Vikan - 17.05.1973, Blaðsíða 32

ég hef ekki veri& of duglegur við
aö áfla peninga.
— Þa& sem ég var að spyrja þig
um var, hvort þú myndir velja
þér fallegri stúlku en mig fyrir
konu.
—Og eins og þú kannske manst,
þá sagöi ég, aö þú værir nógu
falleg handa mér. Hann setti
glasið frá sér.
— Ég átti viö, hvort þú myndif
velja þér eggjandi konu, sagði
Eíleen. —,'Ekki húsmóöur eins og
mig, sem heldur sig heima á
kvöldin í/ stað þess aö klæöast
módelkjólum og fara meö þér á
næturklúbba á hverju kvöldi.
Jerry hnussaöi. — Og hvar ætti
maður aö finna fræga veitinga-
staði og næturklúbba I þessari
eyöimörk?
— Eileen yppti öxlum lftils
háttar. — Kóngskráin' er
skemmtilegur staður, finnst þér
þaö ekki?
■ — Jerry kipptist aðeins viö, en
svo hló hann. — Vlst er hún þaö,
sagöi hann. — Jú,*víst er húri þaö.
Röddin var strax-órðin svolltið
drafandi af whiskýinu.— Nú ef þú
endilega vilt, þá skal ég lofa að
hafa þaö sæta kisulóru næst.
Nú fann hún, aö hún gat ekki
fyrirgefiö honum eins og hún
haföi ætlaö sér og hún sag&i: —
Til dæmis Rosemary Cordes?
Jerry stóö viö snyrtihoröið og
ætlaöi aö fara aö bæta I glasiö enn
einu sinni,' en nú sneri hann sér
viö til þess a& horfa á hana. Hann
lét rétt aðeins rifa I augun og
varirnar virtust þynnri en ella.
Viltu gjöra svo vel og endurtaka
þetta? sagöi hann. Röddin hafði
llka breytzt.
' Vesalings Jerry, hugsaöi hún.
Hún heföí ekki átt að taka þetta
svona geist. — Til dæmis
Rosemary Cordes, endurtók hún
lágrödduö. — Mér heyrðist þú
segja það. Jerry fyllti glasiö sitt, y
stóö viö snyrtiboröið og tæmdi
þaö. Á meöan virti harin hana
fyrirsér ispeglinum. Ismolranir I
glasinu voru löngu bráðnaöir, en
hann tók ekki eftir þvi. Hann
bætti enn I glasið og gekk hægt aö
rúminu. Hann lagðist út af án
þess aö Hta á hana og sagöi: —
Kóngskráin og Rosemary Cordes.
Elsku Eileen mín. hefur þú leigt
þér ljóslifandi einkaspæjara á
meðan ég var að búa.þá til? Rödd
hans var ákveðnari nú og henni
fannst næstum, aö hún heyrði
léttan undirtón I henni.
— Einmitt. Áfellist þú mig,
Jerry?
— Nei. Nei, ég get það sjálfsagt
ekki
— Og ég áfellist þig ekki heldur.
Ég veit að þér finnst ég ekki nógu
a&laöandi og ég skil vel, að þú
skyldir falla fyrir konu eins og
Rosemary Cordes, því aö ég elska
þig og mun halda áfram a,ö elska
þig þrátt fyrir þetta.
— Nóg til þess að þú fyrirgefir
mér? spurði Jerry og sneri sér aö
henni.
— Já, elskan mln, já! Auövitaö
fyrirgef ég þér. Bara ef þú lofaöir
,að gleyma Rosemary ....
Hann hristi höfuðið. — Þaö get
ég e^ki, sagöi hann. — Ekki
núna.
— Þvl ekki?
— Ég er mjög hrifinn af henni
og ég hef hugsaö mér að giftast
henni.
Eileen starði vantrúuð á hann.
— Giftast henni?
Hann kinkaöi kolli og drakk
slurk úr glasinu.
— Þú getur ekki gifzt henni!
Eileen uppgötvaöi, að hún gat
beitt röddinrii ennþá, ef hún
komst I uppnám. — Ég leyfi þér
það ekki. Ég veiti þér skki
skilnaö.
Hann sneri sér aö henni og
brosti undarlega. — Skilnaður
veröur ekki nauösynlegur, væna
mln. Hann átti oröið erfitt meö aö
hafa vald á röddinni. — Hann
veröur ekki uauösynlegur.
