Vikan - 10.03.1988, Blaðsíða 46

---------- VIKAN FYRIR ----
ÁRUM
Ung hjón óskast...

eodór tók ekki teikningar Friðrikku
af Iangfætturn, dálítið stuttneíjuðum
„tískustúlkum" allt of alvarlega. Hann
hló að blýantsstrikinu á nefi Frið-
rikku og að hinum ávölu olnbogum er voru
að því komnir að setja gat á bláa sloppinn
sem hún var alltaf í þegar hún var að teikna
— af því að „heppnin" fylgdi sloppnum.
Hann kveikti í vindlingi.
— Ó, ungfrú Friðrikka, sagði hann stríðn-
islega, — strax og ég sá yður vissi ég að þér
stunduðuð tískuteikningar. — Þær eru svo
líkar yður — svo glæsilegar.
— Þegiðu, Teddi! Sérðu ekki að ég er
önnum kafin. Friðrikka gat ekki orðið reið
þegar hún talaði við hann. — Nú á Teddi að
vera góður drengur og leika sér að her-
mönnunum sínum! Eða ef þú ert orðinn
þreyttur á þeim þá er hér nógur pappír. Þú
ert svo duglegur að skrifa!
— Nú er komið nóg! sagði Teddi og gekk
að henni og andartaki síðar lá Friðrikka í
faðmi hans en hinar fögru konur lágu út um
allt gólfið. — Unga kona, þú veist líklega ekki
að brúðkaupdsagurinn okkar er í dag?
— Ó, Teddi, sjáðu hvað þú hefur gert!
sagði Friðrikka. Síöan setti hana skyndilega
hljóða því að Teddi þrýsti henni að sér.
— Teddi, það er ómögulegt? Ó, Teddi,
skáldsagan þín hefur verið tekin!
— Sjáðu, unga kona! Teddi reyndi að vera
gamansamur en það var eitthvað í rödd
hans sem kom upp um hann.
— Er hann ekki fallegur? Mér hefur alltaf
geðjast svo vel að þessum gulleita lit.
Friðrikka tók seðilinn af honum og hló og
af því að hún var svo hamingjusöm þá grét
hún dálítið:
— Fimm hundruð dollarar! Og þetta er
aðeins byrjunin!
— Já, þetta er aðeins byrjunin — og einnig
hjá okkur tveimur! hvíslaði Teodór að
henni. — Komdu, flýttu þér í brúðarkjólinn,
svo förum við niður í ráðhús.
— En, Teddi, ég var búin að lofa þessum
teikningum kl. 3. Tíndu stúlkurnar upp,
Teddi, og sestu hjá mér. fg skal flýta mér.
Kysstu mig samt við og við — ég get vel
teiknað fyrir því.
— Þú gerir þetta allt svo rómantískt, sagði
Teddi hlæjandi, en af því að hún var nú einu
sinni Friðrikka og honum þótti svo vænt um
hana þá gerði hann eins og hún sagði.
Þegar klukkan var á mínútunni þrjú
breiddi Friðrikka úr teikningum sínum fyrir
framan ritstjóra tískublaðsins.
— Segið ekki að það þurfi að breyta ein-
hverju. Ég er önnum kafin — ég ætla að fara
að gifta mig! Og hún var rokin út.
Þetta var um garð gengið áður en þau
vissu af. Þau óku í flýti til ráðhússins til að fá
leyfisbréfið og síðan fóru þau til Fifth Ave-
nue, inn í verslun til að fá hringi sem höfðu
heöið þeirra í marga mánuði, þá inn í
blómabúð og loks til prestsins. Friðrikka tók
ekkert eftir því fyrr en á eftir að hún hafði
haldið á tepakka, sem búðarmaðurinn gaf
henni í brúðargjöf, í hendinni á meðan á
öllu þessu stóð.
Á eftir gengu þau niður í ítalska veitinga-
46 VIKAN
húsið þar sem þau höfðu borðað miðdegis-
verð. Teodór beygði sig yfir borðið og
hvíslaði í fyrsta skipti: „Ég elska þig, litli
kjáninn þinn!“
En í dag voru þau mjög hljóð og þögul og
veitingahússeigandinn með stóra skeggið
var mjög kvíðafúllur þangað til hann sá
hringinn á fingri Friðrikku. Þá brosti hann
og hvíslaði einhverju að þjóninum sem kom
með alls konar krásir til þeirra en Friðrikka
og Teodór tóku ekkert eftir því að þau
borðuðu humar í stað venjulegs fisks.
En einmitt til að sýna að þau væru ný-
tísku, ungt fólk og ekki vitund viðkvæm
fóru þau í búðir á eftir til að kaupa kaffi og
ósaltað smjör og síðast fóru þau í brauðbúð
til að ftí nýbakaðar bollur sem minntu Frið-
rikku á París.
Síðan fóru þau aftur til vinnustofú Frið-
rikku þar sem Teodór reyndi að hjálpa
henni en hún rak hann frá svo að hann fór
að spila „Ramóna" á grammófóninn þangað
til hún kallaði í liann.
— Það var nú það, sagði Friðrikka og síð-
an fóru þau.
Rétt íýrir utan húsið sáu þau kettling —
horaðan, lítinn flækingskött — og af því að
Friðrikka gat einu sinni ekki gengið fram hjá
ljótasta fressi beygði hún sig niður og klapp-
aði kettinum. Teodór brosti.
