Vikan - 06.04.1972, Qupperneq 13

TEIKNING
SIGURÞÓR JAKOBSSON
sögurnar. Þegar ekkerl er ettir ann-
að en minningarnar, gætir maður
þeirra og vekur þær upp með mestu
varúð. Ég hugsaði um það litillega,
þegar ég gekk í þjónustu ykkar, að
einlivern tíma kæmi ég með ykkur
þangað, sem ætt mín hjó fyrrum.
Ég liefði viljað fara með ykkur til
allra staða frekar.“
Það varð þögn, þegar hún hafði
lokið máli sinu, og þá bryddaði
harónessan upp á umræðuefni, sem
ekki var eins viðkvæmt og ættarsög-
ur.
En seihna þegar gamla kennslu-
konan var gengin hljóðlega burt á
vit skylduverka sinna, upphófust
raddir háðs og vantrúar.
„Þetta er ósvífni,“ hreytti barón-
inn út úr sér, og svipurinn i útstæð-
um augum hans lýsti hneykslun,
,,að hugsa sér að konan skuli tala
svona yfir okkar borðum. Hún sagði
næstum, að við værum ekki neitt,
og ég trúi ekki einu orði af þessu.
Hún er hara Schmidt og ekkert meir.
Hún liefur verið að tala við ein-
hverja bændur um gömlu Cerno-
gratzfjölskylduna og ryfjað upp
sögur þeirra og sagnir.“ „Hún vill
upphefja sjálfa sig,“ sagði barón-
essan, „hún veit, að hún verður
hráðlega atvinnulaus, og hún reyn-
ir að vekja meðaumkun okkar. Afi
hennar, — einmitt það!“
Barónessan átti þennan venju-
lega fjölda afa, en hún gortaði al-
drei nokkurn tíma af þeim. „Ég
þori að segja, að afi hennar hafi
verið húrstrákur eða eitthvað því-
líkt, í kastalanum,“ flissaði barón-
inn, „sá liluti sögunnar kann að
vera sannur.“
Kaupmaðurinn frá Hamborg sagði
ekkert. Hann liafði séð tár í augum
gömlu konunnar, þegar hún talaði
um að varðveita minningarnar, —
eða þar sem hann var andlega sinn-
aður, hélt hann það. „Ég skal segja
henni að fara um leið og nýársfagn-
aðurinn er úti,“ sagði barónessan,
„þangað til kemst ég ekki af án
hennar sökum anna.“
En hún varð að bjargast við án
hennar, því að í nístandi kuldunum
eftir jólin, varð gamla kennslukon-
an veik og lagðist.
„Mjög ergilegt,“ sagði baróness-
an, þegar gestir hennar sátu um-
hverfis eldinn, eitt síðasta kvöld
liins deyjandi árs. „Allan timann,
sem hún hefur verið hjá okkur get
ég ekki munað, að hún hafi nokkru
sinni verið veik, ég meina, of veik
til þess að vera á kreiki og gegna
skyldustörfum sínum. Og nú þegar
ég hef fullt hús af gestum, og hún
hefði getað gert ýmislegt að gagnj,
þá bregzt hún. Maður kennir atíð-
vitað i brjósti um hana, hún er vis-
in og skorpin, en það er ákaflega
ergilegt engu að siður.“ „Mjög ergi-
legt,“ samþykkti kona bankastjór-
ans með samúð. „Það er þessi af-
skaplegi kuldi, sem knésetur gamla
fólkið, geri ég ráð fyrir. Það liefur
verið óvenjukalt í ár.“ „Frostið er
það mesta, sem vitað er um i mörg
ár,“ sagði barónessan, „ég vildi, að
ég hefði látið hana fara fyrir nokkr-
um vikum, þá hefði hún verið farin
áður én þetta kom fyrir hana.
Wappi, hvað er að þér! ! ?“
Litli loðni kjölturakkinn hafði
stokkið í skyndi af sessu sinni, og
skriðið skjálfandi niður legubekk-
inn. 1 sama rnund heyrðist æðis-
legt gelt frá hundunum niðri í kast-
alagarðinum, og aðrir hundar
heyrðust gjamma í fjarlægð. „Hvað
Framhald á bls. 39.
14. TBL. VIKAN 13