Vikan - 17.05.1973, Blaðsíða 25

pylsum, ostum og brauði, finum
og ekta dönskum mat. Og svo
voru Four Jacks, sem voru mjög
skemmtilegir strákar, alltaf að
koma og banka: — Já, góðan
daginn. Hvað segið þið þá? Sniff,
sniff, hvað er það sem lyktar
svona vel héma? Er það kannski
spæjupylsa? Þeir áttu jafnvel i
meiri erfiðleikum en við með að
borða islenzka matinn.”
„Attirðu i sömu erfiðleikum
siðar, þegar þú komst til að leika
i Rauðu skikkjunni?”
„Nei, þá var mér alveg sama.
Ég hef yfirleitt getað borðað
eiginlega hvað sem er. Aftur á
móti áttu sumir aðrir i miklum
erfiðleikum. Við fengum alltaf
matarpakka með okkur, sérðu
til, þegar við fórum út á
morgnana og þeir matarpakkar
voru náttúrlega alveg vonlausir
frá sjónarmiði útlendinganna,
sérstaklega þó Svianna og okkar
Dananna. Tómt brauð! Neðst i
pakkanum var kannski brauð
með osti, svo með kæfu, þá með
rúllupylsu, gúrku og svo fram-
vegis og þar við hliðina var
lambakjötsbiti, meira brauð þar
ofan á og efst var alltaf brauð
með skornum tómötum, sem
auðvitað höfðu lekið niður yfir
allt saman. Ég man að nokkrir i
hópnum voru alveg rasandi og
neituðu að borða allt þetta
brauð.”
„Hvernig þótti þér annars
Rauða skikkjan sem kvik-
mynd?”
Hún hikaði . . . „Nja . . .” Svo
horfði hún rannsakandi á mig:
„Ertu að spyrja mig privat eða
sem blaðamaður?”
„Tja,” svaraði ég, „ekki get
ég lofað þér að ég spyr ji að þessu
privat.”
„Þá get ég eiginlega ekki
svarað spurningunni, ” sagði hún
og brosti. „Það er ennþá verið að
sýna myndina, til dæmis hefur
hún nýlega verið endurfrumsýnd
í Bandarikjunum með nýrri
tónlist, nýjum klippingum og svo
framvegis og á meðan verið er
að sýna hana megum við ekkert
neikvætt um hana segja.”
Mér þótti þessi siðasti hluti
svarsins veita spurningu minni
fullnaðarsvar. „En vinnan við
hana,” sagði ég svo, „hvernig
þótti þér að vinna við hana?”
Djúpt andvarp. „Ég má
eiginlega ekkert um þetta segja
opinberlega. Jújú, það gerðist
margt skemmtilegt á íslandi.
Við vorum mjög mikið saman,
bjuggum langt uppi i óbyggðum
og unnum mikið, lögðum hart að
okkur. En ég mátti svo litið gera.
Til dæmis mátti ég ekki fara á
hestbak, þar sem tryggingarnar
náðu ekki yfir slys, sem ég gæti
orðið fyrir, ef ég til dæmis félli af
hestbaki. í staðinn fór ég út á
nóttunni og reið um allt, ha ha
ha! íslenzku aðstoðarmennirnir
okkar útveguðu mér hesta á
kvöldin og svo riðum við um á
nóttinni.” Hún hló dátt að endur-
minningunum.
„Næturnar voru mikið
vandamál fyrir suma,” hélt hún
svc áfram. „Ég meina, það
verður aldrei dimmt á Islandi.
Ég vandist þvi sjálf tiltölulega
fljótt, en sumir áttu i miklum
erfiðleikum og fengu þetta
hreinlega á sinníð, urðu mjög
niðurdregnir og slappir vegna
svefnleysis. Ég man sérstaklega
eftir einum Dana, sem var búinn
að vera á íslandi. við undir-
búning i einhvern tima áður en
ég kom. Þegar hann sá mig hljóp
hann i fangið á mér og var
hérumbil farinn að gráta af
ánægju. Honum fannst allt
Framhald á bls: 33
20. TBL. VIKAN 25