— Heyrðu, köttsi — veit hún mamma þín
að þú ert úti eða er henni kannski sama?
spurði hann.
— Ó, Teddi — hún er áreiðanlega ein af
þessum nýtísku mæðrum sem eru á músa-
veiðum á einhverjum næturskemmtistaðn-
um. Aumingja litli, svangi kettlingurinn!
— Þið konur dæmið hver aðra svo
strangt, andmælti Teodór. - Kannski er
þetta einhver vesalings ógift kisa sem þorir
ekki að fara heim með barnið sitt. Er það
ekki?
— Við skulum taka hana að okkur — og
augu Friðrikku leiftruðu.
Og Teodór, sem langaði til að eiga hann
strax og hann sá hann, þóttist gera það bara
fyrir hana.
— Jæja, komdu, tlækingurinn þinn, og þú
skalt verða heiðarlegur köttur! Teodór kall-
aði á bíl og þegar hann hafði komið pökkun-
um og kettlingnum lyrir settist hann við
hliðina á Friðrikku og sagði:
— Hvað eigum við að kalla hann?
— Mér finnst „Napóleon" vera eitthvert
virðulegasta kattarnafn sem ég þekki. Og þú
ætlar einmitt að gera hann virðulegan, svo
að ... sagði Friðrikka hlæjandi.
Hún hafði dálítinn hjartslátt þegar bíllinn
nam staðar fyrir utan húsið sem Teodór bjó
í. Hún hafði komið þangað oft áður og
drukkið þar te - legið í keng uppi í legu-
bekknum á meðan Teodór las fýrir hana
kafla úr skáldsögum sínum eða setið úti á
litlu svölunum á sumarkvöldum og horft á
bakgarðana.
En nú var allt öðruvísi.
Teodór opnaði dyrnar, tók hana upp og
bar hana inn í herbergið. Hún sagði hlæj-
andi:
— Teddi, hvað hefúr venjulegur rithöf-
undur að gera með svona stóra íbúð?
Og Teodór hreytti út úr sér:
— Getið þér ekki einu sinni verið dálítið
frumlegar, frú Rikka. Annars minnir mig að
ég hafi heyrt þessa athugasemd áður!
Stuttu síðar stóð Napóleon fýrir framan
arininn og lapti mjólk af undirskál en Teo-
dór og Friðrikka sátu hlið við hlið á legu-
bekknum og horfðu út um gluggann á
stjörnurnar og tunglið.
Það för dásamlegur tími í hönd. Teodór
og Friðrikku þótti alltaf vænt um þegar fólk
rakst inn til þeirra. Það var svo gaman að
giska á hver væri nú að koma.
Þangað komu Finnur málari, Grímur, sem
var fátækastur allra skálda, Fríða, sem hafði
bókabúð á horninu, og að lokum Sveinn,
sem hafði ágæta stöðu í bankanum. Hann
var sá eini sem aldrei kom óvænt.
— Nú kemur hin virðulega höfuðskepna,
sagði Friðrikka hlæjandi þegar bjallan
hringdi eitt kvöldið. Sveini hafði verið boð-
ið til kvöldverðar. Og Teodór skelfihló þeg-
ar Friðrikka var að setja blómin sem Sveinn
kom með í vasa.
Teodór og Friðrikka fóru fram í eldhús til
að taka til matinn en þegar þau komu inn
aftur var Fríða komin.
— Sveinn er búinn að skrifta, sagði hún
glaðlega til að dylja vandræði sín af jjví að
hún mætti enn einu sinni í kvöldverð. —
Hann á vinkonu.
— Ég ætla að koma með hana hingað ein-
hverntíma. Sveinn reyndi að vera eðlilegur.
— Ég var að segja Fríðu að hún þekkti ekkert
nema stífuð skyrtubrjóst, svo að hún tryði
ekki að til væru aðrar eins manneskjur og
þið í heiminum.
— Það er illa gert af þér, Sveinn, sagði
Friðrikka hlæjandi, — að vera að vekja vonir
hjá stúlkunni og svo verður hún fýrir von-
brigðum þegar hún kemst að því að við
erum aðeins...
— Aðeins venjulegt fólk. Teodór botnaði
setninguna fyrir hana.
— Ég vona að hún sé ekki skáldkona,
sagði Friðrikka, — því að ef hún er það þá
grípur hún alltaf fram í fyrir manni.
— Það er hún ekki, sagði Sveinn hlæjandi,
— og hún hefur ekki einu sinni séð lifandi
skáld í samkvæmi. Hún sagði að það væri al-
veg eins og að vera í dýragarði.
Friðrikka hló.
— Stúlkan er fyndin, Sveinn, — komdu
með hana. Ég skal vera almennileg við hana.
Vilt þú syngja fyrir hana, Teddi?
Þegar þau höfðu lokið snæðingi kornu
Finnur og Grímur og þau fengu sér kafifi
fýrir frarnan arininn.
Finnur andvarpaði.
— Þið eruð reglulegir burgeisar! Svona
líka stórir kubbar! Við hin verðum að láta
okkur nægja kassafjalir!
Það fór hrollur um Friðrikku. Orð Finns
höfðu minnt hana á að þau höfðu ekki feng-
ið peninga i lengri tíma og hún var atvinnu-
laus. Kubbana voru þau ekki enn búin að
borga og heldur ekki reikninginn frá mat-
vöruversluninni eða húsaleiguna.
- Hvað á þetta nú að þýða? hrópaði