Vikan - 12.01.1967, Blaðsíða 43

— Ég veit það ekki, það getur
verið vegna þess að Molly Parson
kemur stundum hingað, með þessa
óendanlegu kavalera sína.
Nú varð Bernard steini lostinn. —
Jæja, koma þau stundum hingað,
ég meina, kemur hún með karl-
menn hingað?
— Jó, við og við, sagði Margaret.
— Hún kemur með þá til að láta
mig líta á þá fyrir sig, ég á að vera
ráðgjafi hennar.
— Furðulegt, sagði Bernard. —
Þú hefur aldrei sagt mér frá þessu.
— Mér fannst þetta svo bjálfa-
legt, sagði Margaret, og hún varð
að hafa sig alla við, til að láta
hann ekki heyra ánægjuna í rödd
sinni. Nú vissi hún að allt myndi
verða í lagi. Auðvitað var hún ekki
hamingjusöm lengur, en allt var
samt í lagi. Erfiði hennar ætlaði að
bera árangur. Eftir þetta myndi
eiginmaður hennar ekki þora að
setja allt á annan endann, með því
að fara að skrifta fyrir henni. Hún
sá það á svipnum í augum hans, að
hann var að velta því fyrir sér,
hvort ekki gæti verið eitthvað í
sögum gamla mannsins.........
☆
Og ég vinn
fyrir þessi svín
Framhald af bls. 15.
gert. Haltu bara á því.
Vagninn var nú gersamlega
horfinn. Fólkið á ökrunum hafði
einnig tekið á rás. Godard stundi.
— Ég þori að veðja að þetta hef-
ur Borghese skilið eftir, sagði
hann. •— Við skulum skilja það
eftir í næsta þorpi.
— Hægar — hægar! hrópaði
Stephan, en það var of seint.
Strætið tæmdist, þegar hávað-
inn af Spijkernum bergmálaði
um það, og fólkið faldi sig inni
í húsunum. — Skildu það eftir á
dyraþrepi, sagði Godard.
Það er ekki hægt, svaraði
Stephan. — Það verður drepið.
Fólkið heldur, að það sé púki,
sem við höfum magnað.
— Þú ert heybrók, sagði God-
ard. — Jæja, komdu þá uppí.
Við reynum annars staðar.
Hann ók varlega að næsta
þorpi og nam staðar utan við
hliðið. Stephan gekk inn á þorps-
götuna með barnið í fanginu.
Kona kom á móti honum. Hún
fór í sveig til að forðast hann, en
Hollendingurinn hljóp til henn-
ar, rétti fram barnið og brosti.
Konan tók ofsalegt viðbragð. —
Njet, njet, hrópaði hún, eins og
henni hefði verið sýnd opinber
svívirðing. Stephan nam staðar í
örvæntingu, og önnur kona kom
út úr húsi að sjá hvað væri á
seyði. Stephan bauð henni bamið,
mjög kurteislega. Hún hristi höf-
uðið og hljóp aftur inn. Gatan var
alauð, en tugir augna fylgdu
unga, Ijóshærða manninum. God-
ard setti aftur í gang og ók að
& ST'flHREIN
FRAMLEIÐANDl: SÓLÓHÉ8GÖGN HF. HRINGBRAUT121 SÍMC21832
kirkjunni við hinn enda þorps-
götunnar. Stephan fór aftur á
kreik með barnið. Hann var að
laumast upp kirkjutröppumar,
þegar þorpspáfinn kom út úr
kirkjunni .Stephan brá hart við
og slengdi barninu í fangið á hon-
um, þaut til baka, hentist upp í
bílinn og Godard reif af stáð.
Hendur Godards voru nú orðn-
ar skinnlausar og sollnar, af við-
stöðulausum akstri, enda voru
stýri þessara tíma ekki eins var-
in fyrir höggum eins og nú tíðk-
ast. Stephan varð þessu feginn,
því nú neyddist Godard til að
stanza og hvíla sig við og við.
En það voru engin veruleg grið
gefin. Godard þrælaðist áfram.
Þeir lentu í ýmsum vandræðum,
meðal annars þrengdi sér upp á
þá greifafrú ein í Úralfjöllum,
sem hafði strengt þess heit að
snúa ekki aftur heim, fyrr en
Godard hefði leyft henni að sitja
í svolítinn spotta. Hún var draug-
full og þeir ætluðu að reyna að
2. tbi. VIKAN 43