Vikan - 23.07.1970, Blaðsíða 24

HÉR LVKUR HINNI SPENNANDI FRAMHALDSSÖGU EFTIR HUGO M. KRITZ
- Gianni, öskraði Milly. Henni fannst
þetta vera óhugnanleg martröð.
- Guð hjálpi okkur, við erum að sökkva. -
Já, ef guð vildi hjálpa okkur
nú, tautaði Jóhann Salvator...........
Hennar
keíj&aralega tígn
Það var eins og þjóðhátíð, þegar „St. Mar-
garet“ kom. Þúsundir manna streymdu nið-
ur að höfninni, til að sjá skipið, sem allir
höfðu haldið að væri á hafsbotni. Ríðandi
lögregla varð að sjá um að halda fjöldanum
í skefjum.
VELKOMINN JÓHANN ORTH ERKIHER-
TOGI, stóð með stórum stöfum á forsíðu
þýzka dagblaðsins í Lá Plata.
— Gianni fær slag, þegar hann sér þetta,
sem stendur þarna, sagði Milly við móður
sína. Þær mæðgurnar voru báðar hvítklædd-
ar og stóðu undir sóltjaldi, eins og þær væru
á útstillingu.
— Mér finnst þetta reglulega skemmtilegt,
sagði Aranka Stubel, sem greinilega naut
þess að vekja athygli.
— Skemmtilegt! Svei, mér finnst ég vera
eins og hægri fótur í vinstri fótar skó! Ég
get ekki tekið á móti manninum mínum,
nema þúsundir manna séu áhorfendur.
Svo kom hin mikla stund. „St. Margaret“
lá við hafnargarðinn og Jóhann Orth gekk
á land. Hann var veðurbarinn, hár og tein-
réttur, í hvítum einkennisbúningi með gull-
snúrur á ermum og á húfuderinu. Hann var
sannarlega glæsilegur.
Milly gleymdi öllu í kringum sig og þaut
í arma hans.
— Gianni!
Umstangið í kringum Milly og Gianni stóð
í marga daga.
Þótt Gianni neitaði að tala við blaðamenn,
elt.u fréttamenn hann hvert sem hann fór.
Hann öskraði af reiði og var eiginlega alveg
hættur að brosa.
Svo tóku þessar vinsældir aðra stefnu. Nú
var farið að tala um næstu ferð „St. Margar-
et“, ferðina fyrir Hornhöfða til Valparaiso í
Chile, hættulegustu siglingaleið í heimi.
Hornhöfði, suðuroddinn á Ameríku, var
hinn mikli skipakirkjugarður. Skipstjórar
lÖgðu yfirleitt ekki í þá siglingu, nema von
væri á sæmilegu veðri, og jafnvel í góðu
veðri var þetta hættuleg ferð, sem aðeins
reyndir menn treystu sér í. Nú hafði verið
óveður í margar vikur, svo að raunar hefði
átt að fresta ferðinni.
En Gianni vildi ekki heyra það nefnt.
Hann hafði auðvitað ástæðu til þess; samn-
ingana u.m farminn. Hann átti að vera kom-
inn til Valparaiso í síðasta lagi 10. september,
til að taka salpétursfarm til Le Havre. Ef
hann gæti ekki staðið við samninginn, varð
hann að borga miklar sektir.
— Ég sigli, sagði hann. En hann vildi að
Milly færi landleiðina til Valparaiso og biði
hans þar. Um þetta þrættu þau mikið. Milly
neitaði algerlega.
— Ef þú siglir, þá sigli ég með þér! Það
hefi ég svarið. Ég vík ekki frá hlið þinni, —
aldrei framar!
— Það er brjálæði, Milly ...
— Ef þú ferzt, þá ferzt ég með þér. Við
lifum saman, eða við deyjum saman.
Gianni varð reiður. — Það er enginn að
tala um að deyja! Hverjum dettur skipbrot í
hug? Það er erfiðið sem ég er að hugsa um,
stormur og kuldi í margar vikur, án þess að
njóta svefns ...
