Vikan - 17.05.1973, Blaðsíða 38

PRIMETTA ■ Sólgleraugu
Primetta eru með gleri S. 77
Primetta fara vel með augun
Primetta létt - falleg og vönduð
Prímetta hækka öryggi i umferðinni,
þvi rauðu og grænu umferðaljósin'
sjást 20% betur með Primetta
Primetta varðveita náttúruliti.
Primetta sólgleraugu
eru alveg í sérflokki
H.A. Tulinius
heildverzlun Austurstræti 14
dyrum. Það var eins og dyrnar
opnuðuzt af sjálfu sér og Jean leit
niöur og sá þá tvö lltil börn, sem
toguðú I hurðina. Annað
barnanna var litill drengur, sem
leit út fyrir að vera af
Indiánakyni. Hitt var rauðhærð
telpa, sem Jean mundi vel eftir.
— Hver er það? kallaði
koriurödd innan úr húsinu. —
Komið bara inn.
Börnin leiddu Jean inn i stóra
stofu, mjög sérkennilega búna og
þar var sannarlega ekki snyrti-
legt. Þessi stofa minnti frekast á
tómstundaherbergi, eftir mjög
athafnasaman dag. Gluggarnir,
sem sneru út að garðinum, voru
gluggatjaldalausir.
Konan, sem Jean mundi lika
eftir, sat með einhver ósköp af
rósóttu efni. Hún var að sauma I
höndum. — Góðan dag, sagði hún.
— Afsakiö að ég stend ekki upp,
ég finn þá aldrei upphaf né endi,
ef ég geri það. Ég er að falda
þetta. Ég er mesti klaufi, en ég er
að sauma gluggatjöld. Finnst
yður þetta ekki fallegt efni?
— Jú, sagði Jeaii, dálitið
vandræöaleg. Þegar hún spurði
konuná hvort nafn hennar væri
Callie Julian, svaraöi konan þvi
játandi. Hún bauö Jean sæti.
Henni'fannst börnin vera i
hverjum krók og kima stofunnar
— og þaö var öruggtaðekkertfór
fram hjá þeim.
Af einhverjum ástæðum fékk
Jean ákafan hjartslátt.
Hún sagði? —Frú Julian, systir
yðar liggur á St. Bart’s sjúkra-
húsinu. Er það ekki rétt? Callie
sýndi ekki á sér nein undrunar-
merki, svo Jean hélt áfram: — Ég
kem á vegum Fairchildfeðganna.
,Ég ætla að biöja yður að leyfa
mér.aö fara með telpuna, ég á við
Barböru, til föður hennar. Þaö er
mjög mikilvægt. Þekkið þér
nokkuð til málsins?
Callie, sem var með mjög
langan þráð I nálinni, brosti og
sagði:
— Eg veit aöeins eitt, ekkert af
börnunum minum fer frá mér að
svo stöddu.
— Ég er með bil hérna fyrir
utan, sagöi Jean. — Það hafa
verið mjög flókin vandræði. Ég
veit ekki hvernig ég á að útskýra
það. Ég vil ekki hræða nokkurn
mann. En ef þér viljiö ekki láta
telpuna koma með mér, þá verö
ég að komast I slma og hringja I
vissar manneskjur, — kannske
lögregluna. Mér er alvara, frú
Julian. Ég heyri að þér vitið
ekkert um þetta mál, en það er
alvara á ferðum. Þaö verður að
gæta telpunnar vel. Hvar er hún?
Jean leit til barnanna, sem nú
voru komin I hnapp. Meðal þeirra
sá hún hörgulan koll. — Ó, þarna
sé ég hana, sagði hún, — halló,
Bobby.
öll börnin voru I stuttbuxum.
Brúnu, hvitu, sólbrenndu og
óhreinu hnén, voru öll ber og öll
augun, sem voru svo mismunandi
á litin, mændu I áttina til Jean.
Ekkert barnanna svaraði
henni.
Svo var bariö að dyrum.
Jean sagöi: —• Ó, blöiö
andartak, gerið þaö fyrir mig.
Hún var dauöskelkuö.
En Bobby tók sig út úr hópnum
og þaö sama geröi litill drengur,
sá með stóru, dökku augun. Það
var greinilega þeirra starf að
opna dyrnar.
Jean hugsaöi. Þetta er kannske
Harry. En það var Dorinda.
— Nei, hvaö sé ég, ert þú hér?
sagði hún strax. — Þá er ég I réttu
húsi. Hún leit á börnin.
Callie stóð upp. — Afsakið, en
hver eruð....
Börnin voru nú öll komin I
hnapp aftur. Fyrir aftan Dorindu
skaut maður upp kollinum. — Þaö
er liklega bezt aö losa sig við
þennan leigubll, sagöi hann. — Er
ekki svo? Og hann hvarf á samri
stundu.
Annar maður kom I ljós I
dyrunum hinum megin I stofunni.
— Allt I lagi, það er engan aö sjá
hérna megin.
Einn maöurinn ennþá, stakk
höfðinu inn um opinn gluggann.
— Hér er allt i lagi, leiðin opin.
Þetta var Varney. Og Jean kom
auga á Frank Miller við hlið hans.
Þeir höfðu umkringt húsið.
Dorinda sagði: — Ég ætla að ná
I Fairchildstelpuna. Hver er hún?
— Ég krefst þess aö þið farið út
úr húsi mlnu og látið börnin min I
friði, sagði Callie ákveðin.
— Látið ekki eins og asni, sagði
Dorinda.
Callie sagði: — Hvaö á þetta að
þýða ....
En Varney var kominn inn I
stofuna. Hann strunsaöi beint til
Callie, greip um hendur hennar
og keyröi þær aftur fyrir bak.
Jean vissi vel hvaö hann ætlaði aö
gera. Varney hafði vist mikið dá-
læti á handjárnum. Hann kom
þeim llka fyrir á úlnliðum Callie
og festi hana svo með keðju viö
stólbakiö. Slöan hrinti hann henni
niður I stólinn.
Börnin þustu öll til hennar, en
ókunni maöurinn greip nokkur
38 VIKAN 20. TBL.