Vikan - 06.04.1972, Qupperneq 8

TÖKUBARN
RAUÐA
HERSINS
Af snjáSri mynd í blaði þekkti móSir
son sinn, sem hún hafSi misst af fyrir
tuttugu og sjö árum.
Það var í maí 1945. Endalaus
lest flóttafólks þokaðist eftir
þjóðveginum í námunda við
Dresden. Fólk með töskur,
koffort og bakpoka. Fólk á
reiðhjólum og hestvögnum,
fólk með barnavagna.
Meðal flóttafólksins var kona
með börn sín fjögur. Hermanns-
ekkjan Dorothea Etzrodt hafði
yfirgefið heimaborg sína Dres-
den, sem skömmu áður hafði
verið nærri algerlega eyðilögð
í hroðalegustu loftárás heims-
styrjaldarinnar, í von um að
geta einhversstaðar í nágrenni
borgarinnar fengið vinnu, hús-
næði og aðstöðu til að sjá börn-
um sínum farborða. Nú arkaði
hún þarna áfram í flóttalest-
inni ásamt börnunum, sem hétu
Ingrid, Gisela, Gúnter og Klaus.
Eitt sinn þegar hún leit upp,
sá hún yngsta barnið, Klaus
fimm ára, sitjandi á einu öku-
tækinu. Bóndakona ein hafði
aumkvast yfir dauðuppgefinn
drenginn og lyft honum upp á
kerru sína.
Allt í einu féll önnur telpan
í yfirlið af ofþreytu. Meðan
móðirin var að stumra yfir
henni á vegarjaðrinum, gat hún
eðlilega ekki haft auga með
drengnum á kerrunni; og þegar
telpan loksins raknaði við, sást
hann hvergi. Móðirin skimaði
um og spurði alla sem hún náði
til eftir drengnum, en allir
hristu höfuðið. Klaus litli var
horfinn. Siðar sneri móðir hans
sér til Rauða krossins og baðst
hjálpar til að hafa upp á hon-
um, en ekki heldur það bar
neinn árangur.
Tuttugu og sjö ár liðu þang-
að til frú Etzrodt fann dreng-
inn sinn aftur.
Klaus Etzrodt var fimm ára, þegar hann varð viðskila við móður sína á
þjóðvegi, þar sem krökkt var af flóttafólki. Sovézkur liðsforingi fann
hann og klæðskeri herdeildarinnar saumaði á hann einkennisbúning.
Tuttugu og sjö árum síðar þekkti móðir hans hann af þessari mynd í
blaði.
8 VIKAN 14. TBL.