Vikan - 12.01.1967, Blaðsíða 25

— Hringdu ( mig hingað, ef þú
færð eitthvað, sagði hann.
Candlish las símanúmerið hægt (
hljóði og bærði varirnar um leið,
svo henti hann pappírsmiðanum.
— Þú átt góðan strák hérna,
sagði hann við Loomis. — Ég veiddi
í gamla daga með pabba hans. Ef
þú þarft einhvern tíma á einhverju
að halda, komdu þá bara og talaðu
um það. Ég er ekki ódýr — en ég er
áreiðanlegur.
— Ég er þér þakklátur, sagði
Loomis, og tæmdi rommglasið. Það
var ósvikið.
— Ekkert að þakka, sagði Cand-
lish og tæmdi líka.
Loomis hreyfði sig ekki.
— Þetta er algjörlega trúnaðar-
mál, sagði hann.
— Við John höfum fyrr átt við-
skipti saman. Það hefur alltaf verið
trúnaðarmál, sagði Candlish. Loom-
is stóð þá upp.
Tuttugasti kafli.
Þau vantaði peninga. Sherif hafði
leitað að Craig í sfmaskránni. Þar
voru margir Craig, þar á meðal sjö
John og tólf J. Sherif hafði hringt f
þá alla og um miðnættið höfðu allir
svarað. Hann ávarpaði hvern um
sig á arabisku, en enginn hafði
skilið, enginn var sá Craig, sem
hann leitaði að. Svo höfðu þau tal-
að um lögregluna, en Selina minnt-
ist lögreglunnar í Zaarb. Sherif var
hræddur um, að Schiebel frétti af
honum. Að lokum flaug honum f
hug að auglýsa í dagblaði og hún
samþykkti það. Til þess þörfnuðust
þau peninga. Þau skiptust á um að
sofa og vera á verði og næsta
morgun fór Sherif út til að skipta
peningum.
Á vissan hátt dó Sherif af ó-
heppni. Schiebel hafði farið í gegn-
um farangur Selinu og komst að
því að hálsfestin var horfin. Hann
hafði einnig spurzt fyrir við neðan-
jarðarbrautarstöðina og afgreiðslu-
maðurinn mundi eftir Selinu og
miðunum til Wapping. Schiebel
sendi menn til að fylgjast með veð-
lánabúðunum og spyrja spuninga.
Einn þeirra sá Sherif, þegar hann
var að koma út frá einum veðlán-
aranum, og Sherif sá hann. Að
dómi Sherifs var aðeins ein undan-
komuvon. Hann varð að ráðast á
manninn og slá hann niður, meðan
hann gæti falið sig á ný. Hann
réðst á hann undir eins og hópur
af áhugamönnum fylgdis með, í von
um að engir lögreglumenn kæmu
til að eyðileggja þetta. Það hefði
enginn þeirra séð tvo Araba slást
áður.
Sherif barðist af hörku, bætti það
upp með viljanum sem hann skorti
á fimina og í undrun sló maðurinn
frá sér, eins og honum hafði verið
kennt. Sherif féll í áttina til hans
snerist á hæl og tók til fótanna og
maðurinn sló aftur, tvö heljar-
liögg, annað á höfuðið, hitt á hjart-
að; Sherif féll þá og maðurinn
snerist á hæl og tók til fótanna og
hvernig hann hljóp var eins hættu-
legt og hvernig hann slóst. Enginn
reyndi að hindra hann. Sherif hafði
verið myrtur — það leyndi sér ekki.
Brotið rif hafði gengið gegnum
hjartað og hann var dauður,
fimmtíu pund ultu upp úr vasa
hans.
Craig eyddi löngum tlma í að
tala um Selinu, lýsa henni, gera
athugasemdir um hvern drátt f and-
liti hennar, Grierson hlustaði og tók
stundum fram í og listamaðurinn,
sem Loomis hafði útvegað, dró upp
skissur og kastaði þeim, dró upp
fleiri og kastaði þeim Ifka. Að
lokum lagði hann frá sér viðarkolið
og sagði ákveðinn f bragði við
Craig. — Ég er ekki Graham Suther-
land að gera andlitsmynd Maug-
hams, ekki á því kaupi, sem deild
þín borgar mér. Það eina, sem ég
vil fá, er persónuleg lýsing.
Craig byrjaði aftur, og að þessu
sinni reyndi hann að gleyma, hve
mjög honum hafði geðjazt að Sel-
inu, hugrekki hennar, fegurð og
furðulegri einurð. Listamaðurinn
sem var feitur, skeggjaður og ieik-
inn, teiknaði áfram, fyrst kom nef-
ið rétt, svo hakan, munnurinn, aug-
un, og viðarkolið umlukti þau ást-
úðlega með fullkomnum ávala
þeirra, mótaði myrkrið í hári henn-
ar. Þetta var áttugusta og sjöunda
skissan, og það var Selina.
