Vikan - 17.05.1973, Blaðsíða 28

„EG HEFÐI ALDREI
SKRIFAÐ ORD,
EF ÉG ÞYRFTI NÆÐI
TIL ÞESS"
Spjallað við Ásu Sólveigu,
sem samið hefur leikrit fyrir útvarp og sjónvarp.
Texti: Kristin Halldórsdóttir
Myndir: Sigurgeir Sigurjónsson.
— Ég hef oft veriö spurö að þvi,
af hverju ég skrifi. Ég hitti einu
sinni mann, sem vinnur Við
leikhúsmáí. Og hann spurði mig
að þvi grafalvarlegur, hvernig á
þvi stæði, að húsmóðir, sem
þekkti ekki leikara og umgengist
ekki leikhúsfólk eða rithöfunda,
settist niður og færi að skrifa
leikrit. Ég kom náttúrlega af
fjöllum, ég hef alls ekki velt þvi
fyrir mér, af hverju ég geri þetta,
og mér finnst það ekki beint
skipta máli. Mér finnst það bara
gaman, og ég læt það eftir mér.
Þessu svaraði Ása Sólveig,
þegar ég spurði hana, hvað hefði
oröið til þess, að hún fór að skrifa
leikritT En eins og margir vita,
hafa tvö leikrit eftir hana nýlega
birzt almenningi, „Svartur
sólargeisli” i sjónvarpinu fyrir
rúmu ári og „Gunna” i útvarpinu
i vetur. Verk hennar vöktu at-
hygli, og einkum það siöarnefnda
fékk góöa dóma gagnrýnenda og
almennings. Það er vel trúlegt, að
viö fáum meira frá Asu Sólveigu
aö heyra I framtiðinni, og þess
vegna datt okkur i hug að kynnast
þessari konu betur. Hún býr i
Kópavogi með manni sinum, Jóni
Eldon Logasyni, sem er múrari
að atvinnu, og þremur börnum,
Þór Eldon, lOára, Sif Eldon, 9 ára
og Ara Eldon, þriggja ára.
— Hvernig gerist það eiginlega,
að manneskja sezt niður og
skrifar? Þú hlýtur nú að hafa eitt-
hvað prófað þetta áður.
— Ekki neita ég þvi. Ég orti
ljóð, þegar ég var unglingur, var
alveg á kafi i ljóðum, þegar ég
varsvona 15-16ára.Svo reyndi ég
aö skrifa smásögur, en var aldrei
nógu ánægð með neitt af þessu og
langaði ekki til að fá það birt.
Eiginlega var ekkert sérstakt,
sem ýtti mér út i það að prófa
leikritun, en mér varð um leið
ljóst, að samtalsformið hentaði
mér bezt. Svo fór ég með þetta
fyrsta leikrit mitt til Sveins
Einarssonar, þvi ég vildi fá álit
fróðra manna á þvi, hvort það
þýddi nokkuð fyrir mig að vera að
þessu. Hann benti mér á ýmsa
galla, en hvatti mig til að halda
áfram að skrifa og var raunar
mjög uppörvandi. Svo ég fór heim
og skrifaði meira.
-^Hafðirðu' eitthvað kynnt þér
leikritun, áður en þú hófst
handa. — Nú kemurðu við
voðalega veikan punkt hjá mér.
Mér lá nefnilega svo á að skrifa
mitt fyrsta leikrit, að ég mátti
ekki vera að þvi að eyða heilum
degi í það að fara niður á safn og
sjá, hvernig samtöl væru sett upp
á pappir, og ég hafði ekki
hugmynd um, hvað ég þyrfti að
lýsa nákvæmlega umhverfi,
klæðnaði, svipbrigðum fólks og
þar fram eftir götunum.
— Skrifaðirðu „Svartan
sólargeisla” beinlinis fyrir sjón-
varp?
— Nei, ég skrifaði það leikrit
einnig fyrir svið og fór með það
til Sveins. Hann benti mér á, að
það væri ýmislegt myndrænt i þvi
og hvat.ti mig til að leita til sjón-
varpsins. En jafnframt bauð
hann mér að fylgjast með
æfingum i Iðnó, og það hittist svo
á, að þá var verið að æfa
„Hitabylgju”, sem fjallar um
svolitið skylt efni, og ég varð vör
við það, að margir héldu, að
þaöan hefði ég haft hugmyndina
aö „Svörtum sólargeisla”.
— Lærðirðu ekki talsvert á þvi
að fylgjast með æfingum á
„Hitabylgju”?
— Jú, hver einasti þekkingar-
moli hjálpar, en ég held ég hafi
'idctt mest i vetur, þegar ég
fylgdist með æfingum og upptöku
á „Gunnu”. Það var virkilega
lærdómsríkt og skemmtilegt.
— Nú var Þórunn Sigurðar-
dóttir I stóru hlutverki i
sjónvarpsleikritinu og lék titil-
hlutverkið I „Gunnu”.
Skrifaöirðu kannski með hana i
huga?
— Nei, ég hef aldrei neina
28 VIKAN 20. TBL.