Vikan - 23.07.1970, Blaðsíða 47

Arfur og örlög
Framhald af bls. 19.
brúnt hár, sem liðaðist fallega niður á enn-
ið, og augnhárin voru óvenju löng. Þar að
auki var hann mjög hár vexti og sjaldgæf-
lega vel vaxinn.
Námsmeyjarnar kölluðu hann Rupert prins
eða Rupert frá Hentzau. En piltunum var
fremur í nöp við hann.
Ég unni honum af öllu hjarta. Við kynnt-
umst í Oxford. Pabbi hans átti heilan hring
af fyrirtækjum, — Cash-búðirnar. Rupert
stráði um sig peningum. Hann var alltaf vel
klæddur, átti sinn eigin bát og ók um í fal-
legum sportbíl, sem gerði ýmsa græna af
öfund.
Þegar pabbi veiktist og lömunin sótti smátt
og smátt á, var ég ekki frjáls lengur. En ég
vandist breytingunni. Rupert hafði beðið
mín og ég var mjög hamingjusöm. En fram-
tíðin varð önnur en ég hafði vænzt. Rupert
sleit trúlofuninni. Það voru til svo margar
aðrar stúlkur, sem gátu vel hugsað sér að
skemmta sér með Rupert, en ég var sem
hlekkjuð í London, gat ekkert farið. Hann
sleit sambandi okkar á nokkuð harkalegan
hátt, sem ég kæri mig ekki um að skýra frá.
Hann skrifaði mér aldrei, og ég frétti aldrei
neitt frá honum nema þegar sumar skóla-
systra minna skrifuðu um hann.
Ellen hafði að vissu leyti alveg rétt fyrir
sér. Mér varð hugsað til þess, að Rupert ferð-
aðist oft til Ungverjalands og alltaf með
meginlandshraðlestinni. Annars ferðaðist
hann mikið, enda peningar nægir. Hann fór
í skíðaferðir til Sviss og á sumrin til Suður-
Frakklands eða Mallorka, en einhvern tíma
ársins fór hann til Ungverjalands til að
heimsækja ættingja sína. Þar höfðu forfeður
hans átt heima, og sjálfsagt var hann ætt-
rækinn. Við höfðum ráðgert að fara þangað
í brúðkaupsferðina.
í heil tólf ár hafði ég hvorki séð Rupert
né heyrt, en samt var ég ekki búin að glata
lönguninni til að heimsækja þetta fjarlæga
iand, Ungverjaland.
Skyndilega heyrði ég dyrnar opnast, og ég
snerist á hæli, — hélt að Ellen væri komin
aftur. En það var Dan, sem birtist og var
feimnislegur að sjá. Aldrei gat ég verið reið
honum, og þegar hann var yngri, hafði ég
látið talsvert rheð hann.
— Hefurðu gleymt einhverju? spurði ég.
— Alistair frændi bað mig að gefa þér
þetta, svaraði hann, stakk hendinni í frakka-
vasann og dró upp viskífleyg. — Við urðum
auðvitað að bíða þangað til hin voru farin.
Við keyrðum tvo hringi kringum blokkina.
— Nei, heyrðu nú. . . .
— Alistair hélt, að þú gætir haft not fyrir
þetta.
— En Alistair veit, að ég smakka aldrei
á sterku víni.
— Einu sinni verður allt fyrst, Margrét.
Hann setti flöskuna á borðið. Mér varð
orðs vant. Það var eins og tólf ára sjálfsstill-
ing væri að gefa sig. Ég þurfti ekki annað en
að heyra hlýleg orð til að verða klökk.
Ég heyrði Dan halda áfram: — Svona nú,
Margrét. Taktu nú inn meðalið eins og góð
stúlka.
Með það hvarf hann, og ég heyrði bíl Ali-
stairs aka af stað. Það var eins og fráfall
pabba hefði fært okkur nær hvort öðru. Það
var leitt, að hann skyldi hafa gifzt Joan, en
hún var kaldlynd þó fögur væri. Hún hugs-
aði of mikið um peninga og að ná sambönd-
um við fínt fólk.
