Vikan - 12.01.1967, Blaðsíða 19

'
, ;
o- MarkaSssvœoi
fyrir utan Suva.
Hingað koma þeir
innfæddu til að selja
mottur og klæði, sem
gert er úr berki og
basti.
{l Hinum innfæddu
Fijimönnum þykir
sem Indverjarnir
stjaki þeim til hliðar.
Hér sjást tveir inn-
fæddir lögreglumenn
í Suva.
O Þorpin sín byggja frumbyggjarnir á sama hátt og þeir
gcrðu fyrlr hundrað árum. Húsin eru gerð úr grasi, laufi
og pálmablöðum. Lengst til vinstri er fórnarsteinn, sem
mikið hefur sjálfsagt verið notaður í gamla daga, en er
nú aðeins til minja.
3 Indvcrjarnir á Fijieyjum bera kvíðboga fyrir morgundeginum. Þeir óttast
innfæddu íbúana. Og þó eru þær efnahagslegu framfarir, sem orðið hafa á eyj-
unum, að verulegu leyti Indverjunum að þakka.
með tíð og tíma eins konar
höfðingi í gamla höfuðstaðnum
Mbau, sem er á austurströnd
Viti Levu, stærstu eyjunnar.
En svo einn góðan veðurdag
urðuhinir höfðingjarnir óánægð-
ir með hann. Þeir börðu hann í
höfuðið með einhverju áhaldi,
mjög hörðu viðkomu, og svo átu
þeir hann upp til agna. Úr fót-
beinum hans voru gerðar nálar,
sem notaðar voru við seglasaum.
Já, það var nú meðan það
var.
En hernaðurinn, manndrápin
og mannátin héldu áfram um
langt skeið eftir að Ovalau-búar
átu Villta-Kalla.
Þegar hinum stóru, fagurlega
gerðu stríðskanónum — draus
— var ýtt á flot, var mannslíköm-
um, bæði dauðum og lifandi,
raðað niður eftir fjörunni og
þeir notaðir fyrir hlunna. Þetta
mun þó ekki fyrst og fremst
hafa verið hugsað sem aftöku-
aðferð, heldur til að gera kjötið
meirara og betra til átu.
Hollendingurinn Abel Tasman
fann Fijieyjarnar fyrstur
Evrópumanna 1643. Hinn mikli
enski sæfari, kapteinn James
Cook, kom þangað hundrað tutt-
ugu og fimm árum síðar, 1768—
69. En hann komst ekki í sam-
band við Fijimenn. Frá þeirri
tíð vita menn ekkert um þá,
nema það sem Cook var sagt frá
þeim á Tongaeyjum, sem eru
þar ekki allfjarri:
. að Fijimenn stæðu mjög
framarlega í bátasmíði og væru
mjög gefnir fyrir hernað og
mannát . . . . “
Á einu torganna í Suva er
minnismerki um fyrstu kristni-
boðana, sem til eyjanna komu.
Þetta voru tveir hugrakkir og
stefnufastir menn, sem hétu
William Cross og David Cargill,
báðir Meþódistar. Þeir gengu á
land á Viti Levu árið 1836.
Þannig gekk það þá fyrir sig:
Fyrst tók Drottinn vor að sér
eyjarnar og villimennina þar, og
á hæla honum komu Englending-
arnir.
Fleiri kristniboðar komu, þar
á meðal hópur innfæddra pré-
dikara frá Tahiti.
Af þálifandi Fijimönnum hafði
Chakombau gamli kóngur trú-
lega mest á samvizkunni. Til
marks um geðslag hans er sagt,
a ðhann hafi átt það til að slíta
tunguna úr mönnum, sem honum
var sérstaklega í nöp við, og éta
hann svo hráa í augsýn þeirra.
Engu að síður tók hann sinna-
skiptum á gamals aldri, gerðist
kristinn og var þaðan í frá ein-
staklega bljúgt og auðmjúkt
guðsbarn. Þegar svo var komið,
afhenti hann Stóra-Bretlandi
eyjarnar.
En um langt skeið áður en
Union Jack var dreginn þar að
Framhald á bls. 33.
2. tbi. VTTCAN 19