Vikan - 30.05.1974, Page 48

Mikið úrval af alls konar
leikföngum. Lítið við ef yður
vantar leikföng.
Sendum í póstkröfu.
LEIKFANGAHÚSIÐ,
Skólavöröustíg 10, sími 14806.
zarynjuna sjálfa og eins og þú
veizt, má hún ekkert aumt sjá.
— Þú ert furöuleg vtíl-a, Aleka,
sagöi hann, — þú fyrirlítur þau
sérréttindi, sem þú hefur, en
notar þau út i æsar, þegar þú
þarft á aö halda.
— Þaö er nauösynlegt aö vera
hagsýn, minn kæri Ivan. — Ég
hrökk alveg upp af ásunum,
þegar ég heyröi, aö þú værir hér,
þaö var Olga stóvhertogaynja,
sem sagöi mér þaö. Hún leggur
sannarlega aö sér viö liknar-
störfin, finnst þér þaö ekki?
Hödd hennar var meinfýsileg. —
Ég ætti nú ekki aö Vera aö kvelja
þig, en ef maöur litur skynsam-
lega á þetta, þá eru þau öll vita
gagnslaus fyrir þjóöina. Þaö
veröur eitthvaö annaö, þegar
Rússland er oröiö lýöveldi, þá
geta Romanovarnir kannski gert
eitthvaö gagn. Hvern ert þú aö
heimsækja?
Kirby þerraöi blóöiö af vörinni.
— Hvern? Tvær manneskjur.
— Viö getum ekki talaö saman
hér, sagði Aleka, — komdu i
heimsókn á morgun. Þaö var sem
eldur brynni úr lymskulegum
augum hennar. — Viö getum
ábyggilega skemmt okkur saman
aftur. Ivan. >
— Þú veröur aö hafa mig afsak-
aöan, Aleka, sagöi hann. — Ég
verö aö fara til höfuöstöövanna I
fyrramáliö.
— Ó, þú ert andstyggilegur
ruddi, sagöi hún. En svo fór hún
aö hlæja. — Jæja, þú veröur þá aö
koma í heimsókn til mín, þegar
þú kemur aftur. Viö skulum
elskast, Ivan, ég er svo áhrifa-
gjörn og þú ert alveg ómótstæöi-
legur.
Hún kyssti hann aftur, svo var
hún horfin meö miklum pilsaþyt.
Andartaki siöar kom Olga inn
og I fylgd meö henni var Tatiana,
sem líka var i hjúkrunarbiiningi.
■Tatiana haföi engar áhyggjur af
þvi hvaö leyfilegt var og hún þaut
til hans, vaföi örmum um hálsinn
á honum og kyssti hann innilega.
— Ó, hve langt er sföan siöast,
hrópaöi hún, að minsta kosti,
hundraö ár. Ivan Ivanovitch, þú
ert mesti skálkur, en þú ert ennþá
alltof myndarlegur. Littu á hann,
Olga, hvern skyldi gruna, að hann
væri aö bera okkur fyrir brjósti?
Hún dró hann aö rauöum sófa og
ýtti honum niöur viö hliö sér. —
Viö skulum öll setjast niöur, viö
Olga höfum þrjá stundarfjórð-
unga til aö tala viö þig. Þaö lá viö,
aö eg fengi fyrir hjartað, þegar
Olga sagöi mér aö þú værir
hérna. Ég hélt, aö þú værir
kannski einn af þeim særðu.
Systurnar settust, sln hvorum
megin viö hánn. Tatiana var ofsa-
kát og fiugu hennar ljómuöu. Olga
•lét hana tala, en sjálf sat hún
hljóö, meö hálflokuö augu.
Tatiana spuröi og svaraöi sér
yfirleitt sjálf, en svo sagöi hún: —
Ó, ég blaðra alltof mikiö, en þaö
er svo dásamlegt aö sjá þig, Ivan.
Viö héldum aö viö myndum aldrei
sjá þig aftur, aö minnsta kosti
ekki fyrr en striöinu er lokiö!
Hvers vegna ert þú hérna? Ertu
hér til aö berjast gegn okkur?
— Ég er aðeins við aöalstööv-
arnar, sagöi hann.
— Ég er glöö yfir þvi, sagði
Olga. — Það eru víst nógu margir
aö berjast. Ó, þaö eru svo margir
saíröir og fallnir. Kirby yfir-
foringi, striöið er hræðilegt, ég
vildi, aö þvi yröi senn lokiö. Ég,
óska þess svo innilega.
Hún var hjygg á svipinn. Hann
langaöi mest af öllu til aö halla
henni aö brjósti sér og sefa sorg
hennar.
— Jæja, en þú reynir nú aö láta
engan fá færi á þér, sagði Tatiana
glaölega.
— Tasha! sagöi Olga meö
ákafa. — Þú mátt ekki tala svona
viö yfirforingja.
— Ég'skal reyna að foröa mér
eftir fremsta megni, sagöi Kirby.
— Elsku Olga, sagöi Tatiana,
— viö skulum ekki vera svona
hátíöleg, það er svo dapurlegt.
Hann er kominn til að láta okkur
hlæja, eins og áöur og þaö er vist
nóg af alvörunni. Ivan, segöu
okkur hvaö þú h^föir fyrir stafni i
Englandi.
