Vikan - 23.03.1972, Qupperneq 13

ugt burtu og lét hana eftir eina
í verki með vinnumanninum —
1 að heita mátti allan túnaslátt-
; inn.
Og samt hafði hún þótzt finna
það á sér frá upphafi. að þetta
mundi gerast, þetta hlyti að
gerast einhvern tíma fyrr eða
siðar. Og hún hafði nærri því
brunnið af illfúsri óþolinmæði
eftir að smána hann, — náléga
skyrpa framan í hann, þegar
hann kæmi, bæði vegna Laugu
frænku og eins vegna sóma
sjálfrar sin.
En hann bærði ekki á sér.
Þegar leið fram á engjaslátt-
mn, breyttist þó viðhorfið smám
saman. Sigvaldi gerðist líkt og
alúðlegri í viðmóti. Hún var og
röskleikastúlka til heyvinnu,
það gat honum ekki dulizt, og
slíkt gat auðvitað átt einhvern
þátt í breytingunni á viðmóti
hans. En þá þóttist hún þess þó
jafnframt vís, að nú mundi
þetta vera í aðsigi.
Þegar flæsa var, hafði hann
það til að senda vinnumanninn
heim til að þurrka á túninu, en
verða eftir með henni einsam-
all í ljánni uppi á fjalli. Og þá
var hún sannarlega viðbúin,
einkanlega þegar þau settust
niður til að matast eða drekka
kaffi.
En framkoma hans var öll
með ágætum og undur varfær-
ín, eins og áður. Eins voru orð-
ræður hans einkar prúðar og
alvarlegar, rétt aðeins ýrðar
gamanyrðum svo sem til krydds
begar svo bar undir.
Stundum var orðið rullrokk-
ið, þegar þau gengu heim af
engjunum; en það mátti einu
gilda; þarna þrammaði hann
við hlið hennar og hélt áfram
umtalinu um daginn og veginn,
því naumast var hægt að kalla
það samræður, — vegna byrgðr-
ar æsingar gat hún oft og ein-
att ekki svarað nema orði og
crði á stangli. -— En hann bærði
ekki á sér. Og þannig leið vika
eftir viku.
Og þar kom um síðir, að hún
hætti í rauninni að skilja í
þessu. Var hann hafður fyrir
röngum sökum? Var hann lagð-
ur í einelti af þessum óskeikula
almannarómi, sem málsháttur-
inn taldi þó að lygi sjaldan?
Eða — eða var hún óásjálegri
en Lauga frænka, var hún
virkilega óásjálegri? Var hún,
ekki t.d. að taka, öen renni-
legri að vaxtarlagi, eða skipti
hún ekki fullt eins vel litum?
Vitaskuld var ekki nema eðli-
legt, að hann gerði talsverðar
kröfur í þeim efnum, því hann
var myndarlegur maður. — Já,
sú viðurkenning hafði nefnilega
skotið rótum í huga hennar,
jafnvei fyrstu vikuna hennar í
Hvitalæk. Og þegar frá leið,
kvað svo rammt að þeim skoð-
unarhætti, að hún var háif
óánægð með húsfrevjuna, —
óánægð fyrir hans hönd, þvi að,
hvað sem brestum hans leið, þá
var ómögulegt að neita því, að
Framhcild á bls. 31.
12. TBL. VIKAN 13