Vikan - 17.05.1973, Blaðsíða 39

þeirra, Dorinda önnur og Varney
hjálpaöi til.
Jean vissi vel a& ekki þýddi aö
flýja. Og svo kom rööin aö henni.
Varney sagöi háöslega. — Takk
fyrir siöast. Hann var ekki lengi
aö keyra hendur hennar aftur
fýíir bak og skella á hana hand-
járnum. —^Seztu! og Jeán settist.
Callie, sem var hlekkjuö viö
stólinn, meö allt gluggatjalda-
efniö viö fætur sér, var oröin ná-
föl. Frank Miller og ókunni
maöurinn voru nú búnir aö reka
öll börnin saman I eitt horniö á
stofunni. Þau æptu og orguöu.
Hávaöinn var ærandi.
Dorinda virtist mjög tauga-
óstyrk. —Náiöistelpuna! öskraöi
hún, — svo viö getum komiö
okkur af staö.
— Hver þeirra er sú rétta?
öskraöi Varney.
— Hver þeirra? æpti Dorinda.
Hún sneri sér aö Callie, sem
horföi þögul á hana.
— tJt meö þaö. Út maö þaö!
Hver er þessi dýrmæti hóruungi%
Fairchilds? Dorinda sneri sér' aö
Je,an.
_ Veizt þú þaö?
En Jean svaraöi kuldalega: —
Ef ég skyldi nú vita þaö? Hvernig
ætlar þú þá aö vita hvort ég
skrökva eöa segi satt?
Börnin hnipruöu sig ennþá
fastar saman. Hávaöinn var ofsa-
legur.
Dorinda var svo reiö aö augu
hennar skutu gneistum. — Fáiö
þau til aö halda kjafti! öskraöi
hún.
Hinn ókunni maöurinn kom nú
lika inn, — sá, sem haföi fariö til
aö senda leigubilinn i burtu. Hann
haföi greinilega rannsakaö húsiö.
— Þaö er djúpur kjallari undir þvi
lika, og þar eru engir gluggar.
— I guöanna bænum, fariö meö
eitthvaö af þessum öskuröpum
þangaö niöur! kallaöi Dorinda. —
Aö minnsta kosti strákana.
Mennirnir fjórir réöust á
barnahópinn. Börnin öskruöu og
böröu frá sér.
En þá hóf Callie upp raust sina.
Hún hrópaöi ekki hátt, en viö
fyrsta oröiö af vörum hennar fóru
börnin aö þagga niöur hvort i
ööru. — Geriö eins og þau segja,
fariö niöur i kjallara, sagöi hún.
— Joe, Lennie, Carl. Hún sagöi
ekki Bobby. — Biöið þarna niöri.
Pabbi kemur fljótlega.
Nú voru mennirnir búnir aö ná
út úr hópnum litlum svörtum
dreng, öörum hvitum og lika litla
Indlánanum og þeir ráku þá á
undan sér.
Telpurnar fjórar stóöu i röö,
lika sú ljóshæröa meö drengja-
klippinguna. Þær stóöu
steinþegjandi. Þögnin var
þrúgandi.
Dorinda sagöi viö Callie: —
Hver þeirra er þaö? Hversvegna
svariö þér ekki? Hún er ekki yöar
barn.
— Ég segi ekki eitt einasta orö,
sem getur kostaö. eitthvað
barnanna minna sársauka, sagöi
Callie. — Þetta eru allt min börn.
Dorinda sló hana utan undir og
svo gekk hún til barnanna. —
Heyriö mig, sagöi hún. — Ég
snerti ekki þrjár ykkar. Ég hefi
aöeins áhuga á einni. Viö tökum
þessa einu meö okkur, svo förum
viö. Jæja .... hver ykkar er
nýkomin frá Hawaii? Hver er
Barbara?
Fjögur pör augna störöu á
hana. Dorinda greip til rauö-
hærðu telpunnar. — Hver er
þetta? sagöi hún og benti á
telpuna meö hörgula háriö.
— Hún er systir min, sagði sú
rauöhæröa.
Og allar tóku I sama streng,
bentu hver á aöra. Þær hoppu&u
upp I loftiö og hrópuöu: — Hún er
systir min! Hún er systir min!
Hún er systir min!
Varney sagöi: — Þetta er
hreinasta geöveikrahæli!
