Vikan - 17.05.1973, Page 22

*»/■
Síöast sagBi hún: „Ég fer a
koma.”
Jean sá hve eyBilagöur Harry
var og sagöi: — En viö höfum
grísinn, Harry! Skílaboöin!
— ÞaB er ekkert á þeim aö
graeBa, sagöi Harry og hann var
mjög áhyggjufullur á svipinn. —
HeyrBu mig, Jean, ég held þaB sé
bezt aö viö eltum þau. (Þaö var
sannarlega tilbreyting!)
ABeins nokkrum augnablikum
sfBarvoru þau komin upp i bflinn
og þutu i áttina til bæjarins.
Jean var meö bréfsnepilinn
milli handanna og las þaö sem á
honum stóö upphæatt:
„Einn þeirra er meö þessari
flugvél.'Taliö ekki viö mig. Farið
með hann til systur yöar. Veriö
þar um kyrrt, fyrst um sinn. Taliö
ekki viö neinn. B.B.”
(Rödd Bernies aö handan.)
— Einn þeirra er i þessari
flugvél.endurtók Jean hugsandi &'
svip. — Já, þaö hlýtur aö hafa
veriö Várny. Taliö ekki viö mig.
Hvern var Bernie aö vara viö ein-
hverju? Kannske ungfrú Hanks?
— Það er sennilegt.
— Ha . . . . en hann segir
þessari flugvéi.Þá er þaö ljóst aö
ungfrú Hanks hefir veriö meö
sömu flugvél.
— Já, sagði Harry. Honum
fannst hjarta sitt taka stökk.
— Þá hafa þessi skilaboð alls
ekki veriö þér ætluö. Þau hafa
veriö skrifuö til hennar. En hann
gat ekki fengiö henni blaöiö. Hann
var meö bréfiö i vasanum, þegar
hann kom út úr flugvélinni. Þá
kom hann auga á sparigrisina,
svo honum datt þú i hug. Hann
treysti þvi aö hann gæti komiö þér
i skilning um þetta og aö þú gætir
leyst gátuna.
— Ég hefi þá ekki veriö veröur
trausts hans. sagöi Harry hátiö-
lega. — Haltu áfram.
— Barniö hefir þá komizt til
systur þessarar ungfrú Hanks.
— En hver er þessi systir?
— Þaö vitum við ekki, en
kannske getum viö komizt aö þvi.
Biddu viö.........Jean rétti úr
sér. — Hann. Harry, þaö stendur
ekki fariö meö hana.Þaö stendur
fariö meö hann.
— Þaö er skritiö.
— Nei, sjáöu! hrópaöi hún hátt.
— Harry, ég sá hana litlu systur
þina! Hún var klædd drengja-
fötum, stuttklippt, meö hörgult
hár. Þaö sagöi faöir þinn. Og
Harry . . . .ég sá þessa ungfrú
Ijanks lika! Ó, hlustaöu nú á!
Hann kom inh i búöina,
skiluröu ....
— Þú átt viö Bernie?
— Já, og hann hlýtur aö hafa
stungiö bréfsneplinum i rifuna á
einum grisnum og svo spuröi
hann mig hvar simaklefarnir
væru, og . . . .og þá kom hún inn
(Jean sá þetta nú i anda.) — Og
siöar spuröi Varney hana hvort
Bernie hefði sagt eitthvað viö
hana. Og hún laug! Hún sagöi aö
hann heföi ekki gert þaö. En hann
haföi nú samt gert þaö. Ég heyröi
þaö. Bennie sagöi viö konuna meö
litla drenginn .... hann sagöi:
„Viljiö þér fara frá, systir, og
leyfa mér aö kofnast út!”
— Systir!
— Þarna séröu, hann sagöi
henni beinlinisvaö fara til systur
sinnar.
— Og svo er barniö sennilega
hjá þessari systur.
— Aö sjálfsögöu.
—- Okkur hefur ekki tekizt aö
finna ungfrú Hanks, sagöi Harrý.
— Helduröu aö þaö veröi ein-
faldara aö finna systur, sem viö
vitum ekki einu sinni nafniö á?
