Vikan - 23.07.1970, Blaðsíða 18

var í umsjón þriggja þýzk-gyðinglegra flótta-
manna, ungfrúar Tucker einkaritara og mín.
Meginverkefnið var að hafa upp á ættingj-
um í Englandi, sem gætu tekið að sér hið
þýzka frændfólk sitt.
Við fengum ensku heimilisföngin send er-
lendis frá og reyndum svo að setja okkur í
samband við fólkið. Oftlega var það erfitt,
því heimilisföngin voru ófullkomin ellegar
alröng. Smátt og smátt öðlaðist ég leikni í
að fika mig áfram eftir smávægilegustu upp-
lýsingum.
Ungfrú Tucker var bæði hraðvirk og ná-
kvæm í störfum sínum, en var dul í skapi
og bar því tilfinningarnar ekki utan á sér.
En þó var það hún, sem færust var í að
skipuleggja allar eftirgrennslanir.
Daginn eftir kom fjölskyldan saman til að
hlusta á Tenby lesa upp arfleiðsluskrána.
Jan var sá fyrsti sem mætti. Ég hafði sofn-
að í hægindastólnum, og hann vakti mig.
Klukkan var tuttugu mínútur gengin í ell-
efu, og ég hafði því rétt tíma til að hafa fata-
ckipti áður en hin kæmu.
En Jan stöðvaði mig, vildi ræða við mig
um eitthvað, en ég svaraði: — Já, en ég verð
að laga mig eitthvað til.
Hann virti fyrir sér hárið á mér, sem var
ógreitt, og bómullarkjólinn, sem var að
minnsta kosti tíu ára gamall. — Þau koma
ekki fyrstu tíu mínúturnar.. . . Vesalingur-
inn, þú lítur ekki of vel út.
Ég hafði ekki fyrr heyrt bróður minn
minnast á útlit mitt, svo ég þagði við og
horfði undrandi á hann, settist á stólarminn
og tendraði mér í vindlingi. En ég hafði allt-
af reykt talsvert.
— Ég veit, að þú ert talsvert óróleg út af
þessu öllu saman, hélt hann áfram, —■ en
það þarftu ekki að vera. Við Ellen ræddum
um málið í gær og höfum ráðgert allt með
þig-
— Nú, hvernig? spurði ég óþolinmóð.
Ég vil segja þér þetta áður en hin koma.
Þú átt að búa með Effie frænku. Hann brosti
vingjarnlega. Við hringdum til hennar í
morgun, og allt er klappað og klárt. Þú þarft
ekki að hafa áhyggjur af neinu.
Ég svaraði engu, en stóð upp og raðaði á
bakka glösunum frá deginum áður. Hend-
urnar skulfu. Jan hafði ekki hugmynd um,
að ég var nærri búin að mölva tóma sherrí-
flöskuna á hvirflinum á honum.
— Okkur finnst öllum, að þetta sé prýði-
leg lausn, hélt hann áfram. — Ekki geturðu
búið ein....
— Hvers vegna ekki?
— Þú veizt það vel, og við mundum ekki
leyfa það. Fyrir mitt leyti vildi ég helzt, að
þú værir hjá okkur, og ég veit, að Joan vill
það líka, en þar sem íbúðin er lítil og við
fjögur, þá getum við ekki bætt neinum við.
En hjá Effie frænku. .. .
í sama bili heyrðum við bíl nema staðar
fyrir utan, og Jan vék að öðru: — Það er
bezt að þú flýtir þér að hafa fataskipti. Ég
skal sjá um, að ekkert byrji áður en þú
kemur.
Það leið talsverður tími áður en ég kom
niður aftur, lengri tími en ég þurfti til að
búa mig. En ég var miður mín vegna þess,
sem jan hafði verið að segja mér. Raunar
hafði ég ekkert á móti Effie frænku. En hún
var orðin sjötíu og tveggja ára gömul og
heilsan slæm. Hún hafði erft allmikið fé eft-
ir Charles mann sinn. En það gat naumast
liðið á löngu áður en hún legðist í kör og
þá biði min sama starfið og varðandi pabba
heitinn. Já, ég gat ekki annað en sárreiðzt
þessari afstöðu fjölskyldunnar gagnvart mér.
