Vikan - 12.01.1967, Blaðsíða 49

Fimm dagar í Madrid
Framhald af bls. 17.
verulega fá hann aftur? Heilu
og höldnu, á ég við.
Kay reyndi að segja eitthvað,
en gat það ekki. Þetta var hræði-
legt. Þetta var of hræðilegt til
að geta verið að undirlagi Trasks.
Það var óhugsandi. í stað þess
að svara stundi hún aðeins.
— Ungfrú Taylor! Hank kom
þjótandi yfir herbergið. — Hvað
er þetta?
— Hlustaðu Kay, sagði rödd-
in í símanum. — Hlustaðu vel.
Randall á skítnóg af peningum
og við eigum þennan Charles
hans, svo þú skalt setja þig í
samband við hann strax, hvar
sem hann er, svo við getum
byrjað að semja.
— Svona, sagði Hank. — Láttu
mig fá hann. Hann tók símtólið
úr tilfinningalausum höndum
hennar.
— Þeir hafa náð Charles,
hvíslaði hún. —■ Þetta er barns-
rán.
— Ó drottinn minn, sagði
Hank. Hann dró andann djúpt og
sagði inn í símatólið: — Þetta
er Bruce Randall.
— Gaman að heyra í þér,
Randall. Charles verður ánægð»-
ur að frétta að þú hefur loksins
skilað þér. Hann hefur töluvert
háar hugmyndir um þig.
— Hvað viltu? spurði Hank
hörkulega.
— Ákveðna fjárhæð, sem við
komum okkur saman um, og
mér liggur á að fá hana. Því
fyrr sem þú getur skrapað sam-
an peningana, þeim mun minna
skal það kosta þig.
— Hvernig get ég vitað, að þið
hafið Charles? spurði Hank. —
Leyfið mér að tala við hann.
— Það vill svo til að Charles
er ekki við hendina sem stendur.
— Ég vil fá sönnun þess, að
þið hafið hann.
— Sjálfsagt Randall. Undir
þessum kringumstæðum er það
ekki nema réttmætt. Við skulum
koma því í kring.
— Þú ert amerískur? er það
ekki, spurði Hank.
— Hverju máli skiptir það?
Engu, býst ég við, svaraði
Hank. — Nei, engu.
— Af því þú og strákurinn
eruð Ameríkanar líka? Við erum
allir hundrað prósent Ameríkan-
ar, svo ég ætti að senda þér
strákinn gratis, fyrir ekkert?
þetta er óskynsamleg afstaða,
Randall. Ég held þeir kalli þetta
þjóðernishroka. En sleppum því.
En varðandi sönnun þess, að við
höfum Charles. Við höfum þeg-
ar talað lengi saman á þessari
línu. Ef til vill er ungfrú Tay-
lor sem stendur að reyna að
rekja, hvaðan ég hringi. Ég
sting upp á því Randall, að þú
og hún farið niður og fáið ykkur
sæti í stóra salnum, þar sem
hljómsveitin er að leika. Fáið
ykkur í glas, rétt eins og ekk-
ert óvenjulegt sé á seyði. Sitjið
bara róleg og við munum koma
til ykkar boðum um, hvað þið
eigið að gera næst. Gaman að
tala við þig, Randall. Já meðan
ég man, ef þú hringir á lögregl-
una eða reynir að fá þér einka-
spæjara eða láta ameríska
sendiráðið vita um þetta —
jæja, vesalings strákurinn þinn.
Bless, Randall.
Kay fylgdist með Hank, þeg-
ar hann lét símann hægt niður
á borðið og nú beið hún í von
um, eitthvert leynimerki um, að
þetta væri ekki raunverulega að
gerast. Charles hefði ekki verið
rænt; þetta var aðferð Trasks
til að sigrast á morðætlun óvin-
arins. Það hlaut að vera þann-
ig. Ef þetta væri raunverulegt
barnsrán, hvernig ætlaði Hank
þá að fara að því að halda á-
fram að látast vera faðir Charl-
es? Samt gaf hann henni ekkert
merki.
— Ég hefði aldrei trúað, að
mannlegar verur gætu lagt sig
niður við svona nokkuð, sagði
hann. Svo var eins og hann
hressti sig við. — Við eigum að
fara niður og bíða eftir frekari
fyrirmælum. Hann sagði að þú-
ættir að koma líka, en ef þú
vildir heldur.....
— Ég kem, sagði Kay.
— Gott. Við ættum að gera
nákvæmlega eins og þeir segja.
í stóra salnum sátu þau og
dreyptu á drykkjum sínum og
hlustuðu á hávaðasama tónlist í
átta manna strengjahljómsveit,
meðan þau biðu frekari fyrir-
mæla. Salurinn var troðfullur.