— Það getur verið, sagði hún, en ég fer
með þér ...
Aranka Stubel var í hræðilegum vandræð-
um. A annan bóginn var hún hrædd um
Milly og á hinn bóginn hafði hún áhyggjur af
Gianni sem henni var farið að þykja svo vænt
um. En þar sem Gianni var svona ákveðinn,
endaði það með að hún stóð með Milly.
— Á stund hættunnar á konan að vera hjá
manni sínum. Það er slæmt fyrir mig að
halda þessu fram, ég er móðir Millyar, en
mæður mega ekki hugsa eingöngu um sig ...
Aðskiinaðurinn var þeim erfiður. Milly
ætlaði aldrei að geta slitið sig frá móður
sinni. Eitthvert óhugnanlegt hugboð settist að
henni, henni fannst sem hún ætti ekki eftir
að sjá móður sína aftur.
Aranka fór svo með gufuskipinu „Amer-
íka“, til dóttur sinnar, sem var búsett í New
York.
Vandræðin hófust strax, meðan „St. Mar-
garet“ lá í höfn. Tíu manns af áhöfninni, cg
þar á meðal fyrsti stýrimaður, gengu af skip-
inu. Það voru náungar frá Dalmatíu, sem al-
drei höfðu siglt nema um Miðjarðarhafið
fram að þessu.'
— Ég er ekki að hugsa um sjálfsmorð,
sagði Soditsch, fyrsti stýrimaður.
Gianni varð að sætta sig við að missa þá, en
það var næstum ómögulegt að fá nýja menn.
— Ég er ekki að þvinga yður, herra skip-
stjóri, en samningur er samningur, og það
skiljið þér eflaust vel, yðar hágöfgi, sagði
senor Mendoza.
— Til fjandans með hágöfgina, urraði Gi-
anni, — ég mun halda minn hluta af samn-
ingnum.
Að lokum tókst honum að skrapa saman tíu
manns, skuggalegum núungum með ennþá
skuggalegri uppruna, menn sem enginn hefði
viljað hafa innanborðs við venjulegar kring-
umstæður, en Gianni átti ekki annarra kosta
völ.
Hann náði líka í fyrsta stýrimann. Hann
var Hollendingur og hét Jan Dekker, magur
risi, með veðurbarið andlit. Hann var orðinn
sextugur, en ennþá sterkur að sjá. Hann hafði
farið ótal sinnum fyrir Hornhöfða, og óttað-
ist hvorki dauðann né djöfulinn.
— Þér skuluð vera rólegur, skipstjóri,
þrumaði hann, með rödd sem hlaut að yfir-
gnæfa storm og stórsjó, — þessa hunda skal
ég gera að hlýðinni áhöfn á nokkrum dögum.
Það skein í geysistóran tanngarðinn, þegar
hann glotti eins og úlfur.
Brottför þeirra vakti athygli, ekki síður en
koma Giannis. Mikill mannfjöldi var á hafn-
arbakkanum og lúðrasveit spilaði.
En það var einhver þungi í loftinu, eitthvað
sem boðaði illt, fyrirboði um að „St Margar- <4
et“ væri að fara í helferðina. Blöðin voru
full af hrakspám.
En Milly og Gianni hlustuðu ekki á slíkt. ^
Þau voru hamingjusöm, þegar þau gengu um
borð.
Loksins voru þau ein ...
Milly kom sér vel fyrir í skipstjóraíbúðinni,
sem var eins og þægileg hótelíbúð.
Himininn var heiður og norð-vestan kul
fyllti seglin. Gianni hafði látið útbúa einskon-
ar skýli á þilfarinu, svo Milly þyrfti ekki
alltaf að vera undir þiljum, til að skýla sér
fyrir brennandi sólinni.
í fjórtán daga stefndi „St. Margaret" í suð-
24 VIKAN 30-tbl-