Vikan


Vikan - 12.01.1967, Blaðsíða 48

Vikan - 12.01.1967, Blaðsíða 48
ekið milli Peking og Parísar. Á 50 ára afmæli leiðangursins reyndi Luigi Barzini að skipu- leggja afmælileiðangur, en það reyndist ókleift. Það er ekki lengur rétt, að „svo lengi sem maðurinn á bíl, getur hann gert allt og komizt allt — allt!“ ☆ Hann vill ekki stásslega hirð Framhald af bls. 23. stuðnings fjálmálaáætlun lands- ins. Með þessum 500.000 dollurum á hann að standa straum af öllum kostnaði við konungsembættið. „Þetta bjargast", segir konung- urinn, sem verður að standa straum af öllum kostnaði við uppihald og ferðalög konungs- fjölskyldunnar, sjá um viðhald á bústöðum fjölskyldunnar, all- ar veizlur og laun 200 manna starfsliðs, þar af fatnað handa 150 starfsmönnum, eins og t.d. bílstjórum fjölskyldunnar. Hann verður líka að sjá um rekstur og viðhald á öllum farartækjum sem fjölskyldan notar. Hann hefur skorið niður, eftir því sem hann frekast getur, ó- þarfa íburð og hefðbundna hirð- siði. — Jafnvel þótt ég hefði ráð á því, myndi ég aldrei vilja hafa stásslega hirð í kringum mig, segir hann, — ég gæti hreinlega ekki þolað það. Ég er ánægður með þennan litla hóp hæfra embættismanna, sem aðstoða mig við störfin í þágu ríkisins og í einkalífinu. Frístundunum vil ég fá að eyða með konu minni og því fólki sem við kjósum að hafa í kringum okkur. Venjulegur dagur hjá Kon- stantin konungi byrjar klukkan 7.30—8 á morgnana. Þá borðar hann einfaldan morgunverð (kaffi, soðið egg, ristað brauð og marmelaði), les dagblöðin og reykir fyrstu sígarettu dagsins. Hann reykir 10—15 sígarettur daglega, þó nokkuð meira, ef hann þarf að vinna fram eftir kvöldi. Ef hann þarf ekki að sinna opinberum móttökum, klæðist hann í þunnar buxur og peysu. Klukkan 9 hefur hann venjulega fund með starfsmönn- um sínum og fer yfir ríkisskjöl, í skrifstofu sinni í konungshöll- inni. Fyrri hluta dagsins hefur hann móttökur, situr fundi og sinnir þeim störfum sem liggja fyrir, hverju sinni; þá er hann venjulega klæddur jakkafötum eða hentugum einkennisbúning- um. Þótt matmálstími konungsins sé klukkan 1.30, er hann sjaldn- ast kominn heim fyrr en klukk- an tvö. Seinni hluta dags reyn- ir hann að stunda einhverjar í- þróttir í eina eða tvær klukku- stundir, t.d. sigla, sem er uppá- haldsíþrótt hans. Svo snýr hann aftur til skrifstofunnar, eða sinn- ir einhverju hinna mýmörgu skyldustarfa, sem fylgja kon- ungsembættinu. Hann kemur venjulega heim klukkan 9.30, smeygir sér í neysu og þægilegar buxur og borðar kvöldverð með drottningunni. Þau eru vfirleit.t ein við þá máltíð. Þegar þau hafa ekki neinum skyldustörfum að gegna á kvöldin, sitja þau við lestur, hlusta á klassiska tón- list eða horfa á kvikmyndir, í litlum sal. sem faðir hans lét inn- rátta í kíallara hallarinnar. - Fiölskvldulíf er mjög mikil- vægt, segir konungurinn. — f fyrsta lagi finnst mér það ner- sónulega og í öðru lagi er bað frrundvöllurinn undir upneldi Grikkip, sem meta fjölskyldulíf- ið framar öllu öðru. Hann hefur miög ákveðnar skoðanir á því hvað honum er að skapi og hvað ekki. — Mér þykir gott að lesa njósna- og leynilögreglusögur. þegar