Mér þykir leitt, Jean, aö valda
þér vonbrigöum.
En Jean sagöi rólega: <— Ég sá
systurina lika. Og ég sá lika mann
systurinnar.
— Hvaö ertu aÖ segja?
— Já, þaö geröi ég, sagði Jean,
— og ég sá öll börnin, sem voru
meö ungfrú Hanks . . . .þau
kölluöu hann . . .hana . . .Bobby,
þaö man ég svo greinilega.
— Bobby . . . .Barbara . . . .?
— Einmitt . . . .einmitt . . .þau
sögöu aö Emmaline frænka væri
komin. Svo ungfrú Hanks er
frænka þeirra. Og hin konan er þá
systir hennar.
Jean lokaöi augunum og reyndi
aö skýra hugsanir sinar. — Maöur
systurinnar er hljómlistarmaður.
Ó, Harry, hlustaöu nú á mig!
Hann var nauöasköilóttur og
haföi mikiö skegg og stóra Istru.
Hann var I svörtum, þröngum
buxum og hárauöri peysu, meö
gltar um öxl og aö minnsta kosti
hálfa tylft af krökkum af mis-
munandi kynflokkum I kringum
sig-. . . .Þú getur ekki sagt blátt
áfram aö þessi lýsing sé táknræn
fyrir venjulegan mann á götunni!
— Aö likindum ekki, sagöi
Harry. — Þú hefir eitthváö til þins
máls. ( Ég hefi þá átt kollgátuna!
Ég haföi á réttu aö standa i
Irlandi. Hún vissi ekki hvaö. hún
mundi, fyrr en hún stóö and-
spænis þvi og gat lesiö skila-
boöin!)
— Ó, kannske . . .Jean var
aftur orBin eins og kátur hvolpur.
— Ó, Harry! Veiztu hvaö . . . .Ég
held þetta endi allt vel aö lokum,
þrátt fyrir allt.
Og Harry Fairchild sagöi viö
sjálfan sig: Ég^er alveg á hennar
bandi! Þetta er nú meiri stúlkan.
Ég er alveg búin að 'vera. Ég
elska hana!
Ungfrú Emmaline haföi fengiö
róandi sprautu, en hún var samt
ekki sofandi. Þaö var mjög hljótt I
herbergi hennar nú, hún var lika
ein. Hún var aö hugsa um herra
Beckenhauer. Hann haföi fengiö
henni þaö hlutverk, aö sjá til aö
.Bobby væri örugg. Hún mátti ekki
segja eitt einasta orö, fyrr en
vondi maöurinn væri dáinn.
Mánudag, þriöjudag. Og nú var
kominn mán.udagur. Þá voru
aöeins tveir dagar, þangaö til hún
væri örugg. Rex ætlaöi vist aö
koma I heimsókm i dag. En
ungfrú Emmaline haföi komiö þvi
þannig fyrir, aö hann fengi ekki
aö tala viö hana. Hún haföi beöiö
hjúkrunarkonuna um aö sjá til
þess aö hún fengi ekki heimsókn.
— Ég er þreytt, ég vil helzt ekki
tala viB neinn i dag.
Þá myndi Rex ekki koma upp á
herbergiö, svo hvorki varö-
mennirnir né Fairchild læknir
gætu haft tal af honum og neytt
hann til aö tala. Það var heldur
ekki vist aö Fairchild væri hiö
rétta nafn hans.
Bobby var örugg hjá Callie.
Ungfrú Emmaline ætlaði aö gera
skyldu sina og halda loforöiö viö
herra Beckenhauer. Hún ætlaði
ekki aö segja eitt einasta orö,
jafnvel ekki þótt þeir brenndu
hana á báli.
Þau þutu af staö til Los
Angeles. Jean haföi stungiö upp á
aö þau notuöu ibúö hennar, til aö
tala I simann. Klukkan var hálf
fimm, þegar þau komu þangaö.
Harry greip simann, og Jean
greip eitthvaö af fötum úr
skúffum og skápum. Hún flýtti
sér inn i baöherbergið, til aö þvo
sér og hafa fataskipti, fara úr
irsku dragtinni, — loksins.
