Vikan - 17.05.1973, Blaðsíða 10

◄c
BRANDO ...
ið upp út af smámunum. Ég
man eftir því, að einu sinni
vorum við að borða hádegis-
verð. Ég var í mini-pilsi. Mar-
lon sagði ekki neitt, meðan á
máltíðinni stóð, en þegar við
vorum orðin ein, jós hann úr
skálum reiði sinnar. — Þú
veizt líklega ekki hve hlægi-
leg þú ert og svo ólík sjálfri
þér. En það er ríkur þáttur í
lífi Marlons, að vera sjálfum
sér líkur. Hann hefur and-
styggð á allri yfirborðs-
mennsku.
Hann hefur mjög einfaldan
smekk á mat: uppáhaldsfæða
hans er Stilton ostur og epli,
sem hann borðar með höndun-
um, ef hann getur komið því
við. Hann hefur yfirleitt and-
styggð á matardiskum og al-
veg sérstaka andstyggð á
munnþurrkum, sem honum
finnst algerlega óþarft að nota.
En öðru máli gegnir með
allt, sem viðkemur húsbúnaði,
þar er smekkur hans mjög
hefðbundinn og hann hefur
mikið dálæti á gömlum hús-
gögnum og munum. Einu sinni,
þegar hann lék í kvikmynd í
Englandi, flutti hann með sér
alla sína búslóð frá Ameríku,
þótt hann ætlaði ekki að dvelja
í London nema nokkra mán-
uði. Hann á mjög fallegt og
verðmætt safn af gömlum
sverðum og safnar gömlum
smámunum frá Victoríutíma-
bilinu.
Ef ég kom við í íbúð hans
á kvöldin, þá var hann venju-
lega í sloppnum einum og ber-
fættur og vafraði um íbúðina,
eins og einmana drengur, sem
bíður eftir því að eitthvað
skemmtilegt komi fyrir.
Hann er mikill brandarakarl
og ég minnst þess, að eitt
kvöldið voru gestir hjá honum
til miðdegisverðar. Marlon bað
okkur að halda áfram að borða,
þótt hann stæði upp, því að
hann langaði til að teikna
mynd af mér við borðið. Og
þar sat ég og hamaðist á stór-
um steikafbita, meðan Marlon
teiknaði, sat með teikniblokk-
ina á hnjánum, rak við og við
upp þumalfingur, eins og til
að mæla fjarlægðir.
Allir biðu í ofvæni, meðan
hann teiknaði og mældi og
hagaði sér mjög fagmannlega.
Að lokum stóð hann upp, til
að sýna okkur meistaraverkið.
Og það var — stór mynd af
þumalfingri hans!
Stundum er erfitt að átta sig
á því, hvort honum er alvara,
eða að hann er að gera að
gamni sínu. Ég man eftir því,
að einu sinni kom blaðamaður
og vildi fá viðtal við hann og
Marlon ákvað að gera honum
góð skil.
Hann fór í kínverskan slopp
og gekk inn í stofuna, þar sem
viðtalið átti að eiga sér stað,
berfættur. Hann hafði líka sett
upp alveg sérstakan þunglynd-
issvip. Hann stóð, með kross-
lagða handleggi og urraði ein-
hver einsatkvæðisorð allan
tímann, meðan á viðtalinu
stóð. Hann muldraði: „Jeah,
yeah, yeah, ég held þaaaað . ..
Þetta var alveg hræðilegt.
Marlon klóraði með tánum í
gólfið, barði sig allan utan og
svaraði svo lágt og seint, að
aumingja blaðamaðurinn var
ekki viss um hvort hann hefði
heyrt rétt. Þetta hlaut að vera
ákaflega erfitt fyrir Marlon
líka, því að þetta var svo ólíkt
honum.
Svo sagði Marlon: „Afsakið,
andartak, ég þarf að fara í
símann.“ Hann kom inn í her-
bergið, þar sem ég var og lok-
aði vandlega dyrunum á eftir
sér. Þá stökk hann upp í loftið.
hljóp um kring í herberginu
og steypti sér kollhnís og að
lokum boxaði hann út í loftið.
,.Jæja,“ sagði hann svo. ,.nú
get ég haldið áfram með þetta
viðtal,“ og hann var rokinn.
Þetta endurtók sig tvisvar.
Þegar blaðamaðurinn var
farinn, spurði ég Marlon hvað
hefði komið honum til að haga
sér þannig við vesalings mann-
inn.
— Þú skilur þetta ekki Liat,
ég vildi ekki valda honum von-
brigðum. Blaðið hans sendi
hann til að taka viðtal við fúl-
an og drumbslegan Marlon
Brando, svo ég ákvað að láta
hann ekki verða fvrir von-
brigðum. Eg bar of mikla virð-
ingu fyrir manninum, til að
haga mér öðruvísi.
Ef ég hefði komið fram
"ins og glaðlegur náunvi, se™
til 'mr í alls konar sprell, hvað
h°fði hann átt að gera? Hann
hefði ekki vitað hvað hann
ætti að skrifa. Ég gerði betta
eingöngu af virðingu fyrir
starfi hans.
V°izlan misheppnaðist.
Ég held að bað ömurlegasta,
sem ég minnist af kjmnum
minum við Marlon Brando, sé
begar hann bauð til mikillar
veizlu í húsi því, sem hann
leigði í London.
Eins og að vanda lagði hann
sig allan fram til að veizlan
gæti farið fram með glæsibrag.
Hann fullvissaði sig um að
matur og drykkur væri óað-
finnanlegt og þegar Marlon
hafði kynnt fólkið, reynt að
blanda gestunum sem bezt, leit
út fyrir að þetta færi allt að
óskum.
Aðalskemmtiatriði kvöldsins
átti að vera sýning á indversk-
um dansi. Ljósin voru smám
saman deyfð og að lokum voru
aðeins eftir sviðsljós í öðrum
enda stofunnar. Svo kom dans-
mærin og indversk hljómlist
fyllti stofuna. Þetta var ákaf-
lega eintóna hljómlist og hélt
áfram í síbylju. Ég segi í sí-
bylju og og það var orð að
sönnu. Það mátti sjá einhvern
örvæntingarsvip á stúlkunni,
en samt hélt hún áfram að
dansa. Eftir hálftíma fóru
nokkrir gestanna að ókyrrast
og ég sá að þeir laumuðu sér
út, einn eftir annan.
Það, sem skeð hafði, var ein-
faldlega það, að hljómplatan
var gölluð og við heyrðum allt-
af sama stefið. Það varð mjög
vandræðalegt, þegar almennt
var tekið eftir þessu.
Flestir gestanna voru farnir
eða á förum, líklega tekið þetta
sem eitt uppátækið hjá Mar-
lon. Gestirnir þökkuðu samt
Marlon fyrir „indsélt kvöld“,
áður en þeir fóru.
Ég virti fyrir mér svipinn á
Framhald á bls. 43.
10 VIKAN 20. TBL.