Vikan - 12.01.1967, Blaðsíða 44

hrista hana af sér ,en hún lét sér
ekki segjast fyrr en Stephan tók
hana á hnén. En Godard keyrði
hörkulegar og verr en nokkru
sinni fyrr, þangað til greifafrúin
spjó yfir hnén á honum. Þá köst-
uðu þeir henni út og töldu heppi-
legast fyrir heilsu hennar, að hún
gengi til baka, 16 verstur, en
verstan er 1166 metrar. í Ufa var
svo af Stephan dregið, að Godard
sendi Spijker skeyti um, að
drengurinn væri svo veikur að
hann yrði að verða eftir. En
Stephan harkaði af sér, þótt hann
losnaði ekki við blóðkreppusótt-
ina fremur en du Taillis. Og það
var gauragangurinn í Spijkern-
um, sem vakti þá félagana af de
Dionbílunum af værum blundi
um miðja nótt í Kazan. Þegar
þeir litu út um gluggana, sáu þeir
hvar Spijkerinn stóð í hægagangi
fyrir framan hótelið ,og ungur
ljóshærður maður lá slyttislega í
farþegasætinu, með höfuðið út á
44 VIKAN 2-tw-
hlið og alla anga frá sér teygða,
en Godard lá með andlitið ofan
á stýrishjólinu og hendumar
dingluðu niður undir gólf. Á tæp-
um sólarhring höfðu þeir að baki
rúmlega fimm þúsund kílómetra,
sem tók de Dionana fjóra sólar-
hringa. Godard hafði afrekað það
á hálfum mánuði, sem tók Borg-
hese prins þrjár vikur, en de
Dionbílana nærri fimm vikur.
Það var nokkur afsökun fyrir
skinnlausum höndum Godards.
Og einmitt þessa dagana var
hann dæmdur í París að sér fjar-
verandi í átján mánaða fangelsi
og 5000 franka sekt fyrir að hafa
fé út úr hollenzkum sendiráðs-
mönnum í Kína á fölskum for-
sendum.
Þeir héldu áfram í samfloti.
Næstu 400 versturnar til Nijni-
Novgorod voru langsamlega
versti hluti leiðarinanr, að dómi
allra ökumannanna. Cormier hélt
því fram, að hvaða herdeild sem
væri, þó sérstaklega stórskotalið,
myndi hafa gefizt upp í fyrsta
slagveðrinu. Fyrsta daginn kom-
ust þeir ekki nema 35 mílur, og
leituðu þá skjóls í munkaklaustri.
Næsta dag voru þeir Godard og
Stephan fastir í þrjá klukkutíma
í ausandi regninu og reyndu svo
á eftir að þurrka sig með því að
hátta framan við elda skógar-
höggsmanna. Godard varð ekki
meint af, en Stephan hrakaði enn.
En að lokum komust þeir til
Nijni-Novgorod, þar sem du Taill-
is beið þeirra, en vegna slæmrar
heilsu sinnar hafði hann farið
með skipi þessa leið. Frá Nijni-
Novgorod fóru þeir á vegi, og 14.
ágúst náðu þeir til Moskvu. Þar
biðu þeirra dýrlegar móttökur. og
Cormier fór úr fötunum í fyrsta
sinn í 65 sólarhringa. Þarna beið
heill her manna frá de Dion verk-
smiðjunum og það var unnið nótt
og dag við að lagfæra og endur-
nýja bílana, sem nánast voru
búnir að vera, en Stephan lét sér
nægja að setja nýjan framgorm
undir Spijkerinn í staðinn fyrir
spýtukubbinn og lýsti því svo yf-
ir, að bíllinn væri í úrvals lagi.
Gaston Leroux, blaðamaður, sem
Le Matin hafði sent til Moskvu,
sendi fjálgur heim skeyti um, að
það væri ekki aðeins, að Spijker-
inn væri enn á Hutkinsonsdekkj-
unum, sem hann lagði af stað á
frá Peking, heldur hefði ekki
einu sinni sprungið. „Þau eru
greinilega gerð úr krókódíla-
skinni, ekki gúmmíi,“ sagði bless-
aður maðurinn, sem var ekki
ýkja mikill tækniheili.
16. ágúst var haldið áfram. í
hverju plássi og hverri borg voru
þeim gerðar höfðinglegar mót-
tökur og með þeim var floti alls
konar fylgifiska, blaðamanna og
de Dion starfsmanna, meira að
segja Jacobus Spijker ómakaði
sig í glænýjum Spijker til móts
við leiðangursmenn. Hann átti
nokkuð óuppgert við Godard.