Þegar ég kom niður á setustofuna voru
allir samansafnaðir í hálfhring umhverfis
borð Tenbys lögfræðings. Hann heilsaði mér
vingjarnlega. Allir voru að einhverju leyti
klæddir í svart og minntu á gamma, sem
bíða eftir bráð. Nú var mér runnin reiðin,
og ég kærði mig kollótta um arfinn og sat
þarna hin rólegasta og virti hin fyrir mér.
Tenby lögfræðingur horfði á okkur ströngu
augnaráði gegnum stór hornspangargleraugu,
ræskti sig nokkrum sinnum og dró skjal upp
úr tösku sinni.
— Ég skýri frá einstökum atriðum á eftir,
hóf hann máls hátíðlega, — en fyrst vil ég
tilkynna ykkur, að erfðaskrá Ramsays fjall-
ar um nálega tvö þúsund pund, það er að
segja eftir að hin ýmsu útgjöld hafa verið
dregin frá. Að undanteknum nokkrum minni
úthlutunum, falla fimmtán hundruð af upp-
hæðinni. . . . Bíðið andartak, og ég skal lesa
textann nákvæmlega fyrir ykkur.
Hann laut yfir skjalið og leitaði að viðeig-
andi grein. Spenning fólksins var mikil, og
ég er viss um, að hann dró þetta við sig
viljandi.
Ég óska eftir að arfleiða, las hann og
leit fljótt til mín, — mína kæru dóttur
Margrétu, sem hefur hlúð að mér af kost-
gæfni í mörg ár, upphæð sem nemur fimmt-
án hundruð pundum, ennfremur hús mitt og
allt innbú.
Tenby gerði hlé á, lyfti höfðinu og horfði
á mig og brosti lítillega. Síðan leit hann á
hin, en ég fann að ég roðnaði í andliti vegna
þessara óvæntu tíðinda. Andlit hinná var
eins og höggið í stein. En hvorki Ellen né
mágkonurnar mínar tvær gátu leynt reiði
sinni. Alistair og Jan sýndu ekki á sér svip-
brigði, en andlit Jans varð að einu ánægju-
brosi. Enginn mælti orð frá vörum.
Lögfræðingurinn ræskti sig aftur og hélt
áfram lestrinum: - Til hvers af barnabörn-
©Mi)
unum falla hundrað pund, sem afhendast, er
þau ná tuttugu og eins árs aldri, og. ...
Hann las hratt nokkrar smáupphæðir, sem
skyldu renna til tveggja gamalla vina ásamt
Effie frænku.
Eigum við að skilja þetta svo, gall Ell-
en við harmi lostin, — að hann hafi ekki
eftirlátði okkur neitt, börnunum hans?
- Þetta er ekki lögleg erfðaskrá, heyrðist
í Jan.
Ég get fullvissað yður um, sagði Tenby
þurrlega, — að erfðaskrá þessi er fyllilega
lögmæt og undirrituð af vitnum. Þar að auki
vil ég taka fram, að faðir ykkar og ég höfum
grandskoðað þetta í minnstu smáatriðum,
Ellen. Erfðaskráin var gerð fyrir nálega sex
árum, þegar hann var fyllilega hraustur and-
lega. . . .
— Var hann það? hvein í Ellen.