ég er þreyttur, les þær til að slanna af, segir hann. — Und- anfarið hefi ég lesið nokkrar bækur um hinn látna Kennedy forseta. Stundum les ég grísku klassikerana. Mér finnst and- styggilegt að horfa á ruddalegar kvikmyndir, sem því miður er of mikið framleitt af nú á dögum, mér bvkir gaman að James Bond kvikmyndum. Ég hef yndi af klassiskri músik, og þar tek ég Handel, Mozart, Bach og Beethoven fram yfir aðra, en Wagner finnst mér heldur þung- ur. Mér þykir líka gaman að notalegum dægurlögum, en ég hef andstyggð á háværri rokk músik, hún meiðir mig hrein- lega í eyrun. Konstantin konungur hefur mikla ldmnigáfu og hefur svör á reiðum höndum. Nýlega spurði einn vinur hans hvað honum fyndist um ummæli bítilsins John Lennon, þegar hann lét hafa það eftir sér að bítlarnir væru þekktari en Jesús Kristur. Konungurinn svaraði því með því að segja gamansögu af sinni eigin fjölskyldu: — Einu sinni var langafi minn á skemmtigöngu um hallargarð- inn við konungshöllina í Kaup- mannahöfn, með skyldfólki sínu, þegar maður nokkur stöðvaði' hann og bað hann að vísa sér veginn út úr garðinum. Langafi minn tók því vel og vísaði mann- inum á hliðið. Maðurinn þakkaði fyrir með virktum og spurði hann að heiti. — Ég er konungur Hellena, sagði langafi minn, — og þetta er mágur minn, keisari Rússa og þessi þarna er annar mágur minn, prinsinn af Wales. Maðurinn horfði undrandi á hann og sagði svo brosandi: — Já, og ég er Jesús Kristur. * Dey ríkur, dey glaður Framhald af bls. 25. una, sagði S\f/yven. — Eg var í sjóhernum. Eg byrjaði með að flytja heim eitt og annað, handa Jane — konunni minni. Það lítur út fyrir, að það hafi allt dagað uppi hér inni. Hann bandaði hendinni vandræða- lega fró sér. — Viltu eitthvað að drekka? — Jó takk, sir, sagði Craig og vonaði að gamli maðurinn myndi fá sér líka í glas, slappa ofurlítið af. Swyven hellti viskíi í tvö glös og ýtti sódakönnunni til Craigs. Svo kinkuðu þeir kolli hvor til annars og og drukku. Swyven tók á öllum sínum sjálfsaga og sagði að lokum: — Jæja þá, hvað hefur sonur minn gert af sér að þessu sinni? Craig svaraði: — Það er slæmt. — Eg hélt varla, að þið mynduð gera konu mína að þjófi til þess aðeins að handtaka son minn fyrir einhverja smámuni. — Kæran hefur verið dregin til baka, sir. — Ég skyldi nú ætla það, en það bætir ekki um. Konan mín verður samt að fara út, láta fólk sjá sig. — Við urðum að ná í hann, sir. Það var ekki um aðra kosti að ræða. — Hvað hefur hann gert? — Hann vinnur fyrir Zaarb, sagði Craig. — Og Zaarb vinnur fyrir Rauða-Kína. Hann ætlar að senda kobalt til Peking. — Ertu viss? — Handviss, sir. Við fundum sýn- ishorn af þessu á grískri eyju, hjá Dyton-Blease. Gamli maðurinn kink- aði kolli. — Það er engu öðru kobalti í heiminum líkt, sir, Ofsafengið — auðugt, kalla efnafræðingarnir það. Það þýðir ofsalegar sprengingar ( litlum hleðslum og það þarf ekki mikið til að hleypa þeim af. Kín- verjar hafa þegar sprengt sprengju, sem gæti komið þessari af stað. — En hversvegna í ósköpunum. .....? — Hann vonast til, að við lendum í vandræðum í Zaarb innan fárra ára, Og ef til þess kæmi, gætu