En hvað það var líkt Alistair að fá hug-
dettu eins og þessa með viskíið. Mér fannst,
að ég gæti vel leyft mér að fá mér í glas.
Þar sem langt var síðan ég hafði neytt mat-
ar, sveif fljótlega á mig, og ég lét fara vel
um mig í stóra hægindastólnum hans pabba.
Síminn hringdi og ég vildi ekki anza. Það
var sjálfsagt Ellen, sem vildi reyna að frið-
mælast við mig. Nei, ég ætlaði ekki að láta
skyldfólkið ráðska með mig lengur. Ég var
búin að leika píslarvott of lengi. En hvern-
ig ætti ég að nota frelsið. Ég mátti ekki vera
smeyk við lífið, þótt ég til þessa hefði máske
alltaf verið það innst inni.
Loks herti ég mig upp í að stjákla reik-
andi skrefum að símanum og hringdi til
næstu ferðaskrifstofu.
— Ég vil . . . panta svefnvagnspláss í meg-
inlandshraðlestinni eftir svo sem þrjár vik-
ur. Budapest. . . . Nei, ekki Budapest, —
Budapest. Ég kem seinna og tala betur um
þetta, vildi bara rétt minnast á það í tíma.
Ég trúði naumast mínum eigin eyrum, er
ég heyrði stúlkuha svara, að hún skyldi
undir eins skrifa mig niður, og þegar ég
kæmi sjálf, væri hægt að ganga frá vega-
bréfi, ferðaávísunum og hótelpöntunum.
Er ég var nýbúin að leggja tólið á aftur,
hringdi síminn, og nú gegndi ég. Jú, það var
Ellen, sem stakk upp á, að ég yrði hjá þeim
yfir nóttina í stað þess að vera alein.
Þetta var rétt athugað hjá henni. Ég gat
ekki hugsað mér að vera ein í eyðilegu hús-
inu, þótt það væri gamla heimilið mitt. Ég
þakkaði henni fyrir og þáði boðið, og hún
lofaði, að Tom skyldi sækja mig. Þrátt fyrir
andspyrnu mína gagnvart systur minni, vissi
ég, að hægt væri að treysta henni.
— Er nokkuð að? spurði hún óvænt.
— Ég er full, svaraði ég mynduglega.
— Ertu hvað?
- Full. Af viskí.
Það varð löng þögn.
— Ég vissi, að við áttum ekki að láta þig
verða aleina, sagði Ellen áköf. — Nú skaltu
bara taka það rólega, Magga. . . . Heyrirðu
ekki til mín?
Ég er ekki heyrnarlaus. Eg er full.
Ég heyrði nú, að tólið var lagt á borðið
svo small í, og eitthvert muldur heyrðist í
fjarlægð. Hún var sjálfsagt að skýra Tom
frá, hvað um væri að vera; sjálfsagt gerði
hún ekki of lítið úr, hvernig ég var á mig
komin. Svo heyrði ég rödd hennar aftur. Hún
talaði við mig eins og veikt barn: — Það er
í lagi, Magga. Tom sér um þetta allt. Klæddu
þig bara í frakkann og bíddu eftir honum.
Þegar Tom kom, horfði hann forvitnislega
í kringum sig og lagði handlegg utan um
mig.
Við áttum saman allánægjulegt kvöld, enda
þótt ferðaáætlun mín mætti virðast mjög
brjálæðisleg. Fyrst og fremst reiknuðu þau
út öll þau útgjöld, sem yrðu samfara ferð-
inni og því næst það erfiði, sem ég hlyti að
leggja á mig.
Fjölskyldan hélt áfram að andmæla fram
á síðasta dag ferðarinnar. Ekkert þeirra hafði
áður sýnt svo mikinn áhuga á alþjóðastjórn-
málum og hvað var að gerast á meginland-
inu. Þau töluðu um Gyðingaofsóknir og hvað
eina og héldu, að ég væri öldungis ófróð f
þeim sökum. Ég varð að lofa hátíðlega að
forðast öll vandræði.
Síðustu þrjár vikurnar var ég á kafi í önn-
um. Ég keypti gjafir handa öllum börnunum.
Áður en ég kvaddi ungfrú Tuiker á skrif-
stofunni lentum við í smávægilegu orðakasti.
