. báðum
megin fyrir innan 8 jaðarlyk.kurnar
í hverri umf. frá réttu þar til 20 I.
eru á prjóninum. Fellið þá af 5 1.
að framan í byrjun prjóns, og prj.
4 miðlykkjuroar saman í 2 I. í um-
ferðinni til baka eru svo þessar 2
I. prj. í eina I. Fellið nú af í byrj-
un prjóns 4, 4, 4 I. Prjónið v. ermi
eins, en gagnstætt
Leggið öll stykkin á þykkt
stykki, mælið form þeirra út með
títuprjónum, leggið rakan klút yfir
og látið gegnþorna næturlangt.
Saumið saman hliða- og erma-
sauma með þynntum garnþræðin-
um og varpspor: Saumið ermarnar
í handvegina c sama hátt, en
skiljið eftir ósaumað um 8 sm. í
vinstra ermasaumi fyrir rennilás.
Takið ekki upp laus bönd, heldur
dragið garnið af hnyklinum með
prjóni frá röngu á réttu og forðist
með því göt og ójöfnur. Takið upp
66 1. í allt hálsmálið og reynið að
hafa lykkjufjöldann sem jafnastan
á báðum helmingum. Byrjið við
vinstri ermi, þá framstykkið og
sveigið þá línuna um 1 sm. niður í
miðju, síðan hægri ermi og síðan
28-30 I. af bakstykkinu. Prjónið
um 4 sm. stuðlaprjón og fellið
laust af. Brjótið hálslíninguna tvö-
falda inn á röngu og tyllið niður
í höndum. Látið rennilás á klauf-
ina og ath. þá að láta jaðarbrún-
ir peysunnar hafast örlítið við lás-
inn, svo hann bungi ekki.
Öþægiiegt ástand
Framhald af bls. 25.
Ég var auðvitað búin að þurka út
mín fingraför, þv! að ég veit að
það er það fyrsta sem maður verð-
ur að gera, ef maður myrðir ein-
hvern.
Ég sagði: — Það er auðvelt fyrii
þig að tala um að fara til lögregl-
unnar. En veiztu hvað þeir segja
við mig? Já, ég get sagt að okkur
hafi orðið sundurorða, en þeir
munu aldrei trúa því að hann hafi
verið ákveðinn í að aflífa sjálfan
sig, eftir að vera búinn að drepa
mig .... Það ættirðu að geta skil-
ið. Og þetta er ekki réttlátt. Hann
var búinn að gera okkur lífið erf-
itt, með öllum þessum heimsku-
legu hugmyndum sínum. Nú er hann
dauður, og það var það sem hann
vildi. Vissulega ekki á þennan hátt,
en árangurinn er sá sami. Ég ætl-
aði ekki að kála honum, en nú
er það skeð. Að kalla í lögregluna
er bara til að gera þetta ennþá
flóknara.
— Ég ætla nú að gera það samt,
sagði Red, og var hávær af æsingi.
Hann hélt ennþá á hamrinum. —
Það er bezt að ég fari út og nái i
lögregluþjóninn sem er þarna úti á
götunni ....
— Það verður verzt fyrir sjálfan
þig, sagði ég. — Þú ert með morð-
vopnið í höndunum, og fingraförin
þín eru á öllum hamrinum, en ekki
mín, því að ég veit hvað maður á
að gera. Hann sleppti hamrinum,
sem datt með dynk í gólfið. Svo
þurrkaði hann sér um hendurnar á
peysunni sinni. — Og þessi lögreglu-
þjónn hefir illar bifur á þér . . .
— Þetta er nú það skrítnasta sem
ég hefi heyrt. Hvaða ástæðu ætti
ég svo sem að hafa haft til að
myrða hann. En ég hefi líka fjar-
vistarsönnun. Ég hefi aldrei heyrt
þvílíka vitleysu, og nú fer ég . . .
— Fjarvistarsönnun, ja, svei,
sagði ég. — Þú gætir hafa myrt
hann núna, og ég gæti hlaupið æp-
andi út á götuna og sagt að þú
hafir myrt manninn minn . . . Þessi
bjálfi var búinn að maka allan ham-
arinn út ! fingraförum. Þeir gætu
aldrei sannað að hann hefði ekki
drepið Howard. Svo varð ég allt í
einu alveg magnþrota. — O, Red,
sagði ég, — mér líður svo illa, ég
þarf svo mikið á hjálp að haida.
— Sannleikann, hrópaði hann, og
svitinn draup af andliti hans. —
Sannleikurinn getur *kki skaðaS
þann saklausa. Segðu bara sarrn-
leikann. Náðu í lögregluna og
segðu þeim sannleikann. Sannieik-
urinn getur ekki skaðað þig, — sann-
leikurinn er þ!n einasta leið ót úr
þessum ógöngum . . . ! Hann öskr-
aði, eins og blaðasali á götuhorni.
Nú hugsaði ég fljótt, og meðan
Red rövlaði úm sannleikann, spark-
aði ég í hamarinn, svo að hann
rann inn undir eldhúsborðið, en það
var rifa á milli þess og gólfsins.
Red hvorki sá eða heyrði, þv( að
hann var altekinn af sannleikanum.
En ég hugsaði að sannleikurinn
VSUS »HL