Vikan - 17.05.1973, Blaðsíða 19

— Ég er með demant, sem ég
vil selja, sagði Matthews
og franskan hjá honum var liðug,
en með miklum erlendum hreim.
4. HLUTI
SPENNANDI FRAMHALDSSAGA
EFTIR RODERICK GRAEME
þegar hann ber á sér vitneskju,
sem getur veriö hálfrar milljónar
virði, þá'. ..
— Su vitneskja þarf ekki aö
vera svo mikils viröi, ef hann þarf
aö semja á þeim grundvelli, aö
hann skorti fé. Þaö mætti hann
beinlinis ekki láta uppskátt.
— En hvaö þá um demantana?
Þá getur Hann alltaf selt.
— Einmitt.
Wright leit fast á Verrell. — Og
hvaö þýöir þaö:
Fimm þessara demanta voru
góöir en alvanalegir - sú tegund,
sem hver venjulegur
skartgripasali mundi hafa
fyrirliggjandi. En sá sjötti var
mjög fallegur, og sjaldgæfrar
tegundar. Ef Mathews reynir aö
selja hann, ertu strax kominn á
sporiö eftir honum. Láttu
lögregluna dreifa lýsingu á
þessum demanti og koma honum
á skrá yfir stolna muni og komi
hann fram, veröur þér gert
aðvart, án þess aö nokkur viti, að
þaö er lögreglan, sem hefur
áhuga á honum. Þannig skaltu
fara að, og ef hann er i Vestur -
Þýzkalandi eöa Frakklandi, eöa
reyndar hvar sem er, þá veröur
engin fyrirstaöa á aö sleppa
honum út úr landinu.
— Ég þarf aö fá mjög nákvæma
lýsingu á steininum.
— Hana get ég gefið þér.
Wright hugsaöi sig um og sagöi
slöan, meö greinilegu litillæti:
— Þetta getur veriö góö
hugmynd eöa næstum góö. Geföu
mér þá lýsinguna og ég læt hana
ganga til Interpol. Nú talaöi hann
valdsmannslegar en áöur. — Ég
ætla aö hringja til Burke héöan og
hann nær sambandi viö . . .
— Já, en ég set bara eitt
skilyrði, sagöi Verrell.
— Hvaö áttu viö?
— Ég á viö þaö, aö ef þú nærö i
einhverjar upplýsingar i
sambandi viö steininn, er ég aftur
oröinn þátttakandi i málinu.
— Nei, andskotinn hafi þaö.
Heldurðu, aö ég sá alveg vitlaus?
— Jú, þvi miður verö ég að vera
þáð.
— Ég ætla nú ekki aö fara aö
láta þig gera allt aö vitlausri
endaleysu.
— Þaö þykir mér leiöinlegt,
vegna þess aö ég er búinn aö
gleýma lýsingunni á
demantinum.
Wright tók upp glasið sitt, en
fann, aö það var tómt. Hann setti
þaö niöur aftur og brosti svo allt i
einu. — Þú ert heldur á seinni
skipunum með þessi skilyröi þin.
Þú ert þegar búinn að segja mér
allt sem ég þarf að vita.
Demanturinn er stór og um þaö
bil tuttugu þúsund punda virrði.
— Þú kemst nú ekki langt á
þeim fróöleik. Þaö þarf ells ekki
aö vera stæröin.semgerirsteininn
svona afskaplega verðmætan. Ef
þú ferð aö segja skartgripasölum
þetta, sem ég hef sagt þér,
kemstu ekki langt. Ég lét það
viljandi ógert að segja þér
sérkennilegustu einkennin á
honum. *
— Hversvegna I skrattanum
geröiröu þaö?
— Viö getum sagt, að ég hafi
viljað hafa einhverja tryggingu-
tryggingu fyrir þvi, aö þú rækir
mig ekki alveg frá málinu.
Wright bölvaði. Þú ert bölvaöur
fantur og veizt ekki einu sinni,
hvaö heiöarleiki er.
— Þakka þér fyrir þá gull-
hamra.
— Þaö oru engir gullhamrar,
hvæsti Wright. Hann horföi niöur
I glasiö sitt. — Gott og vel, sagöi
hann, - ég skal ganga aö
þessum skilmálum þinum, — en
ég segi þér þaö strax, aö ég ætla
ekki aö sleppa þér lausum, einum
þins liös - þetta er ofmikiö
stórmál fyrir viðvaninga. Ef þú
þykist eitthvað geta gert, ætlá ég
aö senda hann Georg með þér, til
aö gæta þess, að þú gerir engar
vitleysur. Og hvenær fæ ég svo i
glasiö mitt aftur?
