Vikan - 20.02.1992, Síða 22

MMÉg sá I byrjun fyrír mér
tiltölulega fámennan hóp,
sérhæfðan I ákveðnum
störfum, sem ætti að
koma almennu lög-
reglunni til aðstoðar
þegar um stórmál
væri að ræða,
ekki rannsóknir
á skóhlífa-
þjófnuðum MM
Þó að ekki standi
til að íslenskir
lögreglumenn
verði svona búnir
að staðaldri þá er
ýmislegt til staðar
ef á þarf að halda.
22 VIKAN 4.TBL.1992
ekki hægja svona skyndilega
á því. Það byrjaði að sveiflast
til og datt á hliðina, alveg á
fullri ferð. Ég hékk á hjólinu, á
hliðinni, þar til það vippaðist
yfir á hina hliðina og þá hentist
ég af því. Það var algjör
heppni að enginn kom á móti
því þá stæði ég á skýi núna. Á
eftir var eins og ég hefði stigið
á jarðsprengju, gallinn var all-
ur í tætlum. Við kölluðum inn á
stöð að það hefði orðið smá-
óhapp, ég var sóttur og farið
með mig inn á slysadeild þar
sem ég var skoöaður hátt og
lágt. Ofan á allt saman bættist
svo að ég var í rauðum nær-
buxum og þegar hjúkrunarliðið
klippti utan af mér restina af
gallanum, að félögum mínum
viðstöddum, komu þær í Ijós.
Þegar þeir sáu nærbuxurnar,
blóðrauðar, héldu þeir að nú
væri allt búið, þeir gætu bara
kvatt mig.“
Þar sem í Ijós kom að þetta
var upprunalegur litur þuxn-
anna fékk Guðmundur að fara
að lokinni skoðun enda ó-
meiddur. Hann fór niður á stöð
og fékk þar sína lexíu sem
hann vill meina að þó hann
hafi átt hana skilda hafi þetta
alls ekki verið rétti tíminn fyrir
hann til að taka við skömmun-
um. Hann segist hafa lært af
þessu enda hafi hann skolfiö
eins og hundur þegar heim var
komið. En þrátt fyrir að hann
telji framkomu yfirmanns síns
ranga í þessu tilfelli segir hann
umferðardeildina hafa verið
mjög agaða á þessum tíma.
Þessu hafi Magnús Einarsson,
sem þá var varðstjóri, meðal
annarra komiö til leiðar og fólk
hafi borið mikla virðingu fyrir