Vikan - 23.07.1970, Blaðsíða 43

saumaði breitt, tvöfalt belti, þar.
sem hún kom skartgripum sínum
fyrir. Þetta voru mikil auðævi,
og aleiga þeirra, því að „St. Mar-
garet“ var veðsett upp í mastur.
Milly bar alltaf þetta belti,
sem betur fór, eins og síðar átti
eftir að koma í ljós ...
En nú var andrúmsloftið ekki
skemmtilegt lengur. Það urðu
líka breytingar á veðrinu, loft-
vogin féll stöðugt.
Sjórinn varð úfinn og himininn
grár og skýjaður. Það var svo
dimmt að ljós varð helzt að loga
allan daginn. Kuldinn varð líka
stöðugt meiri.
Það braut á borðstokknum, svo
þilfarið var oftast undir vatni.
Það brakaði og brast í öllum
samskeytum.
Nú var lífið ekki leikur.
Milly batt sig við brúarriðið
með leðuról. Hún hélt það ekki
út að vera undir þiljum, hún vildi
vera hjá Gianni. Þótt hún væri
klædd loðfeldi og hlýjum fötum,
var henni samt kalt. Hún var
orðin föl og þreytuleg, þegar hún
var að reyna að sjá einhverja
glóru gegnum brimlöðrið. Það
eina sem hún sá var bugspjótið,
sem við og við kom í ljós yfir
öldútoppana.
Þau voru ekki komin að Horn-
höfða ennþá, svo þau áttu eftir
að ganga í gegnum ennþá meiri
erfiðleika. Jafnvel Jan Dekker,
sem var öllu vanur, hristi höfuð-
ið.
— Ég hefi aldrei upplifað
neitt þessu líkt, skipstjóri, öskr-
aði hann til Giannis, gegnum há-
vaðann. — Höfðinn verður hreint
helvíti. Ef við eigum að komast
klakklaust fyrir hann, verður
Guð að gera kraftaverk.
Jan Dekker var nú stöðugt
undir áhrifum áfengis. Hann
bölvaði og ragnaði og lét höggin
dynia á mönnunum frá La Plata.
Skipshöfnin var í aumu
ástandi. Vatnið var hnédjúpt í
vistarverum þeirra og kojur og
rúmföt rennandi blautt. Það var
engin von til að fá hvíld eða
svefn.
Sjöundu nóttina keyrði allt
um þverbak. Það varð upphaf
endalokanna.
Gianni var rétt búinn að koma
Milly í rúmið. Hann hafði hlað-
ið koddum í kringum hana, svo
hún meiddi sig ekki, og gefið
henni svefntöflur, svo hún féll
strax í þungan svefn.
Hann fann sárt til ábyrgðar-
innar, á ungu konunni, sem hann
hafði tekið með sér út í þetta
hættulega ævintýri. Hann var
innilega hrærður og kyssti blíð-
lega þurrar, hvalar varirnar.
Þá hejmði hann skothvell. Hann
hrökk við og staulaðist upp járn-
stigann, annar stýrimaður kom á
móti honum, löðrandi í blóði,
með gapandi sár á höfðinu.
— Dekker er orðinn briálaður!
Þeir eru allir brjálaðir! Þeir
heimtuðu að við sigldum inn til
Staten Island — og þá varð allt
vitlaust.
Á votu, ísuðu þilfarinu, í ljós-
inu, sem féll frá sjúkraklefanum,
voru nokkrir menn í slagsmálum.
Þeir börðust með hömrum og
öxum, La Plata mennirnir á móti
þeim frá Dalmatíu, sem stóðu
kringum Dekker.
Risinn stóð með bakið við stór-
sigluna, hann var búinn með öll
skotin úr byssunni, og hann
lamdi hvern sem hann náði í
með skeftinu. Og hann öskraðl
orð, sem enginn skildi, svipur
hans var ekki mannlegur.
Líkamir utlu um koll og voru
traðkaðir niður og veltust um
þilfarið, sem gekk upp og niður
í ólgusjónum.
Þetta var sem ógulegt víti.
Gianni var gripinn ísköldum
ótta.
Þeir tortíma hver öðrum, hugs-
aði hann örvílnaður. Hann var
óvopnaður sjálfur.
„St. Margaret“ hallaðist stöð-
ugt meira, fór stöðugt í hringi.
— Slavik, stýrið, öskraði Gi-
anni. En Slavik stóð ekki við hlið
hans, það var enginn maður við
stýrið!
Gianni batt stýrið fast með
skjálfandi höndum. Því næst
hljóp hann niður til Millyar og
reif hana upp af svefninum.
— Flýttu þér á fætur, ástin
mín, við erum í hættu!
Hann hafði ekki brjóst í sér til
að segja henni allan sannleikann.
Hann vissi að endalokin voru ná-
lægt, „St. Margaret" dansaði eins
og fiðrildi á ægilegum öldunum.
Milly hlýddi. Hún var rugluð
af svefnlyfinu og skildi ekki hvað
um var að vera, leit á hann og
brosti.
Hann kyssti hana, lagði arm-
inn utan um hana og hjálpaði
henni upp járnstigann. Þau voru
rétt komin upp á þilfarið, þegar
stórsiglan brotnaði með ógurlegu
braki og féll yfir framskipið.
Skipið rykktist ógurlega til;
brúin reis upp í loftið og fram-
skipið Sökk. Þilfarið var skyndi-
lega alautt, stórseglið hafði
hreinsað allt fyrir borð.
— Gianni! öskraði Milly. Hún
var nú glaðvakandi og fannst
þetta allt vera óhugnanleg mar-
tröð. — Guð hjálpi okkur, við
erum að sökkva ...
Gianni reif tvö björgunarbelti
af veggnum.
— Já, við þurfum á hans hjálp
að halda, sagði hann.
Þegar St. Margaret" hafði
seinkað um þrjá mánuði, var ekki
lengur nokkurt vafamál að skip-
ið hefði sokkið og allir drukknað.
Einu sinni ennþá var nafn Jó-
hanns Salvator skráð með stóru
letri á forsíður heimsblaðanna.
Það var talað um hann sem
prinsinn, sem ekki fékk leyfi til
að kvænast unnustu sinni, vegna
þess að hún var af borgaralegum
30. tbi. VIKAN 43