Vikan - 12.01.1967, Blaðsíða 17

Með Kay sér við hlið fékk
Hank Wallace sér herbergi á
hótelinu, afhenti vegabréfið • sitt,
sem leit eðlilega og sakleysis-
lega út, en var samt að fullu og
öllu falsað. Hann áritaði með
nafni Bruce Randall nokkrar
ferðaávísanir og gjaldkerinn lét
hann hafa búnt af pesetum og
handfylli af smámynt. Enn, með
Kay við hlið sér, sendi hann sím-
skeyti til Aþenu og útskýrði fyr-
ir unnustu Bruce Randall, án
þess að nokkuð gæti vakið henni
ótta, að hann og Charles myndu
tefjast nokkuð í Madrid. Hann
undirritaði skeytið með nafni
Bruce Randall.
Hann sagði við Kay, ekki of
hátt, en nógu greinilega til þess
að alJir, sem legðu eyrun við,
gætu heyrt: — Ég veit ekki,
hvort ég ætti að senda móður
Charles í Mexícó skeyti. Ég vildi
síður gera hana hrædda, en ef
hún frétti af þessu, ætti það að
vera frá mér.
Kay kæfði niður löngun til að
grandskoða andlitin í kringum
sig og komast að því, hvort ein-
hver væri að hlusta, hefði á-
huga fyrir þeim, en svaraði: —
Geturðu ekki beðið einn eða tvo
klukkutíma, áður en þú ákveður
það?
— Ég býst við því, sagði hann.
— Það væri leiðinlegt að gera
móður hans óttaslegna að á-
stæðulausu.
Vikadrengur hafði komið
töskunum hans tveimur fyrir í
herberginu, hinum megin við
ganginn, gengt herbergjum Kay,
og var nú önnum kafinn að bíða
eftir þjórfénu. Hann stakk því í
vasann, þakkaði fyrir sig og
fór. Hank tók lykla Kay af henni,
opnaði dyrnar og gekk á eftir
henni inn í setustofuna. Hún
vissi, að herbergið var hlerað,
og það vakti með henni undar-
lega kuldatilfinningu. Hún yrði
að muna að tala eins og Hank
hafði gert niðri í forsalnum,
greinilega, en án óeðlilegrar á-
herzlu, eins og hún væri ekki
að tala fyrir áheyrendur. Og
raunar varð hún að losa sig við
þá tilhugsun, að nokkur væri að
hlusta á hana, en það myndi að
sjálfsögðu vera ógerningur. Hún
velti því fyrir sér, hvort sá
möguleiki væri fyrir hendi að
þeir gætu einnig séð til þeirra?
— Ungfrú Taylor, sagði Hank,
— klukkuna vantar tuttugu mín-
útur í níu. Þetta hefur verið erf-
iður dagur hjá þér, og mér líka.
Ég sting upp á, að við hvílum
okkur stundarkorn, og svo kveð
ég dyra hjá þér, eftir klukku-
stund eða svo. Við skulum fá
okkur drykk niðri. Þetta er einn
af mínum uppáhaldsbörum í
heiminum, og ef Charles verður
ekki kominn aftur klukkan tíu,
fáum við okkur kvöldmat án
hans.
—i Kakkteill og kvöldmatur,
sagði Kay. — Mér þykir það leitt
Randall, en ég er ekki viss ....
— Ekki viss um, að þú sért í
skapi til þess? Ungfrú Taylor
hlustaðu á mig. Hann talaði með
stríðnislegri alvöru. — Iliminn-
inn er ekki að hrynja. Heimurinn
er ekki að farast. Drengur hefur
strokið. Straukst þú aldrei heim-
an frá þér, þegar þú varst
krakki?
— Ja — jú, raunar tvisvar.
Með allt úr sparibauknum. Ég
komst út í sjoppuna á horninu
og sneri svo h'eim aftur, félaus
og með ógleði.
— Stúlkur kunna ekki að
hlaupast á brott, sagði Hank. —
Ég þori að veðja, að foreldrar
þínir hafa varla orðið smeykir.
Þegar ég var strákur — jæja,
Charles hefur strokuhæfileikana
frá mér. Ég skal segja þér frá
því, meðan við fáum okkur kokk-
teilinn. Talaði ég of óljóst. Vertu
kát, þetta er ekki alvarlegt.
Charles er sérfræðingur í því að
hlaupast á brott. Láttu ekki
strákinn spilla fyrir þér ánægj-
unni af því að vera í Madrid.
Það var hluti af samningnurí,
mundu það. Farðu í bezta kjól-
inn þinn, settu upp bezta bros-
ið, hresstu þig upp! Þetta er
skipun, ungfrú Taylor.
— Já Randall, þakka þér fyr-
ir.
— Svo sjáumst við bráðum.
— Ég skal vera tilbúin, sagði
hún, brosandi.
Hún stóð langa lengi við
gluggann í setustofunni, horfði
niður á fallegan, upplýstan gos-
brunninn fyrir neðan sig, hvern-
ig vatnið ýrðist eins og gull um-
hverfis styttuna af Neptúnusi
með þríforkinn á lofti, og stóra
steinhesta. Með kvöldinu hafði
heitur sveljandi síðdegisins
breytzt í svala og hressandi golu.
Kvöldið var friðsælt og rólegt,
jafnvel umferðin á torginu var
lágværari en yfir daginn. Svo
sló stór klukka níu hljómmikil
högg. Kay setti úrið sitt eftir
henni, henni flaug í hug, hvort
þeir myndu einnig vera að
setja úrin sín.