Honum datt ekki í hug að reyna
að veita honum ákúrur fyrir
prangið og peningamakkið, en
hvers vegna hafði hann ekki
stungið de Dionana af þegar þeir
lögðu af stað frá Moskvu og not-
aff kraftinn til aff koma glæsilega
í mark sem númer tvö, langt á
undan frönsku bílunum?
Hann skuldaði de Dionmönnun-
um ekkert, nema kannski svo sem
átta lítra af bensíni. Samningur-
inn um samflot, gerður í Peking
og auglýstur af hálfu Barzinis í
Daily Telegraph, náði aðeins til
Irkutsk, en þegar Borghese prins
hafði rofið þennan samning þeg-
ar á fyrstu dögunum, var engin
ástæða fyrir aðra að halda hann
fremur. Þess í stað fór nú Spijker-
inn aðeins á undan hinum til að
undirbúa með bensín og olíur á
viðkomustöðunum, var sem sagt
samskonar framvörður og ætlazt
hafði verið til í upphafi af Borg-
hese prinsi á ítölunni. Godard
áleit þetta skyldu sína, og ekkert
væri fjær honum en að bregðast
félögum sínum að eigin dómi.
Og honum var ekki úr að aka,
svo Jacobus Spijker varð að
sætta sig við að hlíta því. En hann
var ekki viss um, að Cormier og
Collingnon myndu virða fram-
komu hans. Og hann var vantrú-
aður á, að stjóm Le Matin, þá
sérstaklega Monsieur Jules Made-
line, myndi virða það. Svo Jaco-
bus hafði þjálfaðan ökumann við
hendina, Frijling, að grípa til, ef
róttækir atburðir tækju að ger-
ast.
Ef Spijkerinn sigraði de Dion-
bílana örugglega, hefði annað að-
almarkmið Le Matin með ferð-
inni brugðizt. Annars vegar var
ætlunin að auglýsa Le Matin. og
það hafði sannarlega tekizt, hins
vegar að gera franskan bílaiðn-
að víðfrægan, og ef fyrsti og
annar bíll af fimm, sem lögðu af
stað, væru af erlendri tegund, var
frönskum bílaiðnaði lítill greiði
gerður. Ekki hvað sízt með til-
liti til þess, að einn hinna frönsku
þátttakenda hafði dagað uppi
þegar í upphafi ferðarinnar.
Fram að þessu hafði Le Matin
heppnazt að halda afrekum
Spijkersins nokkuð niðri með því
að stroka út allflestar frægjandi
sögur af honum, en ef Spijkerinn
yrði nú langt á undan de Dion-
unum, svo ekki væri nú minnzt
á ökumanninn, sem var harla
drjúgur með sig og síður en svo
fastheldinn á hreystisögurnar,
hefði útstrikunin verið unnin fyr-
ir gýg.
Svo aðalforstjóri Le Matin lét
taka hann höndum.
Það gerðist í Kiirstin, rétt áð-
ur en komið var til Berlín. For-
sendan var kæran, sem hann
hafði þegar hlotið dóm fyrir in
absentia, eins og fyrr var frá
greint. Vinir Godards höfðu gert
ráð fyrir þessu og Godard var
bráðlega sleppt á þeim grund-
velli, að hann hefði ekki sjálfur
komið fyrir dóm, formlega
ákærður. En það var sama,
keppninni var lokið fyrir honum
með þessum aðgerðum, og það
var líka tilgangurinn.
Frijling tók við Spijkernum
fór að fordæmi Godards og fylgd-
ist með de Dionbílunum, þótt það
væri nú meira þreytandi en
nokkru sinni fyrr, því þeir voru
einlægt að bila og aðeins her við-
gerðamanna frá de Dion verk-
smiðjunum kom í veg fyrir að
þeir gæfust alveg upp. Og du
Taillis ferðaðist helzt ekki í öðr-
um bíl en Spijker. Á eftir skrif-
aði hann meðal annars:
„Hinn hrausti ökumaður, sem
hafði allt fremur en heppnina
með sér, ók ekki bíl sínum inn
í París, því siffgæffisvitund Le
Matin leyfffi ekki, að blaffiff tæki
á móti Godard manninum, sem
hafði sýnt ótrúlegan hetjuskap og
unnið fjarstæðukennd afrek, af
því ósveigjanlegir menn gátu
ekki hugsað sér að taka unnin