En Dorinda sagði: — Viö höfum
nú samt fundið stelpuna. Viö
höfum þær allar og þar af leiðandi
hana lika. Komdu með bilinn upp
aö bakhliö hússins, ég þarf aö
nota slmann, Frank.
Telpurnar tóku til aö öskra á
ný.
— Komdu þessum hávaða-
seggjum niöur i kjallara, sagöi
Dorinda reiöilega.
— Ég get fengið þær til a& vera
rólegar, sagöi Callie,,ef ég get
veriö hjá þeim.
r— Faröu þá niöur meö þá gömlu
lika, sagöi Dorinda.
— Og hana elsku Jean okkar
lika? — Nei, nei, hún er alltof
töfrandi. Hún á aö hjálpa mér,
sagöi Dorinda.
Mennirnir ráku telpurnar á
undan sér. Varney losaöi hand-
járnin af Callie frá stólbakinu og
leiddi hana út. Callie reyndi ekki
aö stritast á móti. Jean sá á henni
vangasvipinn, þegar hún gekk
fram hjá henni, hann.bar ekki
vott um neina hræöslu og hún sá
a& Callie var raunar mjög lagleg
kona.
Frank Miller var horfinn. Jean
sá svo bláa bilinn fyrir utan
gluggann.
— Ertu viss um aö þau komizt
ekki út úr kjallaranum? sagöi
Dorinda viö Varney.
— Já, þaö er útilokaö, sag&i
hann. — Þaö hefir veriö hlaöinn
múrveggur þarna niöri, lfklega til
aö halda uppi þessu gamla kráku-
hteiöri. Jean var svo dregin upp
úr stólnum og Varney ýtti henni
út um bakdyrnar. Hann var mjög
harðhentur. Hún fann aö hann
lagði ,á hana hatur. Reyndar
fannst henni þaö skiljanlegt . . . .
Blái bfllinn stóö á bak viö húsiö
og sást ekki frá götunni. Dorinda
smeygöi sér undir stýriö. Varney
ýtti Jean upp i bilinn viö hliö
hennar og hélt henni þar fastri.
Dorinda þrýsti á hnapp, náöi I
samband viö simastúlkú og baö
um númer.
— Einkaibúö Pauls Fairchild,
heyr&i Jean aö röddin i simanum
sagöi. Þaö var Vera..
— Ég vil fá aö taia strax viö
Paul Fairchild. Segiö honum a&
viö séum búin aö ná I dóttur hans,
sagöi Dorinda kuldalega.
Vera var hálfkjökrandi.
Nokkrum sekúndum siöar
heyröi Jean: — Þetta er Paul
Fairchild. Rödd hans var alveg
róleg, já, jafnvel ögrandi.
— Ég hefi náö i dóttur yöar,
sagöi Dorinda, — og nú veröiö þér
aö gera það sem ég var búin aö
tala um.
— Hversvegna ætti ég áö trúa
þvi aö þér væruö búin aö ná i
dóttur mina? Hver eruö þér?
— Þér þekkiö Jean Cuncliffe,
þaö held ég að minnsta kosti,
urraöi Dorinda. Hún ýtti sim-
tólinu upp aö andlitinu á Jean. —
Segiö honum þaö!
Jean var ljóst aö þaö þýddi
ekkert fyrir hana aö veita mót-
þróa. Hún varö að segja þessum
hugprúða gamla manni sann-
leikann.
— Herra Fairchild, sagði Jean
og baröist viö aö halda röddinni
rólegri. — Mér þykir fyrir þvi að
segja yður áð þau hafa náö i litlu
stúlkuna.
— Ég skil, sagði gamli
maöurinn. — Og þau hafa náö i
yður líka?
— Já, en Harry ....
Varney greip um kverkar henni
og Dorinda reif simann til sin.
— Og nú skuluð þér biöja son
yðar, herra Tom, um aö fá
mánaöarfrest á aftöku
Maximilians Kootz. Ég gef y&ur
tuttugu minútur, — ekki sekúndu
þar fram yfir. Ég hringi aftur, —
og ef hann þá hefir ekki ....
— A næstu tuttugu minútum get
ég alls ekki sagt eitt eöa neitt viö
son minn, sag&i gamli ma&urinn.
— Hann er einmitt núna i flugvél.
