Vikan - 08.06.1972, Síða 39

— Já, hlerinn! sagði hún. —
Hann liggur bara að ofurlitlu
háalofti uppi i mæni. Hann hefur
aldrei verið opnaður alla þá
stund, sem ég hef verið hér.
Þarna var alltaf læst og hvorugt
okkar hafði neinn lykil, að þvi er
ég bezt veit. Hann hefur verið til
einhverntima, en aldrei notaður,
svo að hann hefur sjálfsagt týnzt.
Ég fór og sagði Merlin þetta.
— Það er nú sama, sagði hann
og hringsólaði undir hleranum. —
Það er nú alveg sama. Ég býst
ekki við að finna neitt þarna, en
ég fyrirgef aldrei sjálfum mér, ef
ég gái ekki að þvi. Maður verður
að vera nákvæmur ef maður
ætlar að finna jafnvel stærstu nál
i minnstu heysátu.
Hann klifraði upp á ha'ndriðið
aftur og tók að berja
bylmingshögg á hlerann. Hann
lét ofurlitið undan. Loksins stökk
Merlin niður aftur úr þessari
óþægilegu stellingu og blæddi
ofurlitið úr hnúanum á honum.
— Reynið þér, Murray, sagði
hann.
Ég klifraði upp. Hlerinn hafði
losnað það mikið, að hann lét
auðveldlega undan.
— Farið þér nú þarna inn og
segið mér, hvað þér sjáið.
Ég fór inn, kveikti á eldspýtu og
sagðif — Hér er ekkert. Þarna
var ekkert annað en bitar og
köngulóarvefir og þýkkt
illþefjandi ryklag á öllu gólfinu.
En Merlin var ekki ánægður
með þetta. Hann klifraði sjálfur
upp og kom aftur brosandi, svo að
ég hafði hann grunaðan um að
hafa orðið einhvers visari. Við
þvoðum af okkur rykið, fundum
frú Finch — og Merlin sagði
henni, að hún skyldi bráðum
heyra frá sér — og siðan lögðum
við af stað til Marland.
— Ég er farinn að nálgast þetta,
sagði Merlin. — Ég er búinn að
sjá, hvernig þetta hefur verið gert
og það af fjandans mikilli
kunnáttu. En ég sé ekki enn
hversvegna.
Það gerðist næstum fjórum
mánuðum siðar.
Frú Vennánt og March,
hestahirðirinn á bænum, skýrðu
siðar i framburði sinum frá þvi,
sem gat leitt i ljós nákvæmlega,
hvernig þetta gekk til.
Vennant fór að heiman frá sér
klukkan tiu á fimmtudagsmorgun
áleiðis til markaðarins i
önnuþorpi. March kom með
þann rauða söðlaðan, inn i
húsagarðinn og svo reið Vennant
yfir akrana og inn i skóginn.
Kona hans bjóst við honum upp úr
klukkan eitt um nóttina.
En hann kom ekki aftur.
A föstudagsmorgun klukkan
hálfsex kom March heim á bæinn.
Þegar hann nálgaðist, sá hann,
að hestur var i húsagarðinum að
éta úr heylön. Hann hélt fyrst, að
einhver hesturinn hefði sloppið út
úr hesthúsinu um nóttina, en
brátt sá hann, að þetta var sá
rauði hans Vennants og með
hnakknum á.
Enda þótt hann yrði dálitið
hissa á þessu afþvi Vennant var
svo nákvæmur með hestinn sinn
og lét hann alltaf inn þegar hann
kom heim, þá gerði hann sér samt
enga verulega rellu út af þessu,
en hélt bara, að húsbóndinn hefði
haft meira i kollinum en vandi
var til, þegar svona stóð á.
Og þegar hann hafði . hýst
hestinn, hugsaði hann, sannast að
segja ekkert frekar um þetta,
fyrr en frú Vennant kom til hans
um klukkan hálfsjö og spurði
hann um manninn sinn.
Samt var hún fyrir sitt leyti
ekki ýkja hrædd, þvi að það var
alls ekki neitt óalgengt, að
Vennant væri svona að heiman án
þess að nefna það við hana
fyrirfram.
En þegar March sagði henni, að
hesturinn hefði verið kominn
heim klukkan hálfsex og kannski
löngu fyrr, varð henni ljóst, að
eitthvað var ekki i lagi, og loks
komst hún að þeirri niðurstöðu,
að Vennant hefði verið drukkinn
og dottið af baki.
Hún sendi þvi March
af stað á þeim rauða, eftir
stignum inn i skóginn. Hann sá
ekkertfyrr en hann var á leið upp
brekkuna að þéttasta skóginum.
Og þegar hann var kominn
framhjá skóghöggvarakofanum,
sá hann Vennant.
Hánn sá hann fyrst, þegar
hesturinn var á leið upp
brekkuna, og hann virtist standa
uppi á brekkubrún,
hreifingarlaus og óeðlilega
hávaxinn, með höfuðið út á hlið,
svo að hakan hvildi næstum á
hægri öxl.
March æpti upp, en Vennant
hvorkihreyfðisig né gaf til kynna
að hann hefði heyrt til hans. Og
siðan, þegar hesturinn var
kominn alla leið upp á brekkuna,
sást upp yfir brúnina.
En fæturnir á Vennant fylgdu
ekki brekkubrúninni.
Raunverulega héngu þeir i
tveggja feta hæð frá jörðu. Og þá
sá March lika snöruna, sem var
um háls húsbónda hans, og hinn
endinn ramlega bundinn við grein
á eikitrénu.
March fór að við likið eins og
venja er til, og skar það niður
með skeiðahnif, sem hann bar við
belti sér. En Vennant var búinn
að vera dauður i nokkra
klukkutima.
Við réttarhaldið kom fram
ýmislegt ógeðslegt i sambandi við
markaðsferðir Vennants. Það
var næstum aumkunarvert að
athuga mismuninn á Flóru
Hennage, sem Vennant hafði
dvalið hjá siðustu stundirnar —
hún var máluð, frekjuleg og
Stidenta-
mwRdatðkur
Allar
mynda-
tökur
PANTIÐ TfMA
Studíó GUDMUNDAR
Garöastræti 2 — sími 20900
Frá Últímu
Vér höfum aldrei haft meira og fallegra úrval af íslenzkum
gluggatjöldum en nú.
Aðal kostir þeirra eru: Þau eru fjaðurmögnuð. Þau hanga fallega
Þau endast riijög vel og verða jafnvel fallegri eftir hverja þurr-
hreinsun.
Giuggatjöidin fást í verzlun vorri á annarri hæð í Kjörgarði.
23. 1 BL. VIKAN 39