Loomis kom og leit á það sem
listamaðurnn hafði gert, og gaut
hornauga til Craigs.
— Að vera tilfinninganæmur hef-
ur líka sínar góðu hliðar, sagði
hann. — Reyndu að finna hana á
undan Schiebel.
— Hvað um þig? spurði Grierson.
— Ég fer aftur á hjúkrunarheim-
ilið, sagði Loomis. — Eg verð að
hafa auga með frú Naxos. Vertu
hér og hafðu auga með Craig. Of
margar vinstúlkur, það er hans
vandamál.
Hann gaut aftur hornauga til
Craigs og yfirgaf þá, og Grierson
sagði: — Hvar byrjum við?
— Það er aðeins ein leið, sagði
Craig. — Við fáum myndirnar okkar,
förum út og spyrjum spurninga.
Grierson andvarpaði. — Ég óttast,
að þú hafir rétt fyrir þér. — Við
neyðumst sennilega til þess að
ganga mikið.
Loomis kom aftur inn.
— Þú verður að vinna upp á
eigin spýtur um hrfð, sagði hann.
— Ég þarf á Craig að halda til að
fara með Swyven til fundar við
mömmu sína.
Sjúkrabíllinn ók upp að hjúkrun-
arheimilinu og hjúkrunarmennirnir
báru Ijóshærða tuskubrúðu út á bör-
um með þó nokkrum fyrirgangi.
Tveir menn fóru inn í bílinn með
brúðunni, sá þriðji sat hjá ökumann-
inum. Allir fjórir voru vopnaðir.
Sjúkrabíllinn ók burt, varnaðarljósið
logandi, og Craig beið. Hálfri
klukkustund síðar hringdi félagi
ökumannsins og sagði, að þeir væru
komnir inn í London, en það væri
ekkert að segja. Craig tók fram
Colt Woodsman í mjúku leðurhulstri,
spennti hana á sig og fór í frakk-
ann. Við eldhúsdyrnar beið bfll með
áletruninni: Phee matvæli. Beztu
hlutirnir i lífinu eru Phee. Inni í
bílnum var Swyven. Hann var í
bleikum kjól og hvítri blússu. bleik-
um háhæluðum skóm og nælonsokk-
um, Hvftur skýluklútur var bundinn
yfir Ijósa hárkolluna. í kjöltunni var
handtaska með stöfunum P.N.
Craig sat á kassa af þurrmjólkur-
dufti og sagði ekkert. Hann hafði
ekkert að segja. Hver sem hefði
dubbað Swyven upp, hafði unnið
vel; mjúk, löng augnahár, nautna-
legur, áhyggjufullur munnur,- jafn-
vel fingur hans höfðu verið snyrtir,
neglurnar málaðar. Bíllinn lagði af
stað.
— Allt í lagi horfðu á mig,
hreytti Swyven út úr sér. — Ég býst
við, að þetta sé kímnigáfa þessa
andstyggilega, feita hlunks. Og ég
hélt að hann ætlaði að vera al-
mennilegur við mig. Craig sagði
ekkert honum datt ekkert í hug.
— Ég sagði honum allt, sagði
Swyven. — Og hann hét þvf, að ég
skyldi fá að hitta mömmu. Og nú
sendir hann mig til hennar — svona.
Hann hélt áfram að kvarta með
hárri, kvenlegri röddu og Craig
sagði ekkert, vegna þess, að ef
hann tæki að tala, myndi Philippa
flækjast í málið og Swyven var ekki
nógu mikilsverður til þess.
Sendiferðabíllinn nam staðar og
Craig beið þar til ökumaðurinn
bankaði í þilið milli stýrishússins og
farangurshússins, þá fór hann strax
út. Þeir voru á auðum sveitavegi
og fyrir aftan sendiferðabílinn var
Jagúar Mark 10. Craig hjálpaði
Swyven niður — þrátt fyrir mót-
mæli hans, hann átti f erfiðleikum
með háu hælana — og inn í bílinn.
Hann dró fram lykla, startaði og
vélin tók þegar f stað við sér. Hann
ók framhjá sendiferðabílnum, út á
sveitaveg og hélt áfram. Hann náði
aðkeyrslubraut að þjóðveginum til
London, svínaði inn á framan við
vörubíl, svo Swyven greip andann
á lofti og þagnaði undir eins, síðan
yfir á framúrakstursakreinina og
sté fast á bensínið.