— Þú getur ekki gifzt henni, ef
ég neita þér um skilnaö.
Jerry vifti hana fyrir sér yfir
barminn á glasinu, sem hann
haföi tæmt, enn einu sinni. — Ég
get þaö, þegar þú ert dauð, sagði
riann.-
Hún reyndi aö hlæja. — Fólk
deyr ekki úr saklausri meltingar-
truflun.
Hann horföi lengi á hana, án
þess að segja orð og loks stóö
riann upp, setti glasið frá sér og
sag&i: — Það er rétt. Það fær ekki
heldur _ öran hjartslátt,
andarteppu, máttleysisköst og
verður allt grábleikt af henni.
Ekki eins og þú hefur fengið.
Hef&ir þú ekki alltaf verið stál-
heilbrigð fram aö þessu myndir
þú vita þaö líka.
— En þú sagðir aö þetta fylgdi
alltaf meltingartruflun ....
— Já, ég gerði þaö. Ég vildi
ekki að þú færir til læknis.
— Jerry! Hún vár orðin afar
hrædd. — Geng ég með einhvern
annan sjúkdóm? Segðu mér
sannleikann.
Hann tók sér góöán tlma til þess
aö fylla glasiö sitt áöur en hann
svaraði. — Já, sagði hann loks, —
ég er hræddur um aö þú gangir
með annán sjúkdóm. Ekki bara
sjúkdóm, heldur banvænan sjúk-
dóm — til þeás aö 'ég segi allan
sannleikann.
— Hvers vegna sagðir þú mér
ekki aö leita læknis? Þú getur
ekki hataö mig svo mikiö þrátt
fyrir allt .... Hún gat ekki
meira.
Jerry svara&i strax. Hann var
oröinn útúrdrukkinn. — Læknir
heföi getaö bjargað llfi þlnu.
Hún skalf. — Hvað er þaö sem
aö mér gengur?
— Blóðleysi, mín kæra.
Ólæknandi blóöleysi. Sjúkdómur,
sem leggst á beinmerginn. Synd
að þaö skuli ekki vera hægt aö
bjarga neinum, sem hefur hann á
háu stifi.
Eileen fann reiðina ná tökum á
séf. — Þú vildir að ég dæi?
— Hárrétt.
— Svo áð þú gætir gifzt
Rosemary Cordes?
Hann var oröinn svo drukkinn,
aö hann var opinskár! — ítö
nokkru leyti til þess, já, en
einkum til þess aö ég sitji einn aö
þeim dásamlegú verömætum,
sem þinn kæri Tom lét þér eftir.
Þvl miöur á ég ekki fyrir höndum
neinn frama sem rithöfundur.
Eileen loka&i augunum. — Ég
furöa mig á þvi, hvers vegna þú
hefur ekki eitrað fyrir mér. Þú
heföir kannske gert þaö, heföi ég
ekki fengiö
þennan ...
. . . .þennan....hvaö sem þaö
nú er.
— Nei. Ég vildi ekki eitra fyrir
þér. Hinn klóki eiginmaöur þinn
gat ekki hugsað sér neitt svo
djarft. Eitur er allt of hættulegt,
allt of llklegt til þess aö komast
upp. Þaö var miklú snjallara aö
láta þig fá ólæknandi blóöleysi.
Hann hló aftur. — Þessa sögu get
ég áreiðanlega selt, ef ég kem þvl
I verk aö skrifa hana.
— Þú lézt mig fá blóöleysi. Þaö
getur ekki veriö.
— Ójú, væna min. Góði, gamli
Jerry er nokkuð slunginn viö að
skipuleggja morö. Hann hristi
glasið, uppgötvaði aö það var
tóint og kastaöi þvi I átt aö
pappírskörfunni.
— Viö Rosemary hjálpuðumst
aö viö aö sykja þig af blóöleysi.
— Hvernig? hvíslaði Eileeri. —
Úr þvl aö það er of seint aö bjarga
mér, getur þú sagt mér það.
Þegar hún komst að því, hve
grimmur Jerry var i rauninni,
fann hún til krafts meö sér, sem
hún hélt að hún væri búin að
glata.
