Vikan


Vikan - 12.01.1967, Blaðsíða 40

Vikan - 12.01.1967, Blaðsíða 40
HÁRTOPPAR EINN ÚTVEGUM HÁRKOLLUR EFTIR MÁLI 1 ÖLLUM LITUM. STAKAR FLÉTTUR NYLONFLÉTTUR PEYSUFATAFLÉTTUR TVEIR ÞRÍR - OG HÁRGREIÐSLAN ER FULLKOMIN G. M. búðin ÞINGHOLTSSTRÆTI 3 SÍMI 24626 ar konur, hafði Margaret sagt. Jafn- vel þótt hún hefði frétt þetta um Dick, fannst henni að Mollý hefði rasað um ráð fram. Hún hafði boð- ið Mollý í þennan hádegisverð, til að sannfæra hana um þetta, og fá hana til að hætta við skilnaðinn. — Þú veizt ekki nema um eina konu. Mollý hristi höfuðið. — Ég gæti horfzt í augu við eina, sagði hún, — ég myndi ekki eyði- leggja hjónaband mitt fyrir eitt slíkf brot. Ég held fast við þetta vegna þess að ég get ekki haldið þetta út, Það hefur ekki verið þessi eina, og þetta heldur áfram. Menn eins og Dick, heiðarlegir menn, eru tryggir í hjónabandinu í mörg ár, þangað til þeir allt í einu lenda í þessu. — Hverju lenda þeir í? — Nú, þessu sama sem skeði fyrir mörgum árum, þeir verða ástfangnir aftur. Það getur verið að maður eigi ekki að nota orðið „ást", ég veit það ekki. En þessar konur eru alltaf fyrir hendi, og þær kitla í- myndunarafl þeirra. — Það hlýtur að vera, hafði Margaret sagt. — En Dick hlýtur að hafa verið brjálaður, að taka hana heim í íbúðina ykkar. Mollý var bitur á svipinn. — Ég veit ekki, sagði hún. — Það hefur verið vegna þess að hann hefur ekkert vitað hvernig hann átti að haga sér í þessu máli. Hann eins og fleiri af þessum heiðarlegu kvennabósum, hefur fengið hálf- I gert áfall, og hefur ekki dottið ann- að í hug en að taka stúlkukindina með sér heim. Þessum blessuðum kjána hefur ekki einu sinni dottið í hug að fara með hann á hótel. Veiztu hvað hann gerði í ofanálag? — Nei, það get ég ekki ímyndað mér, hafði Margaret sagt, dálttið kuldalega. Hana langaði ekki til að heyra um þetta í smáatriðum. — Hann hefur líklega verið utan við sig. Hann gekk með stúlkuna að lyftunni og kynnti hana fyrir lyftuverðinum, sem konu sína. Þú ert hamingjusöm kona, þú átt á- byggilega aldrei eftir að lenda í slíku . . . Nú, þegar Margaret var ekki lengur þessi hamingusama kona fannst henni hún vita talsvert um þessa hluti. Hún vissi til dæmis, að þegar Bernard kæmi heim, myndi hann koma með blóm. Hann gerði það líka. Og eins og venjulega var það allt of stór vöndur. Margaret minntist ekkert á það, utan þess að hún þakkaði blómin. Hún ætlaði að komast i gegnum kvöldið án þess að gera einhverja dellu. Vandræðin voru bara að Bernard var hugsunar- samari en venjulega. Hann lofaði steikina og bauðst til að hjálpa til við uppþvottinn. Hann hafði aldrei gert það, ekki sfðan í fyrstu hjóna- bandsvikunni. Þá vildi hann ekki heldur að hún snerti peninga sína, þau yrðu að lifa á tekjum hans, sem voru ekki mjög háar. Þau höfðu þá búið í tveggja herbergja leiguíbúð, og hún fékk húshjálp tvisvar í viku. — Láttu uppþvottin eiga sig, elsk- an, sagði Margaret. — Ég læt þetta allt bíða þangað til á morgun, þá verður Mavis komin. — Mér þykir bara gaman að því, sagði Bernard. — Farðu nú inn í dagstofu, svp kem ég með kaffið. — Ég held mig langi ekki í kaffi, sagði Margaret. — Ég er með höfuð- verk, svo ég heid ég fari bara í rúmið. Þetta var auðvitað heimskulegt af henni, hún sá að Bernard var strax á verði. Hann náði í asperin, og meðan hún tók það inn, tók hann ofan af rúminu. Þegar hún var komin í rúmið fór Bernard að tví- stíga, ræskja sig og nudda á sér gagnaugun. Þetta var öruggt merki þess að eitthvað óþægilegt var í uppsiglingu, og Margaret varð órótt innanbrjósts. — Sjáðu til, sagði Bernard, hálf þvoglulega. — Það er svolítið sem ég þarf að segja þér, ég held það sé þá bezt að ég leysi það af í kvöld. Með áreynslu, sem varð næstum að líkamlegum sársauka, þrýsti Mar- garet óttanum á brott. Hún vissi að hún gat búið með sekt eiginmanns síns, ef hún hefði nægilegan tíma til að finna út