Þegar ég sagði, að ég vonaði að þau gætu
fljótlega ráðið einhvern í bréfflokkunarstarf-
ið mitt, svaraði hún kuldalega, að ég skyldi
ekki hafa áhyggjur af því; þau skyldu bjarga
sér án minnar aðstoðar.
— Ég hef gert mitt bezta, ungfrú Ramsay,
þótt yður finnizt, að þessi skrifstofa hafi
ekki verið rétt rekin.
— Það hef ég aldrei sagt, andmælti ég. —
Fáið þér annars nokkurn tíma þakkarbréf
frá því fólki, sem hefur heppnazt að sleppa
burt?
— Það er eitt sem maður lærir í félags-
legu starfi, sagði ungfrú Tucker, — og það
er að ætlast aldrei til neins þakklætis.
Svar hennar hljómaði undarlega í eyrum
mínum, og ég hafði á tilfinningunni, að eitt-
hvað væri skrítið með þessa skrifstofu.
•—• Jæja, ég kom bara til að kveðja, sagði
ég loks. — Munið þér eftir þessu heimilis-
fangi í Budapest? Var það ekki Bohany-Ut-
ca? Það er hugsanlegt, að ég kíki þar inn.
Andlit hennar skipti um svip, og mér sýnd-
ist bregða fyrir óttabliki í augum hennar.
Svo brosti hún og svaraði: — Nei, það gerið
þér ekki, ungfrú Ramsay. Þegar maður er á
ferðalagi, á maður að láta atvinnuna bíða
og hugsa ekki um annað en að hvíla sig og
skemmta sér.
— Já, það er mikið til í því, samsinnti ég,
en ákvað samt um leið að leggja leið mína
til Bohany-Utca allt um það.
3. kafli.
Þeir Alistair og Dan óku með mig til báts-
ins í Dover og veifuðu í kveðjuskyni, er ég
steig um borð. Eg ætlaði að veifa þeim frá
bátnum, en þeir voru þegar horfnir í mann-
þröngina, sjálfsagt á leiðinni til næstu veit-
ingakrár. Dan hafði reyndar ekki aldur til að
mega kaupa sterka drykki, en hann var svo
stór eftir aldri, að enginn tæki hann öðru-
vísi en sem fullorðinn.
Nú á dögum var orðið „meginlandshrað-
lest“ ekki eins töfrum blandið og það var á
þessum tíma. En þegar ég settist inn í stóra
hraðlestina á Gare de 1‘Est fannst mér mik-
ið ævintýri vera að upphefjast. Eg var á
leiðinni til austurísk-ungverska keisaradæm-
isins eins og það hét þá.
Allt gekk ágætlega þar til komið var að
þýzku landamærunum, en þar kom fyrir
óþægilegt atvik. Ungur, þýzkur tollvörður
kom inn í lestina til að athuga farangur farþ-
þeganna. Á handlegg hans var borði með
hakakross og maðurinn var allur hinn hátíð-
legasti. Ég hafði ekkert að fela, svo ég brosti
vingjarnlega til hans með góðri samvizku.
— Nicht zollpflichtig, sagði ég, en hann
benti með höfðinu að töskunni minni og rétti
fram hönd til að taka við lyklinum.
Mér gramdist, en rétti honum lykilinn.
Hann lauk upp töskunni og rótaði í inni-
haldinu, unz hann fann vasaútgáfubók eina,
„Ferðir Gullivers“, sem ég hafði með til
skemmtilesturs.
— Hvað er þetta? spurði hann á hreinni
ensku.
Ég svaraði vingjarnlega, að þetta væri bók,
sem ég ætlaði að lesa mér til skemmtunar i
lestinni. Hann blaðaði í henni, en ég held að
hann hafi ekki skilið neitt í henni. Svo stakk
hann henni í vasann.
Nú þegar ég rifja þetta upp, get ég vel
skilið, að tollvörðurinn þýzki hafi ekki ver-
ið í neinni nöp við bókina eða höfund henn-
ar, Swift, — hann vildi einfaldlega sýna vald
sitt með því að gera bókarkverið upptækt.
Framhald f næsta blaði.
30. tbi. VIKAN 47