Vikan - 17.05.1973, Qupperneq 37

Varneý. — Allt i lagi. Hvar er
krakkinn? tJt me& þaö!
Þessi ma&ur kom Varney til a&
sjá rautt. Hann haf&i svo
undarleg augu og virtist ekkert
skilja.
Rex haföi ekki einu sinni tekiö
éftir skammbyssunni, sem
Varney mi&aöi á hann. Hann
horföi I augu Varneys og þaö var
eins og hann væri aö hlusta, —
hlusta á augnaráö Varneys, þetta
var algerlega óskiljanlegt.
— Út meö þaö, núna strax!
Hvejsvegna segiö þér ekkert?
Eruö þér alveg heyrnarlaus?
Hvar er stelpan?
Rex var varaþykkur og innan i
öllu skegginu votta&i fyrir brosi.
Af einhverjum ástæöum kom
þetta Varney til a& tryllast. Hann
sló manninn utan undir og sló
hann svo á skallann meö þyssu-
skeftinu. Rex hné til jaröar og lá
þar grafkyrr.
Varney leit i kringum sig. Hann
beygði sig yfir manninn, sem lá á
jöröinni, stakk höndinni niöur i
buxnavasa hans. Þessi furöulegi
maður hlaut aö hafa einhver skil-
riki á sér. Þaö kom ‘lika á
daginn ....
— Þúsund þakkir fyrir upplýs-
ingarnar, sagöi Jean og lagöi
simtólið frá sér. Hún háföi þurft
aö hringja i mörg númer, en
loksins fundiö rétta umboös-
manninn. Hún þurfti ekki aö hafa
áhyggjur af þvi aö gleyma
heimilisfanginu, þar sem litla
stúlkan var, litla systir Harrys,
þaö var eins og prentaö i heila
hennar. Þetta var i Los Angeles,
já, og ekki svo langt i burtu.
Leigubillinn beiö fyrir utan og
hún settist inn i hann og sagöi bil-
stjóranum þetta dýrmæta
heimilisfang.
Dick lagöi arminn um axlir
bróöur sins. — Svona nú, Harry.
En gleymdu þvi ekki, aö þeir geta.
heldur ekki fundiö hana.
H júkrunarkonan kom
hlaupandi inn.
— Doktor Fairchild, þaö er
óskaö eftir nærveru yöar á skurö-
stofunni á annarri hæö. Þaö er
slys.
Dick flýtti sér I burtu. Harry
tók lyftuna niöur I anddyriö og
gekk strax aö slmanum. Hann
hringdi heim til sin. Bonzer
svaraöi ekki. Hann hringdi heim
til Jean og lét'slmann hringja
lengi, en enginn svaraöi.
Hann lagöi simann á og stóö
kyrr um stund. Grafkyrr. Hann
hringdi til Toms, en enginn
svaraöi. Hann var algerlega einn.
Ung hjúkrunarkona kom til
hans. Hún var lafmóð. — Eruö
þér Harry Fairchild? Bróöir yöar
er aö spyrja eftir yður. Komiö
meö mér. Þetta er á skurö-
stofunni á annarri hæö.
Dick kom til móts viö hann I
einskonar biöstofu. — Þaö var
maöur sleginn niöur á bila-
stæöinu, sagöi hann. — Og þab
var kallað á mig, vegna þess aö
maöurinn sagöi eitthvaö óljóst
um Emmaline Hanks.
— Viö skulum lita á hann.
Stóri, skeggjaöi maöurinn, meö
blóöuga sáriö á höföinu, var meö-
vitundarlaus og andardrátturinn
var óregiulegur. Harry sagöi:
— Jean sá þennan mann á flug-
vellinum. Já, þetta er ábyggilega
sami maöurinn.
— Rex Julian, sagöi Dick. —
Þaö er nafniö, sem stendur á úr-
armbandinu hans.' En sjáöu
þetta, rassvasinn á buxunum
hans er úthverfur, þaö hefir
einhver snúiö honum viö.
— Þá hafa þeir náö I heimilis-
fangiö hans! Harry var tauga-
spenntur eins og veöhlaupahestur
viö ræsilinuna. En hvert átti hann
aö hlaupa?
Dick gaf nokkrar skjótar fyrir-
skipanir og svo þustu bræöurnir
aö lyftunni. A áttundu hæö flýttu
þeir sér aö herbergi ungfrú
Emmaline.
— Rex Julian, sagöi Harry viö
konuna I rúminu, — fannst meö-
vitundarlaus hérna úti á bila-
stæ&inu. Hann haföi veriö sleginn
niöur á sviviröilegan hátt. Veskið
hans var horfiö. Nú hafa þeir
heimilisfangiö hans. Er hann
giftur systur yöar? Er litla
stúlkan þar? Hvar?
— Rex, sagöi hún lágt. (Paps?
hugsaöi hún.)
Fáirchild læknir sag&i snöggt:
— Viö gerum aö sjálfsögöu allt
sem hægt er fyrir hann, en ég get
engu lofaö. Viljib þér gefa leyfi til
a& gera á honum höfuöaðgerð?
Hvar er konan hans?
— Harry sagöi: — Hve mikið
viljiö þér leggja á þessa dýrmætu
samvizku yöar? Viljib þér fórna
systur yöar lika?
— Callie? sagöi hún hugsandi,
svo sag&i hún meö ákafa:
— Pigeon Street. Ég man ekki
númeriö. Þaö er gamalt hús, litur
nokkuö hrörlega út. Stórt, — var
einu sinni hvitt.
Börnin . . . .Bobby er þar. Þaö er
nýlenduvörubúö á horninu, þar
sem viö beygðum til hægri . . . .
— Frá hva&a götu beygðuð þiö
til hægri? spuröi Harry og nú var
hann oröinn rólegur og bróöir
hans leit á hann, fullur aödáunar.
— Beachwood Drive, sagöi
ungfrú Emmaline.
Dick lag&i höndina á titrandi
öxl hennar. — Eg hringi til pabba,
sagöi hann viö Harry.
.— Og ég ek strax út aö Pigeon
Street, sagöi Harry.
Þaö var gamalt hús meö
mörgum kvistum og stóö i
stórum, fribsælum gar&i, sem var
i nokkurri niðurni&slu. Jean baö
bilstjórann aö biöa. Hún sá ekki
nokkurn mann, svo hún gekk upp
aö aöaldyrunum, sem voru á
mjórri útbyggingu. Hún fann
enga dyrabjöllu, svo hún baröi að
Nýjung
Svefnstóll með
rúmfatageymslu.
Málaðir i fallegum
litum. Aklæði i
stil. Sýnum á
heimilis-
sýningunni i
Laugardalshöll.
SVEFNBEKKJA
20. TBL. VIKAN 37