Vikan - 05.12.1985, Blaðsíða 59

— Því er auðvelt að svara, segir
Sparks. — Afbrýðisamasti eiginmaður-
inn í þessari veislu og i veröldinni yfir-
leitt er án nokkurs vafa Joel gamli
Brokebaugh. Hann ergamall rostungur
sem er giftur ungri mýslu og hann held-
ur að hver einasti náungi sem býður
frúnni góðan daginn sé að fara á fjör-
urnar við hana. Þó, segir hann, þér
muni finnast drephlægilegt að láta sér
detta annað eins i hug þegar þú sérð
hana.
Það er engum vafa undirorpið að
hún fær afskaplega slappa einkunn fyrir
ytri fegurð, segir Sparks. — Þaraðauki
er ekki meira lif í henni heldur en kart-
öflu. Brokebaugh gamli er svo nánasar-
legur að hann lofar henni ekki að kaupa
nýjan kjól eða hatt nema á nokkurra ára
fresti þótt hann eigi milljónir. Hann vill
ekki lofa henni að klæða sig upp á af
ótta við að einhver náungi veiti henni
eftirtekt. Fyrir mina parta, segir Sparks,
held ég að Brokebaugh gamli sé eitt-
hvað tæpur i háaloftinu að halda að
nokkur muni nokkru sinni girnast konu
hans. En hann er skapofsamaður mikill
og veldur oft ýmsum uppákomum.
Sagt er aö hann gangi ætið með
skammbyssu á sér.
— Brokebaugh, ha? segir Hlunkur.
— Já, segir Sparks. — Þau sitja sam-
an þarna undir kókospálmanum við
stóra gosbrunninn. Enginn veit svo sem
af hverju þau koma í þetta jólaboð því
að þau gefa hvort öðru engar gjafir og
taka engan þátt í gleðskapnum. Allir
kenna í brjósti um frú Brokebaugh en
mitt álit er að hana vanti bara dálitið lif í
tuskurnar.
Nú, jæja. Aftur fer Hlunkur út á ver-
öndina með pokann fullan af litlu
bögglunum. Þegar hér er komið sögti
eru allir komnir í gott skap af kampavin-
inu, dansinum, jólastemmningunni og
hinu og öðru og taka fagnandi á móti
Hlunki. Kátust allra er þó frú Mimm.
Ef satt skal segja er hún næstum
aer og brosir breitt til Hlunks þegar
hann gengur fram hjá henni þannig að
hann sér að frammistaöa hans er henni
að skapi. Hann sér einnig að hún er enn
með þennan Johnny sér við hlið og
ekki er hann greindarlegri en fyrr, nema
síöur sé. Þá kemur hann auga á parið
sem Sparks var aö tala um undir kókos-
pálmanum og það kemur honum á
óvart að Sparks hefur frekar oflofað út-
lit frú Brokebaugh heldur en hitt. Jafn-
vel úr fjarlægð getur Hlunkur séð að
hún fær núll í útlitseinkunn en hann sér
einnig að gamli gaurinn, sem er með
henni, virðist nokkuð koma heim og
saman við lýsingu Sparks, nema hvað
hann er heldur verri. Þetta er langur og
horaöur gamlingi, rauðbirkinn, sköllótt-
ur, eygður eins og hákarl og Hlunkur
tekur eftir því að þjónarnir tipla fram hjá
honum á tánum.
Nú, jæja. Hlunkur tekur sér stöðu
viö tréð og tekur á ný til við að kalla upp
nöfn og deila út bögglum. Nú verður
uppi mikill ys og þys og allt um kring
má heyra kvenraddir æja og óa af hrifn-
ingu. Loks þegar aöeins fáir bögglar eru
eftir kallar hann upp nafr, Johnnys Relf
og Betty Lou Marvel. Ef satt skal segja
kallar hann nöfn þeirra upp með svo
stuttu millibili að þau mætast við tréð
án þess þó aö gera annað þar en senda
hvort öðru eitrað augnaráö. Hlunkur
segir hreint ekki neitt við Johnny þegar
hann afhendir honum pakkann þvi hon-
um finnst að hann hafi talaö nóg með
þvi að víkja eins atkvæðis orðum að
börnunum. En þegar fröken Betty Lou
kemur brosir hann til hennar og segir:
— Gleðileg jól, fröken litla.
— Gleðileg jól, sveinki, segir hún. —
En ég trúi nú samt ekki á þig.
Sem hún gengur á brott tekur hún
strax til við að rífa upp pakkann.
Skyndilega rekur hún upp óp og tekur á
rás í átt að Johnny Relf en í sama bili
hefur Johnny opnað sinn pakka og
tekur á rás í átt að Betty Lou.
Þau mætast nokkurn veginn á miöri
leið og taka að fálma hvort i annað fyrir
allra augum. Svo er nefnilega að sjá að
gjöfin til Betty hafi veriö hringur með
ferningsslípuðum demanti og öskjunni
fylgir kort sem segir að þetta sé frá
Johnny til hans ástkæru.
Gjöfin til hans er ermahnappar með
svörtum perlum ásamt korti sem segir
að þeir séu til Johnnys með hjartans
kveðju frá Betty Lou.
Auðvitaö fer enginn að kanna málið
frekar en seinna þegar einhver tekur
sig til, þykir það næsta sérstæð tilviljun
að skriftin á báðum kortunum er allt að
einu og ekki sérlega nett. En allir
komast að þeirri niðurstöðu að það hafi
allt verið fyrir skikkan forsjónarinnar og
láta þar við sitja því návist
forsjónarinnar er talin mikil heiður á
Palm Beach.
Ef satt skal segja veitir enginn neinu
sérstaklega mikla athygli á þessari
stundu nema hamingjubríma Betty Lou
og Johnnys ef undan er skilin frú
Mimm en hún virðir Hlunk fyrir sér með
ísmeygilegri árvekni. Hlunkur er sér
þess þó óvitandi þegar hann gengur
þangað sem frú Brokebaugh situr cg
réttir henni böggul án þess aö kalla upp
nafn hennar.
Þvi næst snýr Hlunkur aftur til
hússins til að afklæðast jólasveina-
búningnum, innheimta launin og hafa
sig á brott af þessu svæði áður en
nokkur kemst að þvi aö hann skrifaði
kortin þegar hann var einsamall í böka-
herberginu og skipti á þeim og öðrum
sem stiluðu hringinn á frú Mimm meö
kveðju frá Johnny en svörtu perlurnar
hafði Johnny átt að fá frá frú Mimm, í
báðum tilvikum meö ástarkveðju.
I því að Hlunkur er á leið inn eftir
löngum gangi fær hann það allt í einu á
tilfinninguna að hann sé eltur og þegar
hann lítur um öxl sér hann frú Mimm
fyrir aftan sig. Eitthvað í fari hennar fær
Hlunk til að herða á sér og þá tekur
hann eftir því að frú Mimm er heldur
fljótari á fæti en hann.
Þvi smeygir Hlunkur sér inn i opna
dyragætt í trú og trausti þess að þar sé
honum undankomuleið búin. En því
gleymir hann að vegna umfangs sins er
honum allajafna ráðlegast að vinda sér
á hlið þegar hann gengur um gættir.
Hann gengur rakleitt að dyrunum og
fyrr en varir situr hann fastur í þeim.
Um leið verður hann var megnra
óþæginda i suöurendanum því svo er
að sjá sem frú Mimm hafi gleymt því að
hún er fín frú og svo er einnig að finna
að skór þeir sem dömur nota nú til dags
fái valdið meiri sársauka en allir
venjulegir skór.
Meðan þessu fer fram verður uppi
nokkur atgangur á veröndinni því frú
Brokebaugh er svo brugðið að fá jóla-
gjöf að henni verður um megn að opna
pakkann sem Hlunkur lét hana fá.
Herra Brokebaugh opnar því pakkann
fyrir hana og finnur þar gyllta pjatt-
skjóöu ásamt korti sem á sendur:
— Til Ijúfu dúfunnar minnar. Frá
Gregorio.
Auðvitað getur Brokebaugh ekki
með nokkru móti vitaö að þetta er gjöf
Gergorios greifa til Betty Lou og að
Hlunkur hefur ekki einu sinni skipt um
kort heldur hefur hann einungis
þurrkað út nafn Betty Lou og skrifaö
nafn frú Brokebaugh I staðinn. Að
sjálfsögðu veit Brokebaugh gamli hver
Gregorio er.
Ef satt skal segja hefur hann
Gregorio fyrir augunum einmitt þetta
augnablikið þar sem hann stendur ekki
langt í burtu og fitlar við yfirskeggið.
Hann virðist næsta gáttaður á þeirri
uppákomu sem, með hléum, er fram
haldið milli Betty Lou og Johnnys. Allt í
einu rekur Brokebaugh upp org,
stekkur fram og dregur upp úr vasa
sínum byssu sem hann miðar á greifann
og mælir eftirfarandi háum rómi:
— Jæja, svo þú ert að manga til við
konuna mína, þrjóturinn þinn.
Nú, auðvitað hefur Gregorio greifi
ekki hugmynd um hvað Brokebaugh
gamli er að tala um en hann sér að
Brokebaugh er á suöupunkti og hyggst
hjóla i hann. Hann sér einnig
skammbyssuna og eftir þvi að dæma
hvernig hann snýst á hæli og tekur til
fótanna er augljóst að Gregorio er
enginn kjáni hvað sem annars má nú
um hann segja.
Hann reynir aö láta tré og runna
bera milli sín og Brokebaughs meðan
hann freistar þess að bjarga sér í átt að
grjótveggnum að veröndina og ryöur i
leiðinni um koll þremur yngismeyjum
og tiu milljón dollara bankastjóra.
Allan tímann er Brokebaugh á eftir
honum, furðanlega sprettharður eftir
aldri. Hann veifar skambyssunni og fer
þess á leit við greifann að hann nemi
staðarog láti skjóta sig.
Hann nær ekki að komast
almennilega i færi viö greifann fyrr en
rétt í þann mund að Gregorio vippar sér
yfir vegginn, lætur þá vaöa tvisvar
sinnum en hittir í hvorugt skiptið. Að
öllum líkindum bjarga skothvellirnir
Hlunki frá frekari skaöa vegna þess aö
við þá hleypur frú Mimm út á veröndina
að aðgæta hvað sé um aö vera og í
fjarveru hennar hnikar Hlunkur sér i
gegnum dyragættina.
Hlunkur segir því skilið við strendur
Palm Beach og heldur til Miami og
harmar það eitt að hafa ekki fengiö
tækifæri til aö spyrja Betty Lou hvort
hún sé nú farin að trúa á jólasveininn.
Ari seinna segir hann mér þessa
sögu þar sem við sitjum í
ruggustólunum á veröndinni við
McAllister hótelið. Viö erum að gera
okkur vonir um að húkka einhvern sem
er á leiö á veðreiöarnar og getur séö af
tveimur sætum því við Hlunkur erum
síður en svo múraöir sem stendur.
— Sjáðu til, segir Hlunkur, jólin eru á
.morgun og þess vegna datt mér þetta í
hug núna.
— Já, það er rétt, segi ég. — Það er
skrítiö hvað timinn líður. En heyrðu,
Hlunkur, var ekki dálítið illa farið meö
Gregorio greifa; ekki einasta að hafa af
honum tækifærið til að gifta sig fyrir
nokkrar spírur heldur láta afbrýðisaman
eiginmann nærri slá hann af I þokkabót.
— Nei, segir Hlunkur. — Hreint ekki.
Þú verður aö muna að hann kallaöi mig
feitt fifl. Og þar að auki, segir Hlunkur,
þá tók Brokebaugh af mér þá smán að
þurfa að fletta ofan af því að Gregorio
er fyrrverandi vikapiltur i veitingahúsi
Vincentis á fimmtugasta stræti sem
eftirlýstur er fyrir aö stela þrjátíu og sex
dölum úr kassanum.
Eg gæti aldrei fyrirgefið sjálfum
mér að þurfa að siga lögreglunni á
nokkurn mann, segir Hlunkur. En, segir
hann, auðvitað hefði þaö verið
fangaráðið til að koma í veg fyrir að
Gregorio giftist Betty Lou. Það rann allt
I einu upp fyrir mér af hverju ég
kannaðist viö andlitið á honum þegar
ég var að rölta um ströndina og hitti
Betty Lou. Ég gleymi aldrei andliti.
Nú, jæja. í þessari andrá nemur
stór límúsína staöar fyrir framan hótelið
og lifleg, hnellin dama hoppar út. Hún
er uppáklædd og það stirnir á
skartgripina hennar. Hún hleypur upp
þrepinaðiveröndinniog fylgja henni þrir
laglegir ungir menn, sólbrúnir og með
yfirskegg. Hún er hláturmild og kát,
virðist vel birg í bönkum og ég er næsta
undrandi þegar hún skokkar upp að
Hlunki, klappar honum á handlegginn
og segir sem svo:
— Gleðileg jól, sveinki.
Svo hverfur hún og ungu mennirnir
hlæjandi á eftir henni, jafnskjótt og þau
komu, en Hlunkur starir á fimmtiu
dollara seðil sem hann er með í
höndunum.
— Hún er frá Palm Beach, segir
hann. — I hvert sinn sem einhver
þaðan ber kennsl á mig víkur hann
einhverju aö mér þvi fólkiö þar minnist
þess aö frú Mimm borgaði mér aldrei
fimmtíu dollarana sem hún var búin aö
lofa mér fyrir að leika jólasvein. Mér
skilst, segir Hlunkur, að á Palm Beach
sé slíkt reginhneyksli.
— Var þetta Betty Lou ? spyr ég.
— 0, nei, svarar Hlunkur. Þetta var
frú Brokebaugh. Ég man það núna að
mér barst til eyrna að eftir að hún fékk
jólagjöfina, sem hún heldur enn þann
dag í dag að hafi veriö frá Gregorio
greifa, hafi hún komist að þeirri
niðurstöðu að hún væri fædd sjarmadís
og blómstri nú i hinu Ijúfa llfi. Og, segir
Hlunkur, mér er sagt að eiginmaður
hennar fái ekki rönd við reist. Jæja, ég
óska þér gleðilegra jóla.
— Gleöilegjól, Hlunkur, segiég.
49. tbl. Vikan 59