Vikan - 23.07.1970, Blaðsíða 29

ekki beint glæsilega rétt á meðan
á þessum vandræðum stóð, og má
vafalaust þakka Sveini R. Hauks-
syni, miðasölust|óra, fyrir að ekki
tókst ver til, en hann stiórnaði gest-
um af mikilli röggsemi. Rétt er þó
að taka fram að það var yfirgnæf-
andi meirihluti gesta sem kom með
því hugarfari að hlusta á þessa
heimsfrægu hljómsveit flytja þá
tónlist sem nú tröllríður öllum hin-
um vestræna heimi — svo að annað
eins hefur aldrei þekkst; ,,nú" á
líka við Bítlaæðið.
LED ZEPPELIN komu okkur tölu-
vert á óvart, og ullu okkur jafnvel
vonbrigðum, enda fórum við inn í
,,Höll" með því hugarfari að sjá
og heyra eitthvað sem væri svo
stórkostlegt að ekki væri hægt að
lýsa því. Staðreyndin er sú að frá
þeim kom ekkert nýtt; ekkert sem
hafði ekki heyrst áður, þó svo væri
að þeir hafi aðeins leikið þrjú eða
fjögur lög sem við könnuðumst við,
þar á meðal Heartbreaker og A
Whole Lotta Love, sem reyndar var
síðasta lagið þeirra.
I svo til hverju einasta lagi, eða
,,núm°ri", impróviséruðu þeir fél-
agar fimlega, og var virkilega að-
dáunarvert hversu vel þeir náðu
saman. Þó var ekki laust við að
okkur fyndist hljómsveitinni vera
sk'rt í tvo hópa, í öðrum voru
þeir Jimmy Page, gítarleikari, og
söngvarinn, Robert Plant, en í hin-
um bassaleikari.nn John Paul Jones
og trymbillinn John Bonham. Page
og Plant harmóneruðu stórkostlega
saman, í algjöru ,,frelsi", eins og
það er kallað, og það sama er að
segja um Jones og Bonham.
Það sem Page gerði einna mark-
verðast var að leika með fiðluboga
á gítarinn, svo undirtók í kofan-
um, og eins lék hann nýtt lag eftir
sjálfan sig á konsertgítar — á með-
an hinir drukku ropvatn útí horni.
Auk þess sýndi hann hversu stór-
kostlegur hann er þegar farið er útí
tækni og hraða.
John „Bonzo" Bonham tók þarna
trommusóló, og er hann hafði feng-
ið leið á „kjuðunum" henti hann
þeim frá sér og barði með hönd-
unum berum. Er þetta eitt lengsta
trommusóló sem við höfum heyrt,
en jafnframt eitt það skemmtileg-
asta, því fáum tekst jafnvel að
blanda saman hraða, tækni og mel-
ódískum áslætti — jafnhliða því að
halda út allan þennan tíma með
þessum ógurlegu látum.
Plant söng og ræddi við fólkið,
og það er ekki nokkur furða, finnst
okkur, að hann sé álitinn einn sá
bezti í heimi. I návígi virðist hann
heldur taugaveiklaður en þó blíður,
svo það er erfitt að ímynda sér að
slík gífurlegu hljóð komi úr þessum
drengjabarka. En mikið óskaplega
30. tbi. VIKAN 29