Hún hafði tekið einn kvöld-
kjól með sér. Fölbláan chiffon-
kjól með stuttu, víðu pilsi, og
blússu með hundrað litlum fell-
ingum og hlírum úr tvinnuðu
silki. Hún hafði séð þennan kjól
í búðarglugga á Madison Avenue
og fallið fyrir honum. Hann var
dýr; hún át ekki ríkulega í
næsta mánuði.
Meðan hún smeygði sér í kjól-
inn minntist hún þess, að henni
hafði ekki flogið í hug fyrr en
í gær að taka hann með sér. Að-
eins í gær? Þetta var ekki kjóll
handa kvenlegum varðengli fyr-
ir lítinn dreng, né einmana
ferðalangi í framandi landi. Hún
gat aðeins farið í hann, ef hún
skyldi rekast á einhvern karl-
mann. Hver og einn sómasam-
legur maður myndi svo sem
nægja, en betra væri að hann
væri ungur og aðlaðandi; að
hann byði henni út að borða og
hefði efni á að fara í það ríkulega
umhverfi, sem kjóllinn átti skil-
ið. Hún vissi svo sem að það var
afar lítill möguleiki að það gerð-
ist á þessum fáu dögum hennar
í Madrid, en hún hafði stungið
honum niður engu að síður.
Hann var svo léttur og það fór
svo lítið fyrir honum. Það skipti
ekki máli, þótt hann færi með.
Hún setti upp perlueyrnalokka
hálsfesti úr iitlum, fallegum
perlum, renndi á sig þremur mjó-
um gullarmböndum. Hún mál-
aði sig vandlega, setti ofurlítið
dökkblátt á augnahárin, lilla-
bláa augnskugga, fölbleikan
varalit. Svo tók hún með sér
kvöldjakka úr mjúkri, hvítri ull.
Hún leit í stóra spegilinn til að
sjá, hvort hún hefði sómasam-
lega „fest sig upp.“ Hún var
ánægð með árangurinn. Ef
þetta hefði verið á öðrum tíma
og öðrum stað, hefði hún ef til
vill tekið eftir því að sniðið á
kjólnum kom henni til að sýn-
ast hærri og grennri, spengilegri,
en hún var eða þurfti að vera.
Að yfir bláum kjólnum virtist
hárið silfurljósara og hörundið
útiteknara, augun ofurlítið djúp-
blárri, en nú sá hún aðeins, að
allt var í lagi og kjóllinn fór
henni vel, hárið var eins og það
átti að vera, það glampaði ekki
á nefnið, varaliturinn sat rétt.
Hann bankaði á dyrnar. Kay
opnaði og Hank Wallace kom
inn og lokaði á eftir sér. Hann
leit á hana frá hvirfli til ilja,
eins og hann nyti þess reglu-
lega vel, en röddin var nákvæm-
lega eins og vera bar, rödd manns,
sem átti undurfagra unnustu, sem
beið hans í Grikklandi.
— Ljómandi, sagði hann. —
Þú lítur ljómandi vel út, ungfrú
Taylor.
— Þakka þér fyrir. Ekkert
frétt af Charles?
— Nei, ekkert frétt af Charles,
sagði hann. — Ég heiti þér því,
að þú verður sú fyrsta, sem fær
að vita um það þegar það gerist.
Síminn hringdi og hún stökk
á fætur með ofurlitlu ópi hún
sagði glaðlega um leið og hún
gekk yfir herbergið í áttina að
rósaviðarborðinu: — Þarna
sérðu, ég er ekki lengur tauga-
óstyrk né full af áhyggjum. Og
ég verS sú fyrsta til að vita það.
Þetta hlýtur að vera Charles —
eða um Charles. Hún lyfti sím-
tólinu. — Halló, sagði hún.
— Ungfrú Taylor?
i — Já, svaraði hún.
— Ungfrú Kathryn Taylor?
Kölluð Kay?
— Já, svaraði hún. — Setztu
Kay, það er kannski bezt fyrir
þig að setjast.
— Hver er þetta? spurði hún.
Þetta var amerísk rödd, þýð
rödd; ósvífnin var hrollvekjandi.
Hún minnti hana á aðra rödd,
sem hún hafði einu sinni þekkt.
F.yrstu ár hennar í New York
hafði klámfenginn aðdáandi
hringt til hennar á hverju kvöldi.
Lögreglan hafði aldrei getað
haft upp á honum. Kay hafði
flutt laumulega í aðra íbúð og
símanúmer hennar var ekki í
skránni. Eftir um það bil hálf-
an mánuð án þess að hafa heyrt
röddina, gat hún aftur sofið um
nætur. Það var mjög svipað
rödd þessari, bjó yfir sömu und-
irförulu mannvonzkunni. Hún
ætlaði að fara að skella á, en
um leið minntist hún orðanna,
sem Trask hafði látið út úr sér:
— Þú átt að búast við öllu, en
ekki vera búin undir neitt. Hún
hélt tólinu aftur að eyranu.
— Hver ert þú? spurði hún.
— Setztu Kay og við skulum
tala saman. Það er um strákinn,
sem þú ert að leita að, strák,
sem heitir Charles Randall....
— Þú hefur fundið hann! Þú
veizt, hvar hann er? Hvað ertu
að gera? Hvað ertu að reyna að
gera? Hvar er hann?
— Þetta, Kay, er of mikið.
-— Hvað? Hvað ertu að segja?
— Ég sagði þú spyrð of margs.
Þú vilt fá þennan Charles aftur?
Heldurðu, að pabbi hans, þessi
auðugi pabbi hans, vilji raun-
Framhald á bls. 49.
FRAMHALBSSAGAN 5. HLUTI
EFTIR WILLIAM OG AIIDRY ROOS
2. tbi. VIKAN 17