Jercy greip I teppið, sem hún
haföi ofan á sér og þreif þaö af
henni. — Þetta er morðinginn,'
sagði hann og benti. — Þessi
þarna. Heimasaumaði kjóllinn,
sem þú ert I, elskan mln!
Hún lyfti höföinu og leit
undrandi á dökkköflótta kjólinn,
sem hún var I. Hún hafði saumaö
hann sjálf fyrir nokkri^m
mánuöum. — En þetta er kjóllin,
sem þú ert svo hrifinn af Jerry.
Þú keyptir éfnið sjálfur.
— Þú hélzt þaö, en ég geröi það
ekki. Rosemary fékk það I verk-
smiðjunni. Hún vinnur I efna-
verksmiöju, sagði lögréglu-
maöurinn þinn þér það ekki?
— Jú.
— Leyfðu mér aö segja þér frá
þessu efni, Eileen. Þetta er alveg
sérstakt efni. Ég held aö þeir kalli
það „leiöiefni” eða eitthvað I þá
átt og það er riotað til þess að
lei&a-venjulegan vefnaö aftur og
aftur I gegnum efnaupplausnir á
meðan vinnslan á þeim fer fram.
Þaö er ekki meiningin að efniö
fari nokkurntlma út úr verk-
smiöjunni og alls ekki að það
veröi sauinaöur kjóll úr þvl, þvi
aö þaö er ofmettaö kemlskum
efnum — hættulegum efnum. Það
er óhjákvæmilegt að hver og einn,
sem er I snertingu við það I
langan tíma, fái eitrun af þvl.
Stöku sinnum koma þær eitranir
fram sem ólæknandi blóöleysi.
Trúir þú mér nú?
Eiieen kinkaði kolli með lokuö
augu. Hún trúöi honum. Héöan I
frá myndi hún trúa hverju sem
væri. Hún barðist við örvænt-
inguna, ákveöin I að halda sér ró-
legri og fóröast dauöann, sém
Jerry hafði búiö henni, ef guö.
lofaði. Hann heföi aldrei þoraö aö'
stæra sig af þessu, ef hann værí 1
ekki fullviss um að hún fengi
aldrei tækifæri til þess að segja
frá þvl. — Eða vildi hann henni
kannski vel? Eöa var hann bara
svo fullur, aðhann gat ekki haldiö
sér saman?
Hún opnaöi augun og sá ‘ aö
Jerry stóð enn viö fótagaflinn á
rúminu og hélt sér fast I skápinn
til þess að halda sér nokkurn
veginn beinum. Hún hleypti I sig
öllum þeim kjarki, sem riún átti
og sagði: — Og allt til einskis,
Jerry. Þú hefur framið morö til
einskis, gerir þú þér það ljóst?
Þetta samsæri hefur farið út um
þúfur eins og öll önnur, sem þú
sýöur saman.
Hann gerði tilraun til þess að
hrista höfuðið. — Reyndu ekki aö
gabba Jerry gamia. Nei, það
getur eriginn leikið á glæpa-
sérfræðinginn sjálfan. Hvaö áttu
viö með því, að það hafi verið til
einskis?
— Ég er búin að breyta erfða-
skránni, laug Eileen og virti hann
fyrir sér. — Þú færð ekki
eignirnar mlnar, sem þú þráir
svo mjög.
Jerry var greinilega brugðið.
Hann dró djúpt andann og röddin
skalf af hræðslu. — Þú lýgur!
— 1 morgun, hvlslaöi hún. — Ég
breytti erfðaskrániji I morgun.
— Þú fórst til bæjarins I morgun
til þess að verzla, sagöi hann.
Sfðan bætti hann við óöruggur: —
Eöa geröirðu þaö ekki?
— Heldurðu virkilega, aö ég
heföi fariö I innkaupaferð þegar
ég var eins illa á m.ig komin og ég
var I morgun? Ónei. Þegar
lögreglumaöurinn hringdi I gær
til þess að segja mér frá þér og
Rosemáry Cordes, ákvað ég að
breyta erfðaskránni, ef ég kæmist
til bæjarins. Og þaö geröi ég.
Jerry stökk upp I rúmiö og
greip járngreipum un handlegg
Eileen. — Þú lýgur! öskraði hann
hás. — Þú lýgur!
— Það er afrit af nýju erfða-
skránni i veskinu minu. Farðu
bara og sjáöu sjálfur.
32 VIKAN 20. TBL.