Vikan - 17.05.1973, Blaðsíða 18

SVARTSTAKKUR
5. kafli.
Laugardagsmorguninn var enn
ágætasta veður, og dagblöðin öll
full af þessu ^ótrúlega
sumri” . . . .tað var eins og allir
hefðu gleymt'þvi, að undaiifarirm
júnimánuður hafði ^verið sá
vntasti siðan veðurathuganir
hófust.
Roberts var búinn að hafa til
morgunverðinn áður en hann færi
ihelgarfriið sitt, og Verrell ætlaði
að fara að setjast að boröinu og
njóta humarsins, þegar , hringt
var dyrabjöllunni. Hann gekk
fram og niður lága stigann aö
útidyrunum. Komumaður var
Wright.
Wright gekk inn. — Kem ég
nógu snemma i hádegisverð?
spurði hann.
— Það geröirðu sjálfsagt, ef ég
hefði verið að búast við þér.
— Roberts hefur sjálfsagt búið
til meiri mat en þú hefur gött af,
svo að það er ekki nema gott fyrir
heilsuna þina, að ég skuli koma.
Hvaða vin fáum við?
Verrell hló. — Þú ert vlst ekki
að mælast til að fá hádegismat?
— Hver maður með viti væri
þegar búinn að bjóða mér, og
sparaði mér þannig að bera mig
sjálfur eftir björginni.
Verrell elti Wright upp stigann
og skemmti sér við að hugsa um,
hvort Wright hefði nokkurntima
verið feiminn viö að bera sig
sjálfur eftir björginni.
Wright gekk beint inn i
borðstofuna og athugaði matinn.
— Humar. Agætt. Hann færði sig
yfir að hlaðborðinu. Kalt
svinslæri, kartöflusalat, grænt
salat með oliu og ediki, jarðarber,
og nógur rjómi til að sigla heilu
herskipi á, og svo ostur og kex.
Þaö er eins og ég sagði þér, að
Roberts gefur þér miklu meiri
mat en þú hefur gott af.
— Kannski þú vildir taka þátt I
þessari fátæklegu máltlð minni?
Wright settist niöur. Sem
snöggvast lokaöi hann augunum
og' hrukkurnar framan I honum
virtust allar verðá að einni og
sem snöggvast virtist hann dauð-
pp.pgefinn. Enda hafði hann svo
•rriikinn áhuga á árangri af verki
sinu, að hann kunni sér aldrei hóf.
Verrell fór út og niöur i
. vinkjallarann,sem var undir
borðstofunni. Hann leitaði i
hillunum þangað til hann fann
einu flöskuna sem hann átti eftír
af Niedersteiner 53, en það hafði
' verið sérlega gott ár hjá þessum
framleiðanda. Undir venjulergum
kringunistæðum hefði hann aldrei
fárið að bera það á borð við
hversdagslegan hádegisyerð, en
l^right kunni góð skil á vinum, og
nú hafði hann. þörf á éinhverju
verulega góðu. Verrell datt I hug,
og ekki . i fyrsta sinn, aö _
samband þeirra væri dálitið
skrltið, og liklega óskiljanlegt
hverjum þriöjá manni. Þeir voru
að sumu svo ólikir: annar
laganna meginn, hinn gerði gys
aö öllum lögum, annar
alvörugefinn, hinn ólgandi af
lifsþorsta, en samt virtu þeir hvor
annan nægilega til þess að vera
vinir.
Wright smakkaöi á vlninu og
naut þess greinilega, aö Verrell
var meira en fulllaunuö gestrisni
sin. Hann setti glasið á boröið og
hringsneri þvi siðan i hendi sér. —
Þeir eru búnir að finna, hver
dauði maðurinn var.
— Georg Leber?
— Já. Þeir náðu sambandi við
þýzk yfirvöld, sem gátu upplýst,
aö fyrir nokkrum árum fékk
Georg Leber slæma byltu og
brotnaði á vinstri mjöðm. Og enn-
fremur vitnaðist það, að Leber
var njósnari fyrir iðnfyrirtæki -
og meira aö segja hafði hann
Verið venjulegur njósnari i
Áustur -Þýzkalandi, þangað til
hann beinbrotnaði.
— Og það var. áreiðanlega
ekkert annað lik þarna?
— Ég hef látið rannsaka
rústirnar nákvæmlega, og þar
var ekki nema þetta eina lik.
