Vikan - 17.05.1973, Blaðsíða 36

ÚSLÓÐ
NÝR HVlLDARSTÖLL
A SNÚNINGSFÆTI
MEÐ RUGGU.
B í )S L w 0 Ð
HÚSGAGNAVERZLUN
-u
til aö hlusta á svona nokkuB. Ég
fann nýlega Úrval I gömlu dóti, og
þar rakst ég & grein eftir brezka
konu, skrifaBa um 1940, byggöa á
endurminningum hennar, þegar
hiln starfaöi i brezku
kvenréttindahreyfingunni, og hiin
var aö tala um nákvæmlega sömu
hlutina og rauðsokkurnar okkar i
dag. Og það eru svo margar
konur, sem i gegnum fjölda ára,
allt frá þvl um aldamót, háfa
reynt aö benda kurteislega á þaö,
hvernig ástandiö væri. Þaö hefur
bara svo litiö veriö hlustað á þær.
Almenningsálitiö snýst yfirleitt á
móti konunni, ef hún kvartar. Þá
er hún bara stimpluö sem geö-
stirö, nöldrandi eiginkona, sem er
byröi á manninum sfnum.
— Þú hefur greinilega af nógu
aö taka i næstu leikrit. Ertu meö
eitthvaö á prjónunum núna?
— Ég er búiii aö skrifa eitt
leikrit, sem ég hef von um aö
tekiö veröi til sýningar hjá sjón-
varpinu.
— Hvaö heitir þaö? — Ja,
nöfnin koma alltaf siðast hjá mér,
en ég býst viö, aö ég kalli þaö
„Elsu”. Þaö borgar sig varla aö
segja neitt frá þvl, en þaö fjallar
aö mestu um miðaldra hjón.
— Og hvaö tekur svo viö?
Borgartúni 29
— Eins og er, þá hef ég tvær
hugmyndir, sem ég get hugsað
mér aö vinna úr. Til þessa hefur
mig ekki skort hugmyndir, og
sannleikurinn er sá, aö stundum
þegar ég er á kafi i miöju verki og
held, aö ég sé aöeins meö hugann
viö þaö, þá er komin önnur hug-
mynd. Þaö getur veriö óþægilegt,
en þaö hefur lika þá góöu hliö, aö
ég hef þaö aldrei á tilfinningunni,
aö ég sé aö veröa tóm.
— Hvernig gengur þér að fá friö
til þess aö sinna ritstörfum?
Þarftu aö loka aö þér til þess aö
geta hugsaö og skrifaö?
— Sko, þá heföi ég nú aldrei'
skrifaö orö, ef ég þyrfti næöi til
þess. Ef ég heföi t.d. byrjaö á
þessu ógift manneskjan I eigin
ibúö, þá geri ég ráö fyrir, aö ég
heföi gjörsamlega gefist upp, ég
giftist og eignaöist börn. En nú
hef ég vanizt þessari vinnu-
aöstööu, og þetta kemur ekkert
sérstaklega viö mig. Þaö er
ekkert ööru vísi aö skrifa en bara
aö vinna húsverkin. Börnin trufla
mig ekki meö leik eöa hávaöa, ef
mér á nannað borö gengur vel, en
ef mér gengur illa, hvort sem er
viö skriftir eöa húsverk, þá
veröur allt til aö trufla mann.
— Og maöurinn þinn hefur
engar áhyggjur af þvi, sem þú ert
aö skrifa um?
— Nei, honum er alveg sama,
hvaö eitthvert fólk úti i bæ er aö
hugsa. Hann veit mæta vel, aö ég
er ekki aö brjóta okkar hjónaband
eöa okkar lif til mergjar.
Og þar meö sláum viö botninn I
spjall okkar Asu Sólveigar, þvi þó
aö margt fleira bæri á góma
okkar á milli, er ekki rúm til aö
tiunda þaö allt saman. Og reynist
grunur minn réttur, þá eigum viö
.eftir aö kynnast skoöunum Asu
Sólveigar nánar I ókomnum
verkum hennar.
í LEIT AÐ SPARIGRÍS
Framhald af bls. 22.
En Jean var búin aö leggja á.
Þetta haföi veriö auövelt, nú vissi
hún hvaö hann hét. Hún var tölu-
vert hressari i bragði. En nafn
hans var ekki i slmaskránni.
Jæja, þaö varö aö hafa það. Hún
ætlaöi nú samt ekki aö gefast
upp ....
Ókunnur maöur — og þaö var
hvorki Frank Miller né Varney —
sat I forsalnum á St. Bart’s
sjúkrahúsinu og faídi sig bak viö
stóra gúmmíplöntu. Hann virtist
hafa vakandi auga á öllu, sem
fram fór þarna I forsalnum.
