Vikan - 23.03.1972, Blaðsíða 47

ng talaði í síma. Hann virtist
Kramur og óþolinmóður. Cassi
nam staðar og hlustaði. Hann
iieyrði manninn segja: ,,Eg leita
að Barböru Mackle. Það er mjög
mikilvægt."
Dósent Casse hélt hægt áfram
niður stigann. Hann virti mann-
ínn vandlega fyrir sér og einnig
stúlkuna, sem einnig var mcð
honum í þetta sinn. Þau virtust
ekki taka eftir honum. Hann
heyrði karlmanninn segja:
,.Hún er á Roadway Inn." Og
stúlkan svaraði, greinilega mjög
undrandi: ,,En hvað er hún 'að
gera þar?" Þau hlupu við fót ;i
brott.
A mánudaginn fyrir hádegt
hafðl Casse, sem hafði vinnu-
herbergi á þriðju hæð, orðið
litið út um gluggann og sá þ;i
enn eitiu sinni karlmanninn og
stúlkuna, sem voru þá að stiga
inn í stöðvarbílinn. Síðan hafði
hann ekki séð þau.
RARBARA SEGIR FRÁ
Hvað eftir annað fann ég
hræðsluna ásækja mig og ég
hugsaði um taugapillurnar, sem
óttu að vera i kistunni. Eg
þreifaði í kringurn mig og fann
poka. I honum voru epli og
tvggigúm og súkkulaðikaka.
sem ég át bita af. En ég var
ekki svöng. Ég hélt áfram að
leita að taugapillunum. Ég sneri
mér á alla vegu, kreppti mig
saman og reyndi að ná með
höndunum til fóta. En kistan
var of þröng, og ég hafði ekkert
upp úr þessu nema að þreyta
mig.
(Seinna sýndi sig að ræn-
ingjarnir höfðu blandað drykkj-
arvatn Barböru með róandi
lyfi.)
Fyrst í stað gaf ég því ekki
svo ýkja mikinn gaum að allt í
kistunni fór að blotna. Teppið til
tóta vai' orðið gegnblautt og nú
fór einnig teppið, sem ég hafði
sveipað um mig, að verða rakt
viðkomu. Eftir nokkra stund
fór að leka í andlit mér. Ég
lagði lófann upp að lokinu og
íann þar litla vatnsdropa. Ég
mundi ekki til að hafa séð þar
neina dropa áður en ljósið
slokknaði. Ég dró teppið upp-
fyrir höfuð.
Ég hafði ekki drukkið neitt
ennþá. Ég var mjög þyrst, og
ég hugsaði nú til þess, að fyrir
nokkrum vikum höfðum við
Bobby bróðir minn talað um,
hve lengi væri hægt að lifa án
matar. Hann hafði sagt að það
gæti gengið lengi. En vatn var
mikilvægara. Og ég vissi ekki
hve mikið vatn var í dúnknum
til fóta. Ég taldi að minnsta
kosti að vissara væri að fara
sparlega með það. Þegar þau
lögðu mig í kistuna hafði stúlk-
an dregið frá dúnknum langa
og mjóa og svarta slöngu. Gegn-
um hana átti ég að taka til mín
vatnið. Varir mínar voru hræði-
lega aumar og bólgnar eftir
svæfinguna og ég fann til þeg-
ai ég reyndi að drekka. Ég varð
að sjúga mjög fast. Þegar ég
loksins náði upp í mig svolitlu
vatni, bragðaðist það svo illa
að ég drakk ekki nema lítið.
Ég skildi að síðan yrði ég að
blása tilbaka því vatni, sem
eftir var í slöngunni. En ég blés
greinilega ekki nógu fast, og
eftir tvær mínútur fór ég að
þreytast á því. Ég reyndi þó
aftur og blés af öllum mætti.
Litlu síðar varð mér það ó
að losa slönguna frá dúnknum.
Ég veit ekki hvernig það gerð-
ist. Það gerðist sennilega ein-
hverntíma meðan ég var að
sjúga, því að annað veifið varð'
ég að drekka smávegis, hversu
bragðvont sem vatnið var. Og
nú kom allt í einu ekkert vatn,
Slangan var laus. Það gerði mig
hrædda. Hvernig átti ég að festa
slönguna í aftur? Dúnkurinn
stóð til fóta, vinstra megin í
kistunni.
Ég dró fæturna uppundir mig
og laut hálfsitjandi eins langt
og hægt var. Ég reyndi að festa
slönguna í dúnkinn með hægri
hendi.
Allt í einu sat ég föst. Það
var óhugnanlegt. Ég var skorð-
uð öllu megin frá. En hversu
hrædd sem ég var gleymdi ég
því ekki að nauðsynlegast af
cllu var að koma slönguhni á
dúnkinn. Ég náði næstum í
hann með hægri hendi, en ekki
alveg. Svo að ég varð að þreifa
fvrir mér í blindni. Að lokum
hitti ég á rétta staðinn. Það var
hrein hundaheppni. Svo tókst
mér að þrýsta niður höfðinu og
bakinu um nokkra sentimetra
: viðbót, svo að það losnaði um
mig og ég gat aftur rétt úr mér.
Ég var ekki föst nema líklega
mínútu. En af henni var hver
sekúnda sem eilifð.
Morguninn átjánda desember
birtist í öllum Miami-blöðununi
tilkynningin, sem ræninginn
hafði lesið fyrir. Brottnám auð-
kýfingsdótturinnar var auðvit-
að aðalfréttin á forsíðunum.
Jafnvel blöðin í New York
gerðu mikið úr ráninu. New
York Times lagði áherzlu á að
Robert Mackle, faðir Barbörur,
væri góður vinur Richards
Nixons, sem þá í nóvember
hafði verið kosinn forseti
Bandaríkjanna.
í tómstundaherberginu i villu
íjölskyldunnar biðu nú Robert
Mackle, bróðir hans Frank.
samstarfsmaður hans Billy
Vessels og nokkrir FBI-menn.
Þaðan var leitinni stjórnað. Þar
yrði tekið á móti skilaboðum
12. TBL. VIKAN 47