hvernig hún átti að taka því. En hún gat ekki hugsað sér að lifa sama lífi og Molly Par- son. Ef hún gæfi Bernard tækifæri til að játa sekt sína, yrði það ef- laust gott fyrir hans eigin sálarfrið, en það myndi fyrirgera henni, og hún hafði ekki í huga að láta það koma fyrir. Bernard hafði stigið þetta skref, hann varð að sjá um sig sjálfur. — Það hlýtur að geta beðið til morguns, mér er svo illt í höfðinu, ég treysti mér ekki að hlusta á neitt í kvöld, sagði hún, og það var ekki laust við svolítinn biturleik í röddinni. Hljómurinn í rödd hennar orsak- aði svolitla undrun hjá Bernard, en svo yppti hann öxlum. — Allt í lagi, fyrirgefðu að ég skyldi ónáða þig. Hann hafði nú gert svolítið meira en að ónáða hana. Morguninn eftir fór Margaret ekki fram úr til að hita kaffi, og Bernard færði henni ekki kaffi, þegar hann var búinn að hella upp á könnuna. — Ég þarf að vinna frameftir í kvöld, sagði hann og stóð í gætt- inni að svefnherberginu, meðan hann fór í frakkann. —■ Ég hringi til þfn frá skrifstofunni, til að segja þér hvenær ég kem. Hann sneri við til að ganga út, en hikaði andartak og sagði svo. — Hugsaðu vel um sjálfa þig. Margaet, sem var einmitt ákveð- in í að gera það sagði: — Já, elskan, ég geri það. Um leið og hún heyrði útidyra- hurðina lokast á eftir honum, stökk hún út úr rúminu. Þegar Mavis kom, var hún klædd og tilbúin til að fara út. Hún spurði stúlkuna hvernig hún hefði haft það í frfinu, dáðist að því hve sólbrennd hún væri, sagði henni að síðustu vikurnar f sveit- inni hefðu verið dásamlegar, sér- staklega vegna þess að Bernard hefði getað leikið golf á hverjum degi. Svo bað hún hana að fara í geymsluna og ná í ferðatöskur þeirra hjónanna. — En hvað á að gera við dótið, sem kom heim úr sveitinni. Ætti hún ekki að hreinsa það og koma því fyrir? — Nei, láttu það bíða, sagði Margaret. — Náðu bara í ferða- töskurnar og hreinsaðu þær vel, þær eru eflaust orðnar rykfallnar. Ég verð komin heim fyrir hádegi. Hún varð að vera komin heim fyrir þann tíma. Starfsmenn bygg- ingarinnar skiptu um vakt klukkan tólf. Þá kæmi Clarence Heintz á vakt, og Margaret gat ekki afborið þá hugsun að standa andspænis honum aftur. — En ef einhver hringir? spurði Mavis. — Segðu bara að ég hafi farið út og verði komin fyrir hádegi. Meðan hún beið eftir lyftunni, íhugaði hún hvað hún ætti að segja við Petro, sem nú var við lyftuna. Petro var glaðlegur, þegar hann sá hana, óskaði hana velkomna heim, og lét í Ijós undrun sína á því hve snemma hún væri á fótum. — O, ég hætti því bráðlega, sagði Margaret, — ég er bara svona hress eftir sveitarveruna. En heyrðu Petro, fékk hún systir mín þér lykl- ana að íbúðinni. — Systir yðar? — Já, sagði Margaret, — Hún kom til borgarinnar á föstudags- kvöldið og ég lét hana hafa lykl- ana að íbúðinni, svo hún gæti sofið hér um nóttina. Hún lofaði að skilja lyklana eftir hjá yður, þegar hún færi á laugardagsmorgun. — O, var það Ijóshærða konan í bláu draktinni? — Já, sagði Margaret. — Systir yðar er Ijómandi lagleg, sagði Petro. — Þakka yður fyrir, Petro, sagði Margaret. — Munið þér hvenær hún fór? — Mig minnir að það hafi verið um tíuleytið. En hún skildi ekki eftir neina lykla, frú Hodge. — Það gerir ekkert til, sagði Mar- garet. — Ég hringi til hennar og minni hana á það. Þá vissi hún það. Hún kom heim til sln aftur klukk- an rúmlega ellefu. — Það hringdi enginn og ég hreinsaði töskurnar, sagði Mavis. — Gott, sagði Margaret. — Nú skaltu ekki spyrja neinna spurninga, en gera bara eins og ég segi. Mavis gerði það, þótt hún gæti ekki látið vera að spyrja um þetta og hitt, en Margaret anzaði henni ekki, var önnum kafin við að pakka niður f töskurnar. Bernard hringdi og sagðist ekki koma seint heim og hann kom rétt eftir klukkan sex og var þá í bezta skapi. — Halló, ástin, sagði hann og 40 VIKAN 2-tbl-

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.