— Já, Heston læknir var annar vitundar-
votturinn. Það var aðeins síðustu tvö árin,
sem herra Ramsay var á einhvern hátt rugl-
aður andlega. Hann sagði við mig, að hann
vildi bera umhyggju fyrir ykkur öllum, en
Magga sín hefði fórnað miklu sín vegna, hún
væri ógift og léti hjá líða að mennta sig hans
vegna. Ég man orð hans vel, og ég hygg, að
þér, Magga, viljið gjarnan heyra hvað hann
sagði: „Hún er góð stúlka,“ sagði hann, „og
hún hefur staðið í ströngu. Það er ekki
skemmtilegt fyrir unga stúlku að búa með
gömlum karli, sem þjáist af ólæknandi sjúk-
dómi og hefur mesta ama af lífinu. Ég vil
að hún eignist þessa peninga og verji þeim
eins og hún vill.“
- Virkilega, sagði Ellen. Mér þykir
þetta heldur ósmekklegt. Hún reis snöggt úr
sæti sínu, en settist aftur. Það voru roðablett-
ir í vöngum hennar.
Alistair kom óvænt til mín og mælti:
Til hamingju, Magga. Þetta gleður mig af
því þú átt skilið hvern eyri. Njóttu þess vel.
Ut að mála bæinn rauðan! sagði Dan
glottandi.
Haltu þér saman, Dan! Hvernig dirfistu
að tala svona? sagði pabbi hans. Og Ellen var
á svipinn eins og hún vildi slá hann utan-
undir.
En sjálf sat ég og grét, þótt ég geri ekkert
óskemmtilegra en að gráta svo aðrir sjái til.
En yfirlýsing pabba hafði komið mér svo á
óvart. Hann hafði alla tíð verið þverlundað-
ur og innhverfur og aldrei fyrr sýnt þvílíkan
skilning.
Alistair rétti mér sherríglas og klappaði
uppörvandi á öxl mína. - Gerðu svo vel,
sagði hann. — Ðrekktu í botn. Þér veitir
ekki af að stramma þig af. Mundu, að stríðið
er rétt nýbyrjað.
Seinni heimsstyrjöldin hafði sem sé hafizt
fyrir nokkru.
Jan gekk til mín og sagði alvörugefinn á
svip: Við viljum ekki, að þú eyðir pening-
unum þínum ógætilega, Magga. Þú ættir að
láta mig sjá um að ávaxta þá. Góðir og ör-
uggir fimm prósent vextir. .
- Það sem mig langaði til að vita, sagði
Ellen, sem ævinlega hafði verið ósvífnust í
fjölskyldunni, — er hvað Magga hefur hugs-
að sér að skipta milli okkar hinna. É'g er
alveg sannfærð um, að pabbi hefur aldrei
ætlað sér að gera okkur algerlega arflaus.
Magga, ég trúi ekki, að þú ætlir þér að leggj-
ast á alla þessa peninga eins og ormur á gull.
Það væri óeðlilega eigingjarnt. Auk þess
þarftu ekki svo mikið til að lifa af, þar sem
þú getur búið þér að kostnaðarlausu hjá
Effie frænku.
Ég var hætt að gráta og reiðin í þann veg
að brjótast fram aftur. Ég vissi, að Jan mundi
ekki útvega mér góð vaxtakjör fyrir ekki
neitt, og ég svaraði þeim ekki, heldur saup á
sherríinu og hallaði mér aftur á bak í stól-
inn.
Ef það snerist eingöngu um sjálfa mig,
sagði Helen, — mundi ég auðvitað aldrei láta
mig dreyma um að taka á móti einum ein-
asta eyri. En ég er að hugsa um börnin. Það
virðist dálítið óréttlátt. . . .
— Þið fáið hundrað pund hvert, sagði
Tenby lögfræðingur.
— Ekki fyrr en þau eru orðin tuttugu og
eins árs. Það verður lítið gagn að þeim pen-
ingum, þegar skólakostnaðurinn á að greið-
ast.
Þau Kit og Timmy voru tólf og átta ára
gömul. Alistair og Joan voru barnlaus. f
augum mínum var þessi framkoma þeirra
bæði hlægileg og andstyggileg. Þeir Jan og
Alistair voru báðir mjög vel stæðir, og Tom
var framkvæmdastjóri stórs fyrirtækis. En
ég fann samt, að ég var að linast. Það var
18 VIKAN 30-tbl-