Vikan - 23.03.1972, Blaðsíða 34

TEXTI: pAGUR ÞORLEIFSSON
MYNDIR: EGILL SIGURÐSSON
- Það sem ég tel brýnast að gert yrði til úrbóta er að til
hússins yrði ráðinn dramatúrg, maður sem hefði góða pekkingu á
leikritsformi og gæti verið til aðstoðar við að vinna verk, sem
berast og hann sæi að bógur væri í.
- Vikan ræðir við Guðlaug Rósinkranz, þjóðleikhússtjóra.
að svara nokkrum forvitnis-
spurningum um ævi sína og
starf.
— Ég er Vestfirðingur, hóf
Guðlaugur máls, — fæddur og
uppalinn á Tröð í Önundarfirði,
þar sem faðir minn bjó. Ég ólst
þar upp við þessi venjulegu
sveitastörf, smalamennsku, hey-
skap og svo framvegis. Svo fór
ég á héraðsskólann á Núpi, sem
var kominn í gang þegar ég var
að alast upp. Þann garð gerði
jséra Sigtryggur frægan. Þar var
ég í tvo vetur, fór síðan í Kenn-
araskólann og lauk þaðan prófi.
— Er skólavistin hjá séra
Sigtryggi þér ekki minnisstæð,
sem fleirum?
— Það var mjög ánægjulegt
að vera á Núpi. Félagsandinn
var sérstaklega góður og mikið
var gert til þess að vekja áhuga
nemenda á sem flestu, og ekki
einungis því sem stóð í kennslu-
bókunum. Þeir séra Sigtryggur
og Björn Guðmundsson, annar
aðalkennarinn, sem báðir höfðu
verið erlendis, héldu oft fyrir-
lestra um ýmis efni; þeir höfðu
mikinn áhuga á ýmsum erlend-
um málefnum og allskonar
menningarmálum. Séra Sig-
tryggur var ákaflega farsæll
skólamaður. Hann var mjög
snjall skipuleggjandi og stjórn-
andi og rak skólann eins og
34 VIKAN 12. TBL.
Þegar við litum inn á skrif-
stofu Guðlaugs Rósinkranz í
Þjóðleikhúsinu fyrsta marz
síðastliðinn, hittist svo á að ein-
mitt þann sama dag átti hann
tuttugu og tveggja ára afmæli
sem framkvæmdastjóri þeirrar
stórvirðulegu stofnunar. Guð-
laugur hefur, sem kunnugt er,
veitt þessu höfuðmusteri ís-
lenskrar leikmenningar for-
stöðu allt frá stofnxm þess, ráð-
ið mestu um stjórn og skipu-
lagningu þess starfs, sem þar
hefur verið leyst af hendi, og
þannig átt drýgri þátt í mótun
islenskrar leikhúsmenningar
síðustu tvo áratugina en líklega
nokkur annar maður. — Hann
tók góðfúslega í þá bón okkar
GuSlaugur Rósinkranz i skrifstotu sinni i P|oöleikhúsinu.
stórt heimili. Hann var strang-
ur, gætti þess vandlega að allt
færi vel fram. Það var setið
yfir okkur þegar við lásum und-
ir tíma og svo vorum við látin
hjálpa til við búreksturinn og
heimilishaldið. Nauðsynjar til
skólaheimilisins voru sóttar á
bát á Þingeyri, og var það með-
al verka okkar skólapiltanna
að sjá um þessa aðdrætti.
— Og svo lá leiðin í Kennara-
skólann?
— Já. Þaðan útskrifaðist ég
1935 og fór út til Svíþjóðar
sama ár um haustið. Fyrst var
ég á Tárna lýðháskóla skammt
frá Uppsölum, aðallega til að
læra málið. Það gekk ágætlega,
enda hafði ég engin tækifæri
til að tala íslensku þarna, innan
um eintóma Svía.
Haustið eftir fékk ég svo inn-
göngu í Socialpolitiska Institut-
et, sem var nýstofnaður skóli
ætlaður tilvonandi opinberum