Verrell talaði dræmt. — Ef nú
enginn sérstök rannsókn hefði
fariðfram — helduröu þá ekki, að
likiö hefði verið taliö vera af
Mathews? :
Wright.yppti öxlum. — Það er
vitanlega ómögulegt að vera viss
um það, en liklega hefði engan
grunað neitt. Enginn vissi, að
þarna var annar maður i húsinu,
og allt benti til þess að Mathews
heföi verið þar einn. Maöúrinn
var alltof mikið brenndur til þess,
að hægt væri aö þekkja likið á
venjulegan hátt, og þessi skipti á
taiingómnum vóru ein sönnun i
viöbót fyrir þvi, að þetta væri
Mathews.......Ég geri ráö fyrir
aö hefði þú ekki verið að flækjast
þarna hefði hann veriö jarðaður
sem Mathews.
— Flækjast? át Verrell eftir. —
Er þetta þakklætiö fyrir að hjálpa
þér til aö komast að
sannleikanum og leggja sjálfan
mig I llfshættu?
— Nema bara þetta sé eitt
þeirra mála, þar sem ég kæri mig
ekki neitt um aö komast að
sannleikanum . . . .?
— Þvi færðu mig aldrei til að
trúa, sagöi Verrell, og hallaði sér
aftur I stólnum. — Hvað verður
svo næsti leikur hjá þér?
Wright tæmdi glasið sitt . . og
setti það á boröið með saknaöar-
svip. — Vitanlega hef ég hafið leit
að Mathews - allar hafnir og
flugvellir eru vandlega
rannsakaðir, en þar út
yfir . . . .Hann yppti öxlum.
— Ef Mathews hefur
uppskriftina með sér — og þvi
verðum viö að gera ráð fyrir - þá
getur hann hafiö nýja samninga
við umbjóðendur Lebers, hverjir,
sem þeir nú kunna að vera.
— Vitanlega.
— En jafnframt mun hann samt
gæta þess vel að láta litið á sér,
bera, hvar sem hann er, þvi að i
fyrsta lagi getur hann ekki verið
viss um, aö lögreglan hafi ekki
komizt að þvi sanna, og i öðru lagi
muni maðurinn eöa mennirnir,
sem myrtu Leber, vera að leita að
honum dauöaleit. Er nokkur “von
um að komast að þvi, hverjir um-
bjóðendur Lebers voru?
—Það efast ég um, enda þótt ég
sé að reyna það. Það er varla
von um mikla hjálp frá vestur-
þýzku yfirvöldunum, eða neinum
erlendis, ef út i það er farið. Það
er gullnáma fyrir fyrsta land eða
fyrirtæki, að geta náö i heims-
einkaleyfi á þessu, og hvert land
hefur meiri áhuga á að ná i það en
að hjálpa okkur. Einu upp-
lýsingarnar, sem erlendir aðilar
gefa okkur eru þær, sem ekki geta
skaðað þeirra eigin hagsmuni.
— Helduröu, að Mathews hafi
farið til Þýzkalands?
— Það getur hann sýnilega vel
hafa gert. En hann gæti alveg
eins vel veriö i Frakklandi, ítaliu
eöa hálfrar mflu fjarlægö héðan, i
London. Við höfum bókstaflega
enga hugmynd um það.
— Hvað ætliö þiö þá að gera?
— Blða átekta. Ég hef tryggt
mér, að allar blaðafregnir
telja, aö Mathews hafi brunnið
inni, svo að hann haldi, að sér hafi
tekizt að blekkja okkur.
Réttarhaldinu veröur frestað eins
og hægt er. Þá getur Mathews
fariö að verða óvarkár og komið
upp um sig.
— Finnst þér þaö nú trúlegt?
— Þaö er aldrei aö vita, sagði
Wright, næstum reiðilega.
— Væntanlega hefuröu lokaö
öllum bankareikningum hans,
sem kunnir eru, og öörum
tekjulindum hans? k -
— Já.
— Þá verður hann fljótt blankur
- nema hann eigi einhverja dulda
fjársjóði, sem hann getur gripið
til - en engir peningar voru i
skápnum hans, eins og þó væri
hægt að búast við.
— Já, hann kann að skorta
reiöufé, en fjandinn hafi það,
18 VIKAN 20. TBL.