Vikan - 23.07.1970, Blaðsíða 17

En síöustu þrjár vikurnar, þegar
greinilegt var,
að hann lá fyrir dauðanum,
tóku þau að koma
daglega...
Ný hörkuspennandi
framhaldssaga eftir
Patricia Wentworth
Kistan var ekki fyrr komin niður í gröf-
ina en þær beygðu allar af. Tárin runnu
niður kinnarnar á þeim Jan og Alistair, og
Ellen grét ofsalega. Mágkonur mínar stóðu
á bik við og snöktu.
Eini unglingurinn, sem var viðstaddur, var
Dan, frændinn sem ég hafði svo mikið dá-
læti á. Hann var seytján ára. Hvorugt okkar
grét, og ég veit ekki, hvað kom til.
En hann var náfölur. Ég hafði tekið utan
um hann og þótt það rangt af Ellen að hafa
tekið hann með. Hann lagði handlegg sinn
líka utan um mig, og þá var ég gráti næst.
Er við komum heim að jarðarförinni af-
staðinni, drukkum við sherrí og borðuðum
kökur. Ég kom engum bita niður og þóttist
viss um, að bræður mínir mundu hafa þeg-
ið viskí, en þar sem pabbi hafði löngum mis-
notað áfengið, var ekki boðið upp á neitt
sterkara en sherrí.
Fólkið horfði hnuggið hvert á annað, og
það var líkt Ellen að segja með grátstafi í
kverkunum: „Ég get ekki skilið, að hann sé
farinn.“
Eg vissi, að hún mundi segja eitthvað í
þessa átt. Og enginn úr fjölskyldunni hafði
komið í heimsókn mánuðum saman. En síð-
ustu þrjár vikurnar, þegar greinilegt var, að
hann lá fyrir dauðanum, tóku þau skyndi-
lega upp á að koma daglega.
Þegar kakan og sherríið var næstum horf-
ið ofan í mannskapinn, stakk Ellen upp á,
að ég kæmi með sér heim, en ég hristi höf-
uðið, var of máttfarin til að þiggja boðið.
Svo kvöddum við hvert annað eins og við
værum bráðókunnug hvort öðru. Ellen var
brostin í tár á ný.
— Það var Dan, sem kom til herbergis
míns, lagði hönd yfir herðar mér og mælti:
Margrét.
Ég horfði á hann, og tár tóku að streyma
niður vanga mína, ekki af 'sorg, heldur var
ástæðan sambland af þreytu og skelk. í
1. kafli.
Pabbi minn dó snemma að sunnudags-
morgni í júlí. Hann hafði verið sjúkur og oft
legið sem lífvana og krafðist mikillar um-
önnunar. Við vorum öll við útförina, klædd
svörtu. Ellen var syndandi róleg, drengirn-
ir hnípnir, og sjálf var ég dauðþreytt eftir
að áralangri byrði var velt af herðum min-
um. Ekki hafði ég hugmynd um, hvernig ég
ætti að nota frelsið.
Það, sem ég ætla að segja frá, gerðist ár-
ið 1938, og þá var auðvitað margt öðruvísi
en í dag. Þá var ég 35 ára gömul og litið var
á mig sem piparmey. En ég hafði tekið mér
skyldur á herðar, sem ég varð að standa ein
uppi með.
Ég verð að viðurkenna, að ég kenni sjálfri
mér um. Mér þykir það sífellt ósanngjarnt,
að allt skuli hafa dæmzt á mig en aðrir
hvergi komið nærri. Og þannig var mér inn-
anbrjósts miðvikudagsmorguninn eftir
greftrunina, þegar ég gekk um stofugólfin,
full óróa og beið þess, að fjölskyldan safn-
aðist saman ásamt Tenby málafærslumanni.
Mér þótti ég órétti beitt, kenndi nánast í
brjósti um sjálfa mig. Loks settist ég fram í
eldhús yfir tebolla og táraðist vegna ein-
stæðingsskapar míns.
fyrsta sinn í tólf ár fann ég til einsemdar og
ráðleysis.
Dan var miklu fullorðinslegri en aldurinn
sagði til um, er hann spurði alvarlegum rómi:
— Á ég að vera hér?
— Dan! heyrðist kallað fyrir utan. — Dan,
hvar ertu? Við bíðum eftir þér.
Hann lét sem hann heyrði þetta ekki og
hélt áfram: — Ef þú vilt að ég verði hér,
skaltu bara segja til.
Hann brast líka í grát, og ég dró hann að
mér. í því kom Tom aftur. Hann var dæmi-
gerður Englendingur og því dulur á tilfinn-
ingar sínar. En honum þótti sýnilega kjána-
lget, að seytján ára piltur skyldi leita hug-
hvarfs hjá piparmeynni frænku sinni.
—- Við bíðum eftir þér, Dan, sagði Tom
þéttum rómi. -— Mamma þín á líka bágt eft-
ir það sem gerzt hefur. Við þurfum að koma
okkur heim sem fyrst.
Dan horfði spurnaraugum á mig. Eg hristi
höfuðið og reyndi að brosa. — Farðu bara,
sagði ég. — Nú líður mér betur og vil helzt
vera ein. Tenby kemur svo í fyrramálið.
Tvö síðustu árin hafði ég starfað fyrir fé-
lagsskap, sem nefndist „Samtök vina og ætt-
ingja Gyðinga-flóttamanna". Til hægðaTauka
nefndum við samtök þessi „V Og Æ“. Starfið
16 VIKAN 30-tbl-