Þegar hún kom fram aftur, var
Harry alveg frá sér af æsingi.
Hann haföi ekki náö I Bonzer. En
hann var nýbúinn aö tala viö
fylkisstjórann, bróöur sinn.
Ungfrú Hanks lá á Bart’s
sjúkrahúsinu og var I afturbata
eftir slæma lungnabólgu.
Fairchild feðgarnir sáu um aö
herbergiö var undir strangri
gæzlu. Glæpamennirnir áttu ekki
aö geta náötilhennar. En hún var
þrá, eins og múlasni og neitaöi
einfaldlega aö segja nokkurn
skapaöan hlut. Jú, hún átti systur
og þessi systir átti fjölda barna.
Svo mikiB vissu þeir. En þeir
vissu ekki nafn systurinnar eöa
heimilisfang. Ungfrú Hanks haföi
sjálf skrifaö sig inn á sjúkrahúsiö,
þegar hún var lögö inn. Hún gaf
upp siöasta heimilisfang sitt og
þaö var á Honolulu.
Nú voru þau á leiö til sjúkra-
hússins og það fljótt, og Harry
ætlaöi svo sannarlega aö fá þessa
kerlingu til aö opna munninn!
En Jean lagöi höndina á arm
. Harrys. — Harry, finnst þér ekki
aö annaöhvort okkar ætti aö
reyna aö hafa upp á eiginmanni
systurinnar? Þaö gæti lika gefiö
okkur nokkurt forskot. Ég sting
nú upp á þvi, aö þú akir til sjúkra-
hússins og ég veröi kyrr hér, til aö
sjá hvað ég get gert, meö hjálp
simans.
Hann var ekki beinlinis hrifinn
af þeirri ráöstöfun. — Hvernig
getum við þá haft samband hvort
viö annaö? spuröi hann.
—Gegnum Bonzer? Ég get hringt
til Bonzers, og þú getur lika
hringt til Bonzers. Jean var
raunar ekki heldur hrifin af
þessari ráðstöfun. En hún haföi á
réttu aö standa. Og þaö vissi
hann.
— Hvernig ertu stæö meB
peninga? Hann rétti henni nokkra
seðla. — Þú þarft kannske aö
múta einhverjum. Og ef .ungfrú
Hanks segir mér heimfíisfangiö,
getur það vel veriö, að ég aki
beint þangaö. (An þin, hugsaöi
hann.) Hann var uggandi.
— Já, þaö er auövitaö fljót-
legast, sagöi hún. (An þin,
hugsaöi hún, döpur i bragði).
— Gangi þér vel, litli her-
maðurinn minn.
— Sömuleiöis.
Hann kyssti hana ,aö skilnaöi,
eins og það væri sjálfsagt, og hún
stóö kyrr á götunni, þangaö til
hún heyrði ekki lengur hljóöiö i
bilnum hans.
En Jean stóB ekki lengi
dreymandi, hún, beiö ekki
boöanna og lagöi þetta allt niöur
fyrir sér. Fyrst hringdi hún og
pantaði leigubfl. Hann gat beöiö
eftir henni, nú haföi hún nóg af
peningum. Þaö var reyndar dá-
litiö einkennileg tilfinning.
Svo hringdi hún til vinkonu
sinnar, sem var vel kunn i pop-
heiminum og þekkti marga
hljómlistarmenn.
— Sæl, Jean, sagöi Júlia. — Þaö
er langt siöan ég hefi heyrt i þér!
Hvernig liöur þér?
Jean lagöi nokkrar spurningar
fyrir hana.
— Attu við aö þú vitir ekkert
um þann mann? Þú ert ábyggi-
lega aö tala um Rex Julian. Hann
er stórkostlegur. Allir þekkja
hann ....
— Hvar býr hann? tók Jean
fram I fyrir henni.
— Hamingjan sanna, þaö veit
ég ekki, sagöi Júlla. — Hvers-
vegna helduröu aö ég þekki
heimilisfang hans? Ég veit bara
aö hann er alveg ....
Framhald á bls. 36
22 VIKAN 20. TBL.