Þegar Harry Fairchild kom
inn, lagöi fram nokkrar spurn-
ingar viö upplýsingaboröiö, flýtti
sér aö lyftunni og þrýsti á
hnappinn, meö sýnilegri öþolin-
mæöi, tók maðurinn vel eftir
honum. Harry gekk inn i lyftuna.
Þaö sást á ljósaskiltinu fyrir ofan
lyftuna, aö hann ætlaöi upp á
áttundu hæö. Maðurinn kinkaöi
kolli.
Þrem minútum siöar kom Rex
Julian inn um dyrnar. Hann var
furöulega til fara og virtist eitt-
hvaö utan viö sig, eins og honum
væri ekki vel ljóst hvar hann var.
Hann skokkaöi aö upplýsinga-
boröinu.
Rex hlustaöi á stúlkuna, en
gekk svo aftur til dyranna.
Maöurinn gekk rösklega á eftir
honum og sagöi: — Afsakiö. Rex
leit á hann. — Þekkiö þér ungfrú
Hanks?
— Hún tekur ekki á móti heim-
sóknum I dag, sagöi Rex. Augu
hans voru ljósbrún. Þetta voru
einkennileg augu. Þau lýstu
mikilli athygli, en voru samt svo
einkennilega fjarræn.
Rex ýtti á huröina. Maöurinn
gægöist strax út og gaf merki
öörum manni, sem var þar rétt
fyrir utan. Þvinæst smeygöi hann
sér aftur inn I anddyriö.
Þegar Rex kom út, leit hann vel
i kringum sig, eins og hapn gæti
ekki munaö, hvar hann heföi lagt
bllnum sinum, en svo gekk hann
milli tveggja bilraöa. Varney
gekk I áttina á eftir honum og
náöi honum fljótt.
— Afsakiö, sagöi Varney, — má
ég trufla yöur aöeins andartak . .
Harry stóö viö fótagaflinn á
rúmi ungfrú Hanks. Hann haföi
ekki hugmynd um sitt eigiö útlit
— hann var sannarlega nokkuö
skuggalegur, órakaöur, meö
plástur á kinninni, háriö úfiö,
fötin óhrein, hann var lika allur
rispaöur á höndunum, meö
brotnar neglur —og hann skalf af
reiöi.
Hann sagöi: — Þessir menn
myrtu Bernie Beckenhauer,
böröu samverkamann hans til
óbóta. Gerðu móöur telpunnar
geðbilaöa. Tóku til fanga og mis-
þyrmdu saklausri stúlku, sem var
aö hjálpa okkur. Hótuöu aö skjóta
mann, sem ekki var neitt við
málið riöinn. Þeir skutu lika
á mig. Þaö er nú bezt fyrir
yöur aö segja mér hvar
telpan er, ungfrú Hanks, — áöur
en þeir finna hana. Þér hljótið aö
skilja að þetta er mjög alvarlegt!
Ungfrú Hanks lá grafkyrr. Nei,
nei, þetta var ennþá ein ástæöan
til aö halda sér saman. Hún hafði
aldrei áöur séö þennan reiöilega
unga mann.
— Beckenhauer skrifaöi skila-
boö til yöar i flugvélinni, hélt
Harry áfram, titfandi af reiöi. —
Hann faldi miðanp i gjafabúöinni
og hringdi svo til min, til aö reyna
aö skýra þaö fyrir mér, hvar ég
ætti aö finna miöann. Vegna þess
aö ég var vinur hans.
Hún deplaöi augunum. Hún
trúöi þessu ekki. Herra Becken-
hauer haföi verið mjög háttvis
maöur, sannkallaöur heföar-
maöur.
— Þekkiö þér skriftina hans?
Ungfrú Emmaline tók viö
miöanum.
— Herra Beckenhauer var
góöur maöur, sagöi hún meö
skjálfandi rijdd. — Guö varöveiti
sál hans.
— Þér klædduð litlu systur
okkar I drengjaföt, sagöi Harry.
— Þér fóruö meö hana til systur
yðar. Ég vil fá að vita hvaö systir
yöar heitir og hvar hún býr.
— Ég þekki yður ekki, sagöi
ungfrú Emmaline. — Systir min
er góö kona.
— Þaö er lika hægt aö myröa
gott fólk. Eins og Bernie
Beckenhauer. Skiljiö þér ekki
neitt?
En ungfrú Emmaline hugsaöi:
Þetta er óþolandi. En ég verö aö
standast þaö.
— I guös bænum! Hafry var
alveg að springa af óþolinmæöi.
Dick, sem haföi komiö inn I
herbergiö, sagöi: — Harry, þaö er
vist bezt aö þú farir nú. Þú getur
komið aftur seinna, er þaö ekki?
— Þessi Hanks-kerling er þá
systir konunnar yöar, sagöi
36 VIKAN 20. TBL.