Bíllinn var með nýja 4.2 lítra vél
og snillingur hafði stillt hana.
Hraðamælisnálin fór hærra og
hærra og alitaf hélt Craig fætinum
stöðugum, síðan skipti hann í „over-
drive" og það var eins og bíllinn
tæki stökk áfram og umferðin á
eftir færi í hina áttina. Craig hélt
hraðanum í fimm mílur í viðbót,
lækkaði síðan niður f nítíu, áttatfu,
sjötíu og fimm. Swyven engdist í
sætinu.
— Meiri refsing býst ég við,
sagði hann. — Hverju gæti það svo
sem skipt, þótt nokkur sæi þig?
Craig hægði ferðina ofurlítið
meir. — Hættu að argast í mér,
sagði hann. — Mundu að þú ert
dama.
Swyven sagði ekkert meira næstu
sjö mílurnar. Þá nam Craig staðar
fyrir framan gamla bensínstöð og
talaði við manninn, sem þar réði
húsum, og hann setti þegar upp
skilti, sem á stóð „lokað" og hvarf.
Craig beið andartak, síðan benti
hann Swyven að koma og fór með
hann inn í hrörlega fbúðina á bak
við og fann baðherbergið. Þar var
skyrta, föt, sokkar, bindi, skór, allt,
sem Swyven átti.
— Hafðu fataskipti, sagði Craig.
— Hér á að vera allt. Þú færð fimm
mfnútur.
Hann settist með gamalt eintak af
Autocar. Þetta hafði verið gott ár
Lagondunum, las hann. Hann yrði
að kaupa sér Lagondu.
Swyven kom fram eftir fjórar mín-
útur, angandi af lakkeyði og rak-
spíritus. Craig reis strax upp og
leit inn í baðherbergið. Kvenfötin
voru eins og hráviðri út um allt;
blússan illskulega rifin. Það var svo
að sjá, sem Swyven væri ekki ham-
ingjusamur. Hann nöldraði alla leið-
ina til Kensington, en sagði ekkert
meðan Craig lagði bflnum, sté út
og læsti honum. Það var ekki fyrr
en Craig gekk við hlið hans heim
að húsi móður hans, að hann tók
til máls.
— Ætlarðu að koma inn með
mér? spurði hann. Craig kinkaði
kolli.
— En þú getur það ekki — þú
mátt það ekki, sagði Swyven.
— Ég á engra kosta völ, sagði
Craig. — Heldur ekki þú. Komdu.
Swyven leit á hann í örvæntingu,
svo hringdi hann bjöllunni.
Amparo, spánska ráðskonan,
opnnaði undir eins, og þeir fóru í
gegnum forsalinn og inn í litlu setu-
stofuna, sem móðir hans gerði svo
hlýlega og aðlaðandi og Amparo
sagði ekkert — vafalaust af því að
hin skepnan var þarna. Venjulega
fann hún sitt af hverju til að jagast
í honum út af. Og svo varð honum
allt Ijóst. Að sjálfsögðu áttu þau
von á honum. Þessi hræðilegi fitu-
hlunkur hafði hringt og sagt sitt af
hverju. Svo voru þau komin að dyr-
um setustofunnar og Amparo bank-
aði, vék síðan til hliðar, þegar þeir
gengu inn. Það fyrsta, sem hann
sá, var faðir hans og — drottinn
minn — faðir hans var svo gamall,
svo gamall, og svo var það móðir
hans, sem kom til hans, með útrétta
handleggina og sagði: — Mark,
elskan mín, og Swyven varð ham-
ingjusamur í faðmlagi hennar. Craig
sagði við gamla manninn, og lét
hann sjá framan í sig eins og Loom-
is hafði sagt honum: — Ég held, að
við ættum að tala saman f einrúmi,
Sir, og Lord Swyven svaraði: — Já,
auðvitað, og vísaði veginn inn í
vinnustofu, sem var krök af dýr-
mætu ruslasafni heillar ævi. Kort
og silfuröskubakkar, sem voru heið-
ursgjafir, samuraisverð, kfnverskir
og indverskir koparmunir, myndir af
Fiji-eyjum, Sydney Harbour, Cape
Town, New York, Bombay og eyja-
hafi. Hof, kirkjur, vogar og Mið-
jarðarhafsfleytur undir akkerum,
skipalest undir árás, og allt f einu
mundi Craig eftir Swyven lávarði
og óskaði þess, að af öllum þeim
skítverkum, sem hann hafði lent f,
hefði honum verið hlfft við þessu.
— Ég vona að þú afsakir óreið-
Framhald á bls. 48.
2. tbi. VIKAN 25