Vikan - 08.06.1972, Side 35

— Mér... mér var dálítið
illt í hnénu.
— Ég veit, að þú sagðir það,
en þú sást á harðahlaupum,
rétt á eftir, og lögreglulæknir-
inn gat ekki fundið neitt at-
hugavert við hnéð á þér.
— En það var nú satt, sem ég
sagði! Ég sá mömmu. Ég sá
allt, sem fram fór. Þetta var
slys. Ég reyndi að bjarga
mömmu, Robert. Ég vitnaði, en
þeir trúðu ekki framburðinum
mínum. Ég var átján ára og
dóttir hennar, og þessvegna
hlutdraeg. Robert, þú verður að
minnsta kosti að trúa mér.
Mamma var enginn morðingi..
Mamma!
Steinhljóð. Ég hlaut að hafa
æpt þetta upp yfir mig, því að
hundarnir urðu hraðddir og
tókú að ýlfra. Robert þörraði
brennandi ennið á mér og gaf
mér drykk, serri Var slépjulegur
eins og blóð og beizkur eins og
þrá mín eftir möttlmu og Wen-
delling. Loksins komu tárin, og
ég gat hvílzt. Robert hélt í
höndina á mér þangað til ég
sofnaði.
Ég gerði Elisabeth Martens
heimsókn, eftir að hafa full-
vissað mig um það með sírritali
að Robert væri hvergi nærri.
Hún sat við skrifborðið sitt og
eirrauða hárið á henní blikaði
töfrandi í sólargeislanum. Þús-
undir neista flugu og ég komst
í æsing. Þessi stúlka vann við
hlið Roberts — alla löngu tím-
ana, sem ég sat ein heima, var
fjarri því að vera litlaus og
horuð.
— Einkaritarar eru annað-
hvort greindir eða fallegir,
sagði ég glaðhlakkalega og fór
að látast vera gamall og vel-
viljaður kunningi. —■ í hvorum
flokknum ert þú?
Hún brosti vingjarnlega til
mín. — Góðan daginn, frú Dell-
mer. Þetta er kuldalegt og
koma frá gömlum kunningja.
— O, það er bara afbrýðis-
semi. Þú lítur dásamlega út,
Elisabeth. Hversvegna kallarðu
mig ekki bara Veru? Viltu
kannski ekki hafa neitt með
gamla starfssystur að gera?
Hún rétti fram frekar stóra
og feita hönd.
— Jú, það var gaman að sjá
þig, Vera. Hvað get ég gert fyr-
ir þig?
Ég sagði erindi mitt og mér
var sagt, að Robert væri upp-
tekinn.
— Get ég skilað nokkru til
hans? spurði Elisabeth.
— Nei, það er ekkert áríð-
andi.
Við skröfuðum saman stund-
arkorn um gamla kunningja —
innantómt hjal.
— Þú hefur virkilega dásam-
legt hár, Elísabeth, sagði ég,
eins og til að segja eitthvað. —
Er það ekta?
Hún skellihló. — Svona okk-
ar í milli sagt, þá hjálpa ég
dálítið uppá það. Þvæ það úr
lit. En ég ér nú annars eðlilega
rauðhærð, éins og þú getur séð
á freknunum á mér. En sá fíní
frakki!
Hún kom alveg eðlilega fram
og líktist ékkert hjákonu manns
í návist eiginkonunnar. Ég tók
eftir, að hún notaði engan
augnabrúnalit. Hversvegna
ekki? Ég leit betur á hana< og
tók þá eftir, að hún hafði verið
að gráta.
— Áttu eitthvað bágt?
Hún strauk á sér hárið og
eitthvað glitraði um ieið í sól-
argeislanum.
— Hún mamma mín er ný-
dáin.
— Það var sorglegt, en ég
hafði séð safír, á stærð við
heslihnot á fingrinum á henni,
og nú fékk afbrýðissemi mín
næringu á ný. Síðan við gift-
umst, hafði Robert eytt ótrú-
legum fjárupphæðum. Hann
hafði fjárráðin og ég spurði
hann aldrei, hversvegna hann
þyrfti svo mikla peninga, en út-
tektirnar úr bankanum höfðu
alveg gengið fram af mér. Ro-
bert spilaði ekki fjárhættuspil,
var laus við alla lesti og smekk-
ur hans ósköp blátt áfram.
Eyddi hann öllum þessum pen-
mgnum í það að halda uppi
móður sinni og skyldmennum?
Mér vitanlega þurfti þetta fólk
ekki neins með! Var Elisabeth
kannski helzti útgjaldaliðurinn
— En sá fallegi hringur,
sagði ég.
Hún leit á hann með blíðu-
svip.
— Já, hann er erfðagripur.
— Frá mömmu þinni?
— Nei, við vorum fátækar.
Hann er frá einni frænku
minni.
— Frænkur geta stundum
komið í góðar þarfir.
Hún óróaðist eitthvað.
— Hún var yndisleg mann-
eskja. Ég vildi, að hún væri
lifandi.
Eftir þetta víxlspor var held-
ur lítið umræðuefni eftir.
— Vertu sæl, Elisabeth. Líttu
einhverntíma inn til okkar.
— Það væri gaman. Ég vissi
vel. að þetta kom ekki frá
hjartanu,.
Þegar ég sneri mér til að fara
hafði hún þegar lagt girnilegu
brjóstin fram á skrifborðið.
Þegar hún leit niður gerðu
löngu, þéttu augnhárin á henni,
einkennilegt, næstum níutíu
gráðahorn í augnakrókunum.
Ég hefði átt að spyrja hana,
hvort þau væru fölsk. Elisabeth
var farin að skrifa, rétt eins og
hún hefði steingleymt mér og
krosslagði fæturna á sinn sér-
staka hátt. Hún var stúlka
þeirrar tegundar, sem karlmenn
þeirrar spyrja:
— Hefurðu nokkuð sérstakt
fyrir stafni í kvöld?
Robert, maðurinn minn, var
sjaldan heima á kvöldin.
Ég var háttuð, þegar hann
kom heim og lá með lokuð
augu.
— Þú ert ekki sofandi, Vera?
— Nei, en ég er að reyna að
sofna.
— Hvað vildirðu henni ung-
frú Martens?
— Við vorum að tala um
skartgripi. Hún er með afskap-
lega dýrari hring.
— Ef þú reynir að gera eitt-
hvert uppistand á spítalanum,
er mér að mæta.
— Ég gerði ekki neitt af mér.
Heldurðu við hana?
— Alveg held ég þú sért vit-
laus!
— Ég veit, að ég er það, en
þetta var ekkert svar við spurn-
ingunni.
Hann sendi mér hatursfullt
og kaldranalegt augnatillit.
— Til hvers þurftirðu þessi
50 þúsund mörk? Ég get líka
Framhald á bls. 46.
Framhaldssaga eftir Adrienne Mans
Fimmti hluti
Ég var átján ára og dóttir hennar,
og þessvegna hlutdræg. Robert þú verður að
minnsta kosti að trúa mér. Mamma
var enginn morðingi... Mamma!
23. TBL. VIKAN 35