Kín- verjarnir lánað Zaarbistum þessa sprengju. Ef við yrðum að láta þar til skarar skríða, yrði það flotinn. Honum geðjaðist ekki að okkur, sir, en hann hatar flotann. Hann álítur að ein svona sprengja sé það sem heimsvaldasinnarnir þarfnast. — Auðvitað er það rétt hjá hon- um. Það myndi reka ameríska fimmta flotann beint út úr Miðjarð- arhafi. Hann hikaði andartak: — Heldurðu raunverulega, að þeir myndu nota hana? — Þeir yrðu, sir — ef Zaarb hefði Kína á bak við sig, og ef við neydd- umst til þess að ráðast á þá fyrr. — Hafið þið — hindrað hann þá? — Við höldum það, sir. — Verður hann dreginn fyrir dóm? — Nei, sagði Craig. — Hann hef- ur ekkert gert, sem við getum sann- að — samkvæmt lögunum. — Hvað um frænda hans? Dyton- Blease? Craig svaraði varfærnislega: — Hann varð fyrir óhappi. Mér skilst að hann sé fársjúkur. — Óhappi, sagði Swyven. — Auð- vitað. Það varð að vera, hann drakk. Svo, sagði hann. — Vand- ræði ykkar eru þá úr sögunni? Craig yppti öxlum. — Hvað verður um son minn? — Hann getur farið aftur til Fen- eyja, svaraði Craig. — Ef hann gerir eitthvað barnalegt — vitum við hvernig við náum honum heim. — Já, sagði gamli maðurinn. — Þetta er andstyggðarstarf, sem þú hefur. Craig drakk viskíið sitt. — Þið búið til lognar sakir, sem leggja líf gamallar konu ( rúst, svo þið getið þvingað heimskan, en þó slunginn, kynvilltan son hennar upp í klærnar í ykkur. Þetta er það eina, sem nokkuð kveður að, sem vesa- lings Mark hefur nokkru sinni gert. Og til hvers hafið þið stöðvað það? — Til að koma í veg fyrir fjölda- morð, sagði Craig. Swyven andvarpaði. — Aldrei að deila við leyniþjónustuna, sagði hann. — Hún hefur alltaf síðasta orðið. — Heyrðu — ah — hér — það er Kklega tilgangslaust að spyrja þig. nafni. — Ég myndi ekki segja þér satt. — Nei. Þá það. Má hann vera fáeina daga hjá okkur — hjá móður sinni? — Já, svaraði Craig. — Það má hann. Hann má ekki fara út úr húsinu. — Ég skal ábyrgjast það, sagði Swyven. — Já, sir, sagði Craig. — En það verður fylgzt með honum hvort sem er. Ég get engu um það ráðið. — Ég trúi þér, sagði Swyven. — Viltu tala við móður hans? Craig svaraði strax: — Nei. Þér getið sagt henni það. — Ég skal gera það, sagði Swy- ven og síðan bætti hann við og gleði gamals manns yfir góðu minni ýtti öllu öðru til hliðar. — Ég man eftir þér. — Ég efast um það, sagði Craig. — Þú gerðir árás á Andraki. Þú áttir að skjóta skólastjórann — hann var foringi andspyrnuhreyfingarinn- ar, þar til Gestapo náði í hann. Þú drapst marga Þjóðverja þá nótt. Ég efast um, að þú hafir verið orðinn nítján ára. — Ég held að þér vaðið reyk, sir, sagði Craig. Gamli maðurinn hik- aði. —Auðvitað veð ég reyk, sagði hann. — Ekkert er lengur eins og það sýnist. Ég skal vfsa þér út. Hann leiddi Craig framhjá setu- stofunni og Craig sá ( svip mann krjúpa við stól, grátandi, og gamla konu, sem strauk hár hans. Hann hélt áfram. Útifyrir voru nokkrir af mönnunum úr sérdeildinni, menn Lintons leynilögregluforingja. Hann steig inn í Jagúarinn og lagði af stað til Regents Park. Framh. í næsta blaði. 48 VIKAN 2-tbl-

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.