Vikan - 10.03.1988, Blaðsíða 18

Auðvrtað taka mennirnir
þátt í heimilisstörfunum
- segja Rose, Fatou og Diarra frá Senegal ÍVikuviðfrali
Pl| að er ekki á hverjum degi
W sem íslendingum gefst
kostur á að sjá dansa og
hlusta á söng og hljófæraslátt frá
jafn fjarlægum slóðum og Sen-
egal. Við á Vikunni gripum því
tækifærið um leið og það gafst
og fórum á sýningu hóps lista-
fólks frá Senegal, The Royal Ball-
et of Senegal, í veitingahúsinu
Evrópu og fengum einnig náðar-
samlegast leyfi hjá „Boss no. 1“
til að tala við stúlkurnar í hópn-
um - og taka af þeim myndir.
Blaðamaður, ljósmyndari og
fylgisveinn klöngruðust upp á
efstu hæð veitingastaðarins,
þar sem eru til húsa skrifstofúr
og eldhús, og hópurinn hélt til
fram að sýningu. Stúlkurnar
þrjár sátu á skrifstofunni og
voru mjög uppteknar við að
horfa á hryllingsmynd í sjón-
varpinu, þær litu þó upp og
tóku undir kveðju okkar, sem
vel á minnst var á frönsku sem
þótti skárri kosturinn að tala við
þær á - hinn var að tala við þær
á „senegölsku“ eða wolof eins
og þær kalla tungumál sitt.
Milli atriða í myndinni sögðu
þær okkur hvað þær hétu: Rose
N’Doye, Fatou Cissé og Diarra
Gueye og að þær væru allar um
tvítugt. (Þegar franska er ekkert
notuð neitt að ráði í nokkur ár
þá vill minnið svíkja akkúrat
þegar verið er að reyna að muna
ákveðin orð, en smátt og smátt
rifjuðust orðin upp) þannig að
næst voru þær spurðar hvort
þær breyttu um eftirnafn þegar
þær giftu sig? „Nei“. Sögðu þær
og störðu á okkur undrandi og
18 VIKAN