— Langar þig I meira?
— Hvaö lengi á maöur aö biöa
eftir þvi aö manni sé sýnd
sæmileg gestrisni?
Parmentier var stór
skartgripaverzlun i Sausseries-
götúnni, rétt við Rue de R
Ivoli. Hún var aldagömul og
haföi lifaö af stjórnarbyltinguna
og óendanlega margar styrjaldir,
og eigendurnir voru laundrjúgir
yfir þessu, þvi að þeir töldu sjálfa
sig listamenn og alla aöra
skartgripasala ómerkilega
kramara.
Þarna höföu aldrei unniö nema
karlmenn, og heldur ekki i
verkstæöinu uppi, og allir sem
einn báru meö sér svip ósvikis
snobbs: enskir og franskir
aöalstitlar voru i hávegum haföir,
en væru viðskiptavinirnir 'meö
italska eöa spænska titla,' var
komiö fram viö þá eins og
venjulega dauölega menn.
Mathews gekk inn um dyrnar,
meöan skrautbúinn dyravöröur
hélt uppi huröinni fyrir hann, og
gekk að fyrsta afgreiösluboröinu.
Hann beið . Búöamennirnir töldu
klæöaburö hans sæmilegan, en þó
ekki ne.itt sérstakt, og flýttu sér
þvi ekkert að afgreiða hann, en
gættu þess þó aö vera heldur ekki
áberandi seinir á sér.
— Hvað get ég gert fyrir
herrann, sagöi einn
búöarmaöurinn og gekk fram að
boröinu.
Ég er meö demant, sem ég vil
selja, sagöi Mathews og franskan
hjá honum var liðug, en með
miklum erlendum hreim.
— Viö kaupum nú venjulega
ekki beint, sagði afgreiöslu-
maöurinn drembilega.
s — Nei, það datt mér I hug, en
þetta er erfbargripur.
— ÉÍg mundi leggja til, að þér
leituðuð til einhverra smærri
skartgripasalanna.
Mathews svaraöi þessu engu,
en tók upp vaskaskinnspokann og
hvolfdi úr honum demöntum I
vinstri handarlófann. Framkoma
búöarmannsins snarbreyttist.
Hann haföi búizt við að sjá ein-
hvern ómerkilegan stein, sem
kannski væri eins eöa tveggja
þúsund franka virði, af þeirri
tegund, sem venjulegir menn
gáfu konunni sinni, en nú sá hann
strax, að þarna var um
verðmætan stein að ræöa.
— Leyfið mér, herra, sagöi
búöarmaöurinn og rétti fram
höndina. Nú var málrómurinn
orðinn kurteis, þvi að rikidæmi
gat vel komið i uppeldis staö.
Hann tók steininn og athugaöi
hann, sneri honum upp I birtuna.
Hann var slipaöur, um 13 karat aö
þyngd og meö rúblnrauðri áferö,
og sérlega glær. Þetta var steinn,
sem enskur eða franskur hertogi
mundi gefa kærusutnni sinni, ef
svo ríkir enskir eöa franskir
hertogar væru þá til lengur. —
Kannski mætti ég fara og sýna
hann forstjóranum?
— Vitanlega.
— Gerið svo vel aö fá ybur sæti.
Búöarmaöurinn gekk út um dyr
og til skrifstofu forstjórans. Þessi
skrifstofa var algjörlega
skrautlaus og stakk mjög i stúf
viö alla viðhöfnina frammi — þvi
aö eigendur Parmentier voru
ekki þess sinnis aö fara aö eyöa
peningum i þægindi fyrir
starfsfólkiö.
Forstjórinn var langur og mjór
og magaveikur maöur, sem átti
skapvarg fyrir konu, leit upp. —
Nú? hvæsti hann.
— Það er viðskiptamaður,
Hklega Englendingur, sem vill
selja demant. Hann lagöi
steininn varlega á boröiö.
Nupied forstjóri tók upp
demantinn og hringsneri honum
milli stuttu fingranna, lagöi hann
siöan á lepp úr svörtu flaueh, sem
hann dró siðan til á borðinu
þangaö til dagsbirtan sýndi
Framhald á bls. 40
20. TBL. VIKAN 19