— Hvenær lendir sú flugvél?
— Hún ætti aö lenda eftir
klukkutima eða svo, sagöi faöir
Toms rólega. — Ég skal hringja
til hans þá og bera honum þessi
skilaboð. En ég get ekki sagt
honum hvaö hann á aö gera. Allir
synir minir eru karlmenni.
Dorinda sag&i: — En ég skal
segja yöur hvaö þér eigiö aö gera.
Þér eigiö aö hætta aö elta okkur á
röndum. Ef ég heyri, hvar sem ég
nú er, eitt einasta hljóð, sem
vekur grunsemd mina, þá
skerum viö eyrun af henni litlu
dóttur yöar. Látiö mig hafa sima-
númer fylkisstjórans . . . .bæöi
einkanúmer og á skrifstofunni.
Ég skal segja honum hvaö hann á
aö gera, og þaö umbúöalaust.
Paul Fairchild gaf henni upp
tvö númer. Svo sagöi hann: — Ég
ráðlegg yöur aö hlusta á
fréttirnar klukkan sex, þaö er
eftir nokkrar minútur.
— Hvað eigiö þér viö?
— Þér náiö hvort sem er ekki i
Tom klukkan sex. Þér heyriö
kannske nokkuö, sem þér hafiö
áhuga á, sag&i.hann fastmæltur.
Dorinda sagöist ætla aö gera
þaö eitt, sem henni hentaði og aö
þaö yröu liklega fleiri aö gera.
Svo lagöi hún á.
Jean hugsaöi aö kannske heföi
hann getaö dregiö timann svolitiö
á langinn. Aö minnsta kosti
nokkrar minútur. Hún var
hreykin af gamla manninum.
Dorinda fór út úr bilnum og
skipaöi fyrir. Hún sendi manninn,
sem hét Cole, út á götuna, til aö
standa þar á veröi meö hinum,
sem hún kallaði Jake. Hún sagöi
Varney og Frank Miller aö fara
aftur inn meö Jean.
Svo Jean var hrint inn i húsiö
afíur■ Dorinda leitaði um allt aö
útvarpi og aö lokum fann hún það.
Hún opnaði þaö og skrúfaöi á
ákveöna bylgjulengd. Dunandi
dansmúsik kvaö viö.
Jean var hlekkjuð við stólinn i
mjög óþægilegri stellingu og
henni var ljóst hvað þau myndu
nú bráöum fá að heyra. En þaö
vissi Dorinda ekki.
Paul Fairchild sussaöi á
konurnar tvær, sem voru jgjni hjá
honum og baö um langlinu-
samtal. Hann talaði viö einka-
ritara Toms. — Þau eru búin aö
ná i barnið. Ég veit ekki hvar þaú
eru. Þau hóta langtum verri a&-
ger&um en moröi.
Þvi næst hringdi hann til
St.Bart’s sjúkrahússins. Hann
baö um samband við Fairchild
lækni. Me&an hann beið við
simann, horföi hann á Veru.
Hún var eitthvað svo litil og
vesældarleg. Hún hlustaöi á þaö
sem hann sagöi og var skelfingu
lostin. Hún haföi ekki hugsaö sér
aö......Enginn skildi ....
— Hefir þú veriö i slagtogi meö'
þessum glæpamönnum? spuröi
gamli maöurinn. Rödd hans var
róleg. En hún missti alveg stjórn
á sér, — hún grét og kjökraöi,
stundi og veinaði. Mei stóö upp og
tók um axlir hennar, lyfti
konunni, sem var algerlega yfir-
komin, upp af stólnum og leiddi
hana út úr herberginu. Fyrir fullt
og allt.
Gamli maöurinn horföi á eftir
þeim. Rödd I simanum sagöi aö
Fairchild læknir væri viö aögerö i
skuröstofunni.
— En Harry Fairchild?
Röddin tilkynnti aö Harry
Fairchild væri íarinn. Gamli
maöurinn hringdi þá heim til
Harrys. Bonzer svaraöi ekki.
Höfuö Pauls Fairchild hné fram
á viö. Synir hans voru karlmenni,
þaö vissi hann, en hann gat ekki
- náö sambandi viö neinn þeirra.
Og litla dóttir hans, já hún var
aöeins barn.
20. TBL. VIKAN 39