Vikan - 23.09.1965, Blaðsíða 30
Og þó. Við nánari athugun sé
ég að allar þjóðir líta hermenn sína
fallbyssur og ríðandi pólití sömu
rósaaugum og ég hið norska. Það
er grundvöllur fyrir stríð. Eða hverj-
ar eru þær mannlegu náttúrur sem
„fhurerar" heimsins hafa leikið á
þá er þeir þurftu að etja lýðnum
á eggjar til þess að auka markaði
sína, ef ekki þörfin fyrir skrautreið-
ir, básúnuhljóma, gerpsku, heldur
og — gróða, löngunin ! trompet-
glym og fallstykkjadyn sem táknað
gæti vorn mikilleik. „Nú vantar okk-
ur bara óvin á fjörðinn". Það finnst
alltaf einhver að lokum til þess að
verja eigur sínar fyrir og auka veldi
sitt á.
— Hej, du der!
Eg hrökk upp frá hugleiðingum
mínum við þessi orð einhversstað-
ar frá. Hver var að kalla? Var það
mér ætlað? Eg leit í kringum mig
og sá að ég var kominn upp á hæð-
ina. Það stóð stórt hvítt einbýlishús
þar uppi og á svölunum stóð mað-
ur á inniskóm í hvítri fráhnepptri
skyrtu og með pípu upp í sér. A
bak við hann stóð kona. Þetta var
greinilega eign mannsins allt sam-
an. Þau horfðu bæði á mig. Ég gekk
í áttina og brosti eins og menn
gera ósjálfrátt fyrir ókunnuga til
þess að sannfæra þá um velvilja
sinn í þeirra garð. Kannski yrði
úr þessu uppbyggilegt samtal. Ég
hef heyrt að Norðmenn taki ís-
lendingum vel.
— Hverju ert þú að leita að?
spurði maðurinn. Konan kikti á mig
yfir öxl hans.
Skrýtin spurning! Ætti ég að
segja að ég leita eftir norskri gest-
risni? Nei það væri frekja. Maður-
inn vill mér ekkert illt. Þó hafði
frúin einhvern sektarsvip. Voru þau
kannski komin til þess að verja
eigur sínar fyrir mér?
— Ég er ekki að leita að neinu,
sagði ég. — Ég er bara að spáss-
éra.
— Maður getur ekki spássérað á
prívat eignum.
— Einmitt það já! Ég gat ekki vit-
að að þetta er ófrjáls og heiiagur
staður. Það er hvergi neitt skilti
eða hlið. Það liggur bara vegur
upp á hæðina . . .
— Þá skaltu bara fara niður
þennan stíg til baka.
— Já það er nefnilega það.
Takk fyrir kærlega. Ég hneigði mig.
Kannski átti ég að segja; takk fyr-
ir gestrisnina, en ég sagði ekk-
ert. Aðeins stóð og glápti á „eig-
andann" eins og fiskur. Hvað skyldi
koma næst? Frúin var orðin viss
um að ég væri ekki kominn til þess
að drepa hana og væri séntilmað-
ur þrátt fyrir frakkann og þess-
vegna væri óhætt að móðga mig.
— Hvaðan komið þér?
Ég gat sagt; — af mold er ég
kominn eins og þér madam — en
ég ákvað þó að hafa yfirhöndina
í kurteisi og svaraði bara því sem
beinast lá við og var sannleikur.
— Ég kem frá Helsingfors.
— Já, akkúrat, sagði hún með
foragt. — Finnish — (Já frúin var
dönnuð).
— Nei, íslenzkur. — Ég beið.
Skyldu þau skammast sín? Þau
skildu greinilega ekki hvað ég
meinti; íslenzkur — frá Helsingfors?
Er hann að gera grín að okkur
þessi ódráttur í gömlum frakka.
Hann er kannski bítnikk. Maður-
inn leit á konuna og sá að virðing-
in var í veði. Hann hysjaði upp um
sig myndugleikann og sneri sér að
mér:
— Þá skaltu bara fara niður stíg-
inn sömu leiðina og þú komst.
— Þakka kærlega fyrir hjálpina.
— Það var ekkert. Þau tóku að
fikra sig inn í húsið. Ég þrjózkaðist
við að standa í sömu sporum þar
til þau höfðu lokað á eftir sér.
Svo gekk ég niður stíginn.
Hann var byrjaður að rigna.
Heimurinn missti gulllitinn og tók
á sig gráan.
Noregur hafði sem sagt annað
andlit að sýna mér einnig.
Einbýlishúsin beggja megin göt-
unnar voru ekki yndisleg lengur.
Þau minntu mig á virkismúra. Og
það voru ekki mínir múrar. Það
voru óendanlega útlenzkir og ó-
yfirstíganlegir múrar. Inní einum
garðinum sá ég stóran varðhund.
Ég hata hunda, hata „eigendur" og
innmúraða hamingju. Einn góðan
veðurdag kem ég hingað aftur og
hefni fyrir þessa móðgun. Ég set
bombu undir húsið á hæðinni. Ég
skrifaði skilmerkilega niður staðinn.
Maður beygir til vinstri út af Dronn-
inghavnvejen þar sem skrifað stend-
ur „Mellbydalen", beygir svo eilít-
ið til hægri upp brekkuna. Ef ein-
hver vinur minn sem þetfa les skyldi
einhvern tíma eiga leið þarna um
og hafa meðferðis sprengiefni, þá
bið ég hann að láta það innum
kjallaragluggann á stóra hvíta hús-
inu sem stendur uppi á hæðinni,
af því að það var þar sem eigin-
girnin og heimskan lögðu grunn
að styrjöld.
Sjónar- og heyrispil nokkurt hafa
menn samið og heitir „West side
story", spil þetta sá ég í Norska
leikhúsinu sem er eitt af lárviðar
laufunum í sigurstranglegri norskri
glæsimenningu. Ef til vill átti „herr-
ann á upphæðinni" sinn þátt í því
hve beina leið boðskapur þessa
verks átti upp í minn sálarvagn.
Spilið er um ungt fólk sem ekki
á sér nægt pláss í heiminum, upp-
lagt uppsöluefni fyrir mærð og sál-
arslepju, ef ekki þar við bættist að
þetta unga fólk meinar hvert öðru
um frið á því litla plássi sem úthlut-
að er.
En það var þó annað í þessu
NÝKOMIÐ
FJÖLBREYTT ÚRVAL
AF
ASAHI PENTAX
LJÖSMYNDAVÉLUM
ásamt fylgihlutum
SKRIFIÐ eftir verð-
og myndalistum.
ILMANDI
reyktóbak
Hafið þér reynt þetta nýja ilmandi reyktóbak?
Nú sem fyrr, bezta píputóbakiö í handhægu plast-
umbúðunum, sem halda tóbakinu ætíð fersku.
0Q VXKAN 38. tbl.