Borðið þeirra var nokkurn veg-
inn í miðjunni. Það var ómögu-
legt að tala saman, án þess að
eiga það á hættu að til þeirra
heyrðist. Kay tók við sígarett-
unni, sem Hank bauð henni.
Hann herpti varirnar ofurlítið,
þegar hann sá að hún átti erfitt
með að halda henni stöðugt með-
an hann kveikti í fyrir hana.
— Þessi rödd, sagði hún. —
Ég get ekki hætt að hugsa um
þessa hræðilegu rödd.
— Ég skil, sagði hann, og í
sama bili tók hann eftir ungum
vikadreng, sem var á hringferð
um salinn. Kay sá að hann var á
svipuðum aidri og Charles. Hann
kallaði upp eitthvert nafn, var
að leita að gesti. Þegar hann
kom nær og rödd hans bar yfir
tónlistina, vissu þau að það var
senor Bruce Randall, sem dreng-
urinn var að reyna að hafa upp
á.
Hank gaf drengnum merki.
Vikadrengurinn dró fram fer-
kantað, blátt umslag, og sýndi
honum nafn skrifað með blý-
anti. Hank kinkaði kolli og gaf
drengnum þjórfé í skiptum fyrir
bréfið. Svo opnaði hann það og
hélt því þannig, að Kay gæti les-
ið það með honinn.
Með venjulegum prentstöfum,
eins og glæpamenn tíðast nota,
var þeim ókurteislega skipað að
koma til Posada del Mar klukk-
an nákvæmlega tíu mínútur
fyrir ellefu, taka sér borð á
gangstéttarkaffihúsinu úti við
götuna og panta café con leche
fyrir tvö, einn créme de menthe
og einn koníak.
Hank braut saman miðann og
stakk honum í vasann. — Ég
veit hvar þessi staður er, sagði
hann. — Þetta er bar á Gran
Via. Hann leit á úrið sitt. —
Klukkan er næstum tíu, sagði
hann. — Ef við förum ekki beint
og göngum hægt, náum við þang-
að nokkurnveginn í tæka tíð.
Þau fóru út úr hótelinu o<?
beygðu til hægri, gengu til
Plaza de Canovas og að gos-
brunninum á miðju torginu, gos-
brunninum, sem Kay sá ofanúr
gluggunum sínum. Þau gengu í
kringum brunninn og inn í garð-
inn Plaza de Lealtad, gegnum
hann og áfram upp á Paseo del
Prado. Þau gengu yfir að gang-
stéttinni sem lá eftir miðju stræt-
inu. Þar námu þau stundarkorn
staðar meðan Hank hjálpaði
henni að leggja stuttjakkann
yfir axlirnar. Hún sá að það var
enginn það nærri, að hann gæti
með nokkru móti heyrt til þeirra.
— Við getum talað saman
núna, er það ekki? spurði hún
lágt.
— Jú, svaraði hann.
— Það er Trask, sagði Kay, —
Charles hefur ekki verið rænt,
er það? Þetta er allt hluti af
áætlunum Trasks.
— Ég býst við því, sagði Hank.
Hún greip andann á lofti. —
Ertu ekki viss?
— Ég veit ekkert, sem þú veizt
ekki, Kay, en — jú, jú, auðvitað
er ég viss. Rétt í svip þorði ég
ekki annað en að hafa vaðið
fyrir neðan mig. Ég vildi ekki
vera allt of öruggur, ef það væri
einn möguleiki á móti milljón,
að ég hefði rangt fyrir mér.
Drottinn minn, ef þetta er ekki
að undirlagi Trasks, ef þessi
brjálæðingur í símanum er
raunverulegur — ne, þetta er
örugglega Trask. Blýanturinn,
Kay, mannstu ekki eftir honum?
Hversvegna hafði hann annars
viljað fá hann hjá þér?
— Skrúfblýanturinn hans
Charles? spurði hún. — Auð-
vitað! Þessvegna vildi hann fá
hann. Til þess að láta barnsræn-
ingjann sanna, að hann hefði
Charles.
En sú ófreskja sem þessi Trask
er! Að gera okkur þetta! Ég vona
til guðs, að ekkert svona hræði-
legt eigi eftir að henda mig aft-
ur.
— En það hreif, sagði hann. —
Þú áttir alls ekki von á þessari
símhringingu. Áfallið var full-
komlega eðlilegt í eyrum þeirra,
sem hlustuðu. Og það var það
sem Trask ætlaðist til.
Framhald í næsta blaði.
LILUU
LILUU
LILUU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búS
LOXENE
- og flasan fer
2. tbi. VIKAN49