Hann sagöi þeim frá, hvernig
þaö var I Englandi á striðstimum,
sagöi þeim frá mönnunum, sem
hópuöust saman til aö gerast
sjálfboöaliöar, sagöi þeim frá
fólkinu, sem kvaddi hermennina,
áöur en þeir fóru til vigvallanna,
fólkinu, sem veifaöi flöggum á
járnbrautastöövunum. Hann
sagöi þeim frá frænku sinni, sem
ætlaöi aö berjast við Zeppelin
loftfar, meö þvi að ÆÖa út um
miöja nótt og skjóta úr gömlum
byssuhólki. Hann sagði þeim frá
Karitu, sem var svo ánægö meö
Englandsveruna, en ennþá
ánægöari yfir þvi, að vera nú
aftur komin til Rússlands. Olga
varð rórri. Hún lét ekki bera eins
mikiö á ánægju sinni viö endur-
fundina eins og Tatiana, en til-
finningar hennar voru þvi dýpri.
Tatiana lét ánægju slna I ljós. Til-
finningár Olgu var aðeins hægt aö
greina á augnsvipnum.
Þau héldu áfram samræöum
um stund, en svo sagöiTatiana. —
Ég verö aö fara, þú getur veriö
svolltiö lengur, Olga, þaö eru tiu
mlnútur eftir. Þaö gat verið, aö
móöir hennar yröi ekki ánægö
meö þetta, en henni fannst Olgu
ékki of gott, aö fá að hafa hann út
af fyrir sig stundarkorn. — Ivan,
þiö Olga veröiö að tala ykkur
saman um þaö, hvenær þú getur
komiö aftur. Þaö verður aö vera
fljótlega. Þú varst svo lengi I
burtu. Hún sendi honum fingur-
koss úr dyragættinni.
Olga varö mjög vandræöaleg
vegna þessa tjltækis Tatiönu og
horföi á spenntar greipar sinar.
— Olga, sagöi hann. Þaö lá viö
aö hún hoppaöi upp. — Olga,
hvers vegna sagðir þú Aleku
prinsessu, aö ég væri hérna.
Hún leit upp. — Geröi ég eítt-
hvaö rangt? sagöi hún og þaö var
eins og hún stæöi á öndinni. — Ég
hélt aö hana langaði til aö sjá þig
og ég hélt llka, aö þú vildir hitta
hana.
— Olga, heldur þú aö ég sé ást-
fanginn af Aleku Petrovnu?
— Hún var mjög fögur, sagöi
Ölga, sem hélt, aö allir karlmenn
væru ástfangnir af hinni fögru
prinsessu.
— Eigum viö nú ekki aö taka
þetta til athugunar? sagði hann.
— Ég er alls ekki ástfanginn af
henni og hefi aldrei verið.
— Ó, sagöi Olga. Hún virti fyrir
sér brosandi ásjónu hans og vissi,
aö þetta bros var henni einni
ætlaö, ekki Aleku Petrovnu. Hún
ljómaði upp og hann átti bágt með
aö stilla sig um áö rlfa af henni
höfuöbúnaöinn til aö njóta þess aö
sjá hár hennar og hann þráöi þaö
heitt aö kyssa þennan sakleysis-
lega munn, hálf opnar varirnar,
■ svo undur fagrar.
— Ég verö liklega aö fara aö
hypja mig, sagöi hann, — ég er
búinn aö taka of mikiö af þínum
dýrmæta tlma. En ég er á förum
til aöalstöðva ykkar á morgun og
mig langaöi svo mikiö til aö sjá
þig, áöur en ég færi.
Hann sá vonbrigöin li svip
hennar. — A morgun? Attu að
fara til Baranovichi á morgun,
Kirby yfirforingi? Þaö er hlægi-
legt. Ég á viö, aö þaö er svo
óveröskuldað, aö þú skulir hafa
lagt þetta erfiöi á þig, til aö hitta
okkur og kveöja okkur einu sinni
ennþá. þú hefur aöeins veitt
okkur hálftlma, eftir tveggja ára
fjarveru.
— Olga, ég kom seint I gær-
kvöldi.
— Þaö er sama, sagöi hún. En
svo vildi hún ekki spilla
ánægjunni yfir endurfundunum.
— Jæja, viö vitum þó, aö þú ert
komin aftur til Rússlands og ekki
svo langt I burtu, þaö er þó alltaf
huggun. Ég skal bera mömmu
kveðju þina? Og á ég að segja
henni, bætti hún viö og það brá
fyrir strlönisglampa ♦ augum
hennar, — aö þú munir kannski
þeilsa upp á okkur eftir tvö ár?
— Viltu bera keisaraynjunni
minar allra beztu kveöjur og
segöu henni, aö ég komi i heim-
sókn hvenær sem ég get og fæ
leyfi til þess, sagöi hann brosandi.
— Ó, já, svo oft sem þú getur,
hvlslaöi hún. — Þetta hefur verið
svo hræöilega langur timi.
Hún stóó upp og þaö geröi hann
lika og virti hana fyrir sér. Hún
leit niöur.
— Kæra Olga, sagöi hann. Þaö
voru einu ástaroröin, sem hann
leyföi sér. — Olga, þú ert elzta
dóttir keisarans og ein af björt-
ustu vonum fjölskyldu þinnar, já,
og alls Rússlands. Hvaö sem
kemur fyrir, þá mundu þaö, aö
þaö eru mjög margir, sem elska
þig og fjölskyldu þlna.
— Kirby yfirforingi, sagöi hún,
svo lágt, aö þaö heyröist varla. —
Kirby yfirforingi. Vertu ekki aö
fremja hetjudáöir. Þaö hafa verið
til svo margar hetjur og «ir hafa
flestir látiö lifiö. Þeir eru svo
margir dánir.
, Frh. i næsta blaöi.
48 VIKAN 22. TBL.