Vikan - 10.03.1988, Blaðsíða 7

í hinum vestræna heimi og þá sérstaklega í Bandaríkjunum hefur á síoustu árum
farið að bera á því að karlmenn séu orðnir uggandi um stöðu sína í þjóðfélaginu í
kjölfar aukinna áhrifa kvenna á vinnumarkaðinum og í stjórnmálum. Mikið hefur
verið fjallað um þetta í bandarískum fjölmiðlum upp á síðkastið og þar komið fram
að þarlendir karlmenn gangi nú í gegnum mikla andlega kreppu og eiga erfitt með
að halda í sjálfsímynd sína. Sérstaklega er þetta áberandi meðal manna innan við
fimmtugt sem eru að klifra upp metorðastigann í viðskiptalífinu og stjórnmmálum.
Hin rótgróna ímynd karlmannsins sem fyrirvinna fjölskyldunnar er orðin mun
óljósari og það eiga þeir mjög erfitt með að sætta sig við. Að þeirra áliti á konan að
vera karlmanninum til stuðnings í baráttu hans á vinnumarkaðinum og helst á hún
að falla að þeirri ímynd sem hann vill skapa sér út á við.
■
Páll: „Einhvers konar
samspil af greind og
skemmtilegheitum."
Friðrik: „Bíð núorðið
eftir að þær opni
munninn.“
Pétur: „Spurning um
einlífi eða að láta sig
hafa það.“
Egill: „Fallegir fótleggir
eru það fyrsta sem ég
tek eftir.“
Baldvin: „Vildi helst af
öllu vera giftur slíkri
konu.“
Oiafur: „Mjög notalegt
að eiga konu sem gerði
það að verkum að
maður gæti dregið úr
Þorgils Ottar:
